Het selfieproject

Lieve I.

De vorige update kwam vanuit de hangmat. Hoe anders is het vandaag, want het is 17 graden en het regent. En dat al de hele dag. Dus, ik zit lekker binnen. Zelfs in de zomer is het niet altijd loeiheet in Australië.

De afgelopen tijd heb ik een bezoekje gebracht aan drie omliggende dorpjes, namelijk Mount Beauty, Beechworth en Yackandandah. Deze liggen allemaal op een half uur tot drie kwartier rijden van Dederang. Eerste kerstdag hadden we een kerstlunch bij de rivier en 's avonds waren we op een famileparty. Op tweede kerstdag ben ik bij een echte rodeo geweest (in Myrtleford). In Canada had ik deze net gemist. Gaaf om gezien te hebben hoe het er daar aan toe gaat en eens een andere besteding van tweede kerstdag. Oud & Nieuw vierden we wederom aan de rivier en eergisteren waren we bij de paardenraces van Dederang. Dat is hier hét evenement van het jaar. Tof!

Verder worden de koeien nog steeds twee keer per dag gemolken. En die ene voltreffer, die is me tot nu toe nog bespaard gebleven. Wel had ik eergisteren iets vergelijkbaars. Wanneer alle zes de koeien op de rij (per keer worden er twee rijen van zes gemolken) zijn uitgemolken moet je een hek optillen zodat ze de dairy kunnen verlaten. Dit gaat vrijwel automatisch door middel van het overhalen van een hendel. Gisteren dacht ik gezien te hebben dat alle zes koeien op de rij klaar waren dus ik haalde de hendel over om ze te laten gaan. Maar ik zag over het hoofd dat één van de zes koeien nog niet klaar was. Toen Mick me hier op wees bewoog ik de hendel weer terug, zodat de laatste koe ook nog wat verder kon worden uitgemolken. Één van de koeien kwam toen echter klem te zitten en zette het op een loeien (gebeurt wel vaker). Wanneer zoiets onverwachts gebeurt (een ander voorbeeld is onweer), breekt de pleuris uit. Poeptechnisch gezien... De klem zittende koe begon en binnen twee seconden begonnen haar drie buren ook. Vier op een rij. Dat moet wel een record zijn dacht ik, maar dat was niet zo. Twaalf tegelijk was ook wel eens gebeurd. Op een paar spetters na kwam ik er redelijk vanaf. In tegenstelling tot Mick, wiens hele been eronder zat. Oeps. De geur van koeienpoep ruik je trouwens al niet meer nadat je een dag op de farm bent (behalve als er vlak naast je een verse wordt geproduceerd). Hier heb je dan ook geen last van. Waar je wel last van hebt is het ontelbare aantal vliegen dat je aantrekt. Op je armen, op je benen, op je gezicht, ze zitten overal! Daar ben ik ook na ruim twee weken nog niet aan gewend. Ik blijf om me heen slaan.

En dan nu zoals beloofd het voorstelrondje, inclusief selfies. Ik begin bij de grootste.

Oven:
Een zwarte ram van acht maanden oud en de helft van een tweeling. Verstoten door zijn moeder, met de fles grootgebracht door Kirra en opgegroeid tussen de honden. Hierdoor denk hij dat hij een hond is. Maar hiervoor is hij inmiddels veel te groot. Hij is best irritant. Hij beukt soms met zijn hoofd tegen je aan, eet de groenten uit de kas en poept de veranda onder. Behalve Kirra zou iedereen hem graag op zijn bord zien. Vandaar dat hij door Bill liefkozend 'Oven' is genoemd.

Elsa:
De dochter van melkkoe Snowwhite en geboren op de derde dag dat ik hier was. Jup, alle 110 koeien hebben een naam en alle kinderen die ze krijgen zijn qua naam op een bepaalde manier aan hen gelinkt. Zo heeft het kalf van Piper de naam Flute gekregen en heet de dochter van Whiskey, Tequila. Voor het kalf van Snowwhite zocht Kirra nog een naam van een sprookjes- of disneyfiguur. En toen kwam ik met Elsa op de proppen (uit Frozen). Denk nu niet dat ik met alle koeien een selfie heb genomen (er zijn grenzen), maar omdat Elsa is geboren terwijl ik hier was én omdat ik haar naam heb bedacht verdient ze een plaats in deze lijst.

Steeley:
Een oude grijze hond die beter zwemt dan hij loopt. Hij is van de zus van Astrid en logeert hier tijdelijk omdat ze op vakantie is. Op de een of andere manier hebben mensen met een farm altijd veel tijdelijke huisdieren en krijgen ze ook vaak een huisdier 'cadeau'. Waarschijnlijk onder het mom van "ze hebben toch ruimte zat". Steeley is inmiddels weer vertrokken.

Sasha:
Een bruine elfjarige hond met krullen. Beweegt niet meer zo soepel en valt graag buiten voor de deur in slaap. Hierdoor moet je altijd uitkijken dat je niet over haar heen struikelt als je het huis verlaat.

