No worries, no worries

Lieve I.

Daar lig ik dan. Heerlijk in de hangmat in de schaduw (in de zon is het al te warm) ruim twee uur na de ochtendmelksessie. Een goed moment om je weer eens te schrijven.

Ik houd van het farmleven! Elke dag koeien melken (110 in totaal) om 6.15 uur en 17.15 uur, elke dag verse eieren en verse melk bij het ontbijt, elke avond een zeer verdiende douche en elke avond lekker fysiek moe. Echt heerlijk overzichtelijk. En, tussen de melksessies in, meer dan genoeg tijd om te relaxen. In de zomer is het hier vrij rustig. Alleen het melken, dat gaat altijd door. Ook met de kerst. Wel was er gisteren op kerstavond tijd voor een uitgebreid kerstdiner met het farmersgezin (vader, moeder, zoon en dochter). Ik had die middag snel nog een stuk echte Nederlandse kaas mee gesneakt uit de supermarkt bij wijze van kerstcadeau en ze hadden zelfs ook nog iets voor mij gekocht! Het was gezellig en het werd best laat, want ik lag er pas om middernacht in. En de wekker gaat de volgende dag gewoon weer om 6.00 uur.

Voordat ik hier kwam had ik nog nooit een koe gemolken. In het begin was het even oefenen, maar na een week heb je het aardig onder de knie. Waar ik in het begin de watersproeier (hiermee maak je de uier/tepels schoon) of de melkzuigers nog wel eens doorpasste omdat de koe flink van zich aftrapte en ik het niet voor elkaar kon krijgen, hoeft dit nu niet meer. Ze schoppen nog steeds met enige regelmaat (soms zelfs achterwaarts), maar ik kan het nu zelf. Soms loop ik de koe nog wel eens te vervloeken als ze weer eens flink om zich heen aan het schoppen is en ik mijn werk niet kan doen, maar dit hoort erbij. En ergens begrijp ik dat schoppen ook wel. Ik bedoel, wat zou jij doen als je elk jaar kunstmatig wordt geïnsemineerd, een kind moet baren dat 24 uur later weer van je wordt verwijderd en vervolgens gedurende tien maanden twee maal per dag vier stofzuigers aan je tepels krijgt die je in vijf minuten leeg zuigen? Dan zou ik ook wel van me afslaan/schoppen. Maar toch, dat geschop blijft wel vet irritant!

Behalve dat het farmleven heerlijk overzichtelijk is, is het in mijn geval ook heel zorgeloos. Ik hoef me eigenlijk nergens druk om te maken. Mijn grootse zorg/uitdaging is het ontwijken van een 'voltreffer' door één van de koeien tijdens de melksessies. Mijn voornemen om enigszins strontvrij te blijven moest ik al binnen vijf minuten nadat de eerste melksessie was begonnen laten varen. Met name die dunne flatsen, dat sputtert als een malle. Strontvrij blijven is echt onmogelijk. Tijdens het melken draag ik daarom altijd dezelfde lange spijkerbroek, hetzelfde t-shirt en dezelfde sokken en laarzen. (Bij de eerste melksessie had ik een korte broek aan en laarzen waardoor telkens als ik mijn benen strontvrij maakte het water in mijn laarzen liep. Beginnersfout.) Dat die ene voltreffer me tot nu toe bespaard is gebleven valt me alles mee. Je zit namelijk regelmatig met je hoofd half onder zo'n koe, dus ze hebben kans zat. Gelukkig geven ze wel een waarschuwing af in de vorm van het optillen van hun staart. Als je dat ziet gebeuren is het maken dat je wegkomt. Beetje flauw van die koeien om precies tijdens die tien minuten in de dairy hun behoefte te doen terwijl ze de hele dag in de wei staan! Maar ook dit begrijp ik wel. Als ik een koe was geweest had ik het wel geweten. Dan zou ik ervoor zorgen dat ik zoveel mogelijk van mijn uitwerpselen zou bewaren en deze zou ik dan laten lopen precies op het moment dat er net iemand met zijn hoofd onder mij hangt en dus niet kan zien dat ik mijn staart optil. Sterker nog, ik zou mijn elf mede dairygangers (per keer worden er twaalf koeien tegelijk gemolken) aansporen om precies hetzelfde te doen en dan ook op precies hetzelfde moment. Dan kunnen die melkers geen kant uit. Sterker nog, ik zou eerst de helft laten lopen, wachten tot ze alles hebben schoongespoten, en dan vlak daarna de rest over ze uitstorten. Ok, nu draaf ik door. Teveel tijd om over dit soort dingen na te denken ;). Anyway, mocht ik te maken krijgen met zo'n voltreffer, dan zal ik hier uitgebreid verslag over doen.

In mijn volgende verhaal zal ik de familie, inclusief huisdieren (dwz elk dier met een naam), aan je voorstellen. Mijn missie voor de komende week wordt: een selfie met elk huisdier. Klinkt makkelijk, maar dat gaat vrees ik nog vies tegenvallen. Ten eerste zijn het er veel en ten tweede vliegen en rennen ze alle kanten op. Die met de papegaai heb ik overigens al binnen :).

Tot schrijfs.