Cheers op het Australische leven

Lieve I.

Daar is ie dan, de allereerste update vanuit Down Under.

Voordat ik vorige week woensdag vertrok naar het andere eind van de wereld had ik dinsdagavond nog een concert tegoed van Janine Jansen in Het Concertgebouw. Ze speelde het vioolconcert van Beethoven (mijn favoriet) en het stond echt hoog op mijn bucketlist om die ooit nog eens in een live uitvoering van haar te horen. Het was dus echt een perfecte laatste avond in Nederland. Pap en ik bleven die avond slapen in Amsterdam in een hotel op zo'n tien minuten treinen van Schiphol. Echt ideaal om het zo te regelen als je 's ochtends vliegt. Na een ontbijtje op Schiphol nam ik als laatste afscheid van hem en toen zat het erop. Er viel op dat moment ook gelijk een last van me af. Klaar met afscheid nemen, op naar het avontuur!

De eerste vlucht naar Singapore zat op twee stoelen na helemaal vol. En laat één van die twee stoelen nu precies tussen mij en mijn Australische buurvrouw in zitten :). Dat was dus wel relaxed. Het was trouwens een leuke dame en we hebben een flink deel van de vlucht pratend doorgebracht. Kwam ik er gelijk weer goed in met mijn Engels. In Singapore namen we afscheid (zij vloog verder naar Sydney) en begaf ik me naar mijn vlucht richting Australië, die zesenhalfuur later een half uur eerder dan gepland landde in Melbourne. Twee uur later was ik in mijn hostel en weer twee uur later gaf ik mijzelf toestemming om te gaan slapen (22 uur plaatselijke tijd), want ik was kapot. Ik kan écht niet slapen in bewegende voorwerpen.

De volgende dag uiteraard vroeg wakker en maar gelijk twee tours geboekt. Een eendaagse tour naar Philip Island en een tweedaagse tour naar The Great Ocean Road en The Grampians. Vervolgens ook maar meteen toegegeven aan mijn tic. Als ik in een grote stad ben moet ik namelijk altijd naar de hoogste toren met het hoogste uitzichtpunt. In Melbourne is dit het Eureka Skydeck, dat op de 88e verdieping ligt. Tof! Verder lekker rondgelopen in deze zeer goed bewandelbare stad.

Zaterdag was het tijd voor Philip Island. Maar voordat we daar aankwamen maakten we eerst nog een paar stops om kennis te maken met een aantal van de oorspronkelijke bewoners van Australië. De koala, de wallaby en de kangoeroe. Gelijk maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om de typische 'toerist in Australië' kiekjes te schieten. Dan is dat ook maar weer gebeurd. Philip Island staat bekend om het feit dat er elke dag rond zonsondergang honderden en soms duizenden pinguïns aan land komen na een dag vissen op zee, de zogenoemde pinguïnparade. Het is echt één grote commerciële poppenkast. Er staan tribunes langs het strand waar vanaf dagelijks 3800!! mensen dit natuurlijke tafereel kunnen aanschouwen (en je kon zelfs popcorn kopen vooraf, alsof je naar de film gaat :). Ondanks dat al die commercie eromheen van mij niet zo nodig hoeft, was het toch leuk om eens mee te maken. Het is grappig om te zien hoe ze in groepen (een 'raft' genaamd) het strand op komen lopen om vervolgens weer keihard terug te rennen naar de zee omdat iets ze afschrikt (dit tafereel kan zich meerdere malen herhalen). Bij de laatste poging hebben ze uiteindelijk wel genoeg moed verzameld om het hele strand af te waggelen om vervolgens op zoek te gaan naar hun nest en hun partner te begroeten.

Zondag aan het einde van de middag was het tijd voor de Messiah van Händel door de Royal Melbourne Philharmonic. Dit is echt jeugdsentiment, want mijn vader draaide dit veel vroeger (al was dit wel in een 'verpopte' versie). Ik kon hier en daar dus lekker mee neuriën. In de pauzes sprak ik met mijn buren die uit Melbourne kwamen. Hij dacht aan mijn accent te horen dat ik Canadees was. En het was niet de eerste keer dat ik dit hoorde. Waar zo'n jaartje Canada al niet goed voor is ;).

Maandag moest ik vroeg op, maar dat maakt gelukkig geen bal uit als je nog herstellende bent van een jetlag. De eerste dag van de tour besteedden we aan The Great Ocean Road. Die was erg mooi, maar ook errug toeristisch. Het stikt er van de Aziaten. The Grampians was een stuk minder toeristisch en ook zeer de moeite waard, met een aantal mooie uitzichtpunten, een waterval en tientallen voorbij springende kangoeroes.

Dinsdagavond na de tour had ik afgesproken met een oud collega. Zij is zelf afgelopen februari naar Australië vertrokken en zit er dus al wel even. Het toeval wilde dat we allebei tegelijk in Melbourne waren. Ik had hetzelfde hostel geboekt als zij en toen ik die middag incheckte liep ze me eerst bijna voorbij :). Het is inderdaad ook wel weird om na zo'n lange tijd ineens een bekende te zien en om dan ook ineens weer Nederlands te praten. Ze was al aan het koken samen met een reisgenoot en ze hadden genoeg, dus ik kon zo aanschuiven. Heerlijk! Die avond zijn we rond 18.30 uur met wat drinken en een zak chips op de Southbank Promenade neergeploft met onze benen bungelend boven de Yarra River. En daar zijn we tot 23.30 uur blijven zitten. Genietend van het zonnetje en het uitzicht, pratend over het leven, filosoferend over de toekomst en proostend op dit mooie Australische avontuur.

Vanochtend pak ik om 8.30 uur de trein naar Albury waar ik drieënhalf uur later word opgepikt door mijn eerste helpx host. (Helpx is een website waar zowel de farmeigenaar als de reiziger een profiel op kan plaatsen. Zo kunnen ze met elkaar in contact komen. Het idee is dan dat de reiziger een uurtje of vier/vijf per dag meewerkt in ruil voor kost en inwoning. Perfect dus om het land en de mensen te leren kennen en om totaal iets anders te doen dan wat je normaal doet. Én ook een zeer goede manier om geld te besparen.) Het laatste stuk naar Dederang, waar de farm van de familie staat, wordt afgelegd per auto. Plan is om daar een week of drie te blijven en dan langzaam door te reizen naar Sydney. Geen idee hoe afgelegen het is en of ik de komende weken internet heb. En eigenlijk maakt me dat ook niets uit. Ik heb er in ieder geval heel veel zin in. Op naar de koeien!

Tot schrijfs.