Bonnie:
Dit is, net als Steeley, een logeerhond en is eigendom van één van de buren. In eerste instantie lijkt ze niet zo groot, maar stiekem is ze best wel mega. Ook zij is inmiddels weer vertrokken.

Finn:
Een eenjarige bordercollie met een ongelofelijke hoeveelheid energie. Hij blijft maar gaan. Hij is de werkhond. Maar eigenlijk is hij daarvoor veel te knuffelig en daarom toch meer een huisdier.

Rufus:
Een bruine teckelachtige hond (denk ik) van een jaartje of zeven. Hij is de enige die het huis mag betreden en wordt stierlijk verwend. Als we met de ranger (een soort overdekte grote quad) de koeien gaan checken wil hij altijd mee. Hij jumpt dan onder het rijden op je schoot en steekt zijn kop naar buiten waardoor zijn oren wapperen in de wind. Mooi beestje.

Henry:
Een kat van anderhalf jaar oud, die ik in mijn eerste twee weken hier amper heb gezien. Maar, inmiddels heeft hij me gevonden en hij heeft zowel gisterenmiddag als eergisteren ruim twee uur op mijn schoot liggen spinnen. Lekker hoor.

Mrs Norris:
Het schijnt dat er naast Henry nog een kat op de farm rondloopt, maar ik heb haar tot op de dag van vandaag nog niet gezien. Ze schijnt in de hooischuur te leven.

Pippa:
Een chihuahua, logeerhond nummer drie en huisgenoot van Bonnie. Eigenlijk amper een hond te noemen, want ze heeft meer het formaat van een rat. Wel lekker knuffelig. Inmiddels ook weer bij de rechtmatige eigenaar.

Fang:
Een bijtgrage Fret. Ik had dan ook wat hulp nodig bij het maken van de selfie.

Ned:
De lachende, pratende en fluitende huispapegaai. Dit was by far de meest ongemakkelijke selfie om te maken (is ook duidelijk aan mij te zien op de foto), want voor dat beest eenmaal zo op mijn schouder zat was hij al zeker tien keer al fladderend van de ene schouder naar de andere gelopen.

Drone:
Dit is geen huisdier, maar het nieuwste speeltje van de familie. Wellicht dat hij ooit nog ingezet kan worden voor het checken van de koeien. Maar dan moet er nog wel even flink worden geoefend. Kon wat mij betreft echt niet ontbreken in de selfiereportage.

Tot slot zijn er ook nog drie rondwaggelende eendjes waarvan een kip denkt dat ze de moeder is. Na tientallen pogingen had ik ze eindelijk allemaal op één foto. Helaas wel zonder mijzelf.

Oei. Zou ik toch bijna de familie vergeten :). Dit zijn ze:

Mick:
Zestiger en een aardige vent. Een echte Australiër die als kind op deze farm is opgegroeid. Praat snel en met een mega accent en is voor mij vaak vrij onverstaanbaar. Ik check regelmatig wat hij nu zegt, maar als ik het de tweede keer nog niet heb verstaan knik ik maar instemmend. Hij is wel echt hopeloos ouderwets. Hij houdt zich eigenlijk niet bezig met het melken, maar meer met alle technische zaken erom heen zoals de irrigatie. Wel is hij de enige die kunstmatige inseminatie kan toepassen wanneer de koe vruchtbaar is.

Astrid:
Ik schat haar begin 50, maar zeker weten doe ik het niet. Ze is in Australië geboren, maar heeft Duitse ouders. Zij zorgt er samen met Kirra voor dat de koeien tweemaal per dag worden gemolken. En ze runt het huishouden, uiteraard.

Bill:
Zoon van 25 jaar maar hij zie eruit als 20. Hij heet eigenlijk William (kwam ik pas twee dagen geleden achter), maar iedereen schijnt hier een nickname te hebben. Is stil, erg stil. En als hij wat zegt is het vaak net zo snel en onverstaanbaar als bij zijn pa. Begint de laatste week wel steeds vaker een gesprek. Al met al perfect Boer zoekt vrouw materiaal. Ik zie de ongemakkelijke stiltes tijdens het logeerpartijtje met de dames al helemaal voor me. En dan vervolgens Yvon die hem op zijn donder geeft dat hij er toch echt eens werk moet gaan maken. Al met al een prima gozer, maar hij heeft een beetje peper nodig. Er mag wat meer pit in.

Kirralee:
Dochter van 20 jaar die kortweg Kirra wordt genoemd. Is een stuk minder wereldvreemd dan haar broer en heeft volgende maand een vijfweekse trip naar Europa op de planning staan. Wanneer ik haar moet omschrijven kan ik kort zijn: ze is echt een schatje. Helemaal gek met de huisdieren en andere beesten om haar heen (zonder dat het irritant wordt) en doet haar werk met de hele dag een grote lach op haar gezicht. Echt mooi om te zien dat iemand zo blij wordt van wat ze doet. Dat maakt iemand leuk!

Veel plezier met de foto's.

Tot schrijfs.