Blegh!

Lieve I.

Het meest vervelende van het maken zo'n grote reis zijn de twee weken voor vertrek. Deze periode ervaar ik, net als de vorige keren, als erg onrustig en emotioneel en daar zit ik nu midden in.

Maandag moest ik mijn kamer uit, waardoor ik de afgelopen vijf nachten op vier verschillende plekken heb geslapen. Of eigenlijk kan ik beter zeggen een poging heb gedaan tot slapen, want veel verder dan gemiddeld vier uurtjes per nacht ben ik niet gekomen. Uiteraard ben ik iedereen heel dankbaar dat ik bij ze terecht kon en heb ik genoten van de gezelligheid, maar dat gesleep met spullen en het georganiseer erom heen vraagt best wat van je. En dan ben je ook nog twee weken lang steeds weer afscheid aan het nemen en dat went echt nooit. Ik haat het! Blegh! Er zijn gewoon té veel leuke mensen in mijn leven.
Afgelopen week heb ik al afscheid genomen van een paar goede vrienden, mijn werk, mijn orkest, mijn familie en de komende drie dagen volgt de rest. Gelukkig leert de ervaring ook dat het uiteindelijk allemaal wel weer goed komt. Als ik maar eenmaal in dat vliegtuig zit!

Op mijn werk heb ik alles netjes kunnen afronden, waardoor ik de deur met een prettig gevoel achter me kon sluiten. Hierdoor is het nu eigenlijk al volledig uit mijn hoofd en dat is erg prettig. Tijdens mijn laatste dag hebben we met een kleine groep samen koffie gedronken en een taartje gegeten. Het was precies goed zo. Wel had mijn leidinggevende nog een kleine speech voor mij voorbereid waaruit niets dan alleen maar grote waardering sprak. En dat is mijns inziens echt het belangrijkste wat een leidinggevende aan zijn medewerker kan geven. Ik weet namelijk uit eigen ervaring dat dat zeker niet vanzelfsprekend is.

Door mijn vorige leidinggevende heb ik mij een lange tijd onheus bejegend gevoeld. Haar manier van communiceren was vaak in de beschuldigende vorm (alsof ze er per definitie vanuit ging dat ik mijn werk niet goed had gedaan) en dat alles ook nog op volumestandje tien. Ik voelde mij hierdoor heel erg gekleineerd, wat ik mij overigens pas veel later realiseerde. Ik heb lang gedacht dat het aan mij lag dat ik er zoveel last van had. Maar, je moet je eigen gevoel altijd serieus nemen! Als jij ergens last van hebt dan is dat zo. Na twee jaar en tien maanden (twee maanden voor ik uit dienst ging) had ik eindelijk voldoende moed verzameld om met haar in gesprek te gaan, want het valt niet mee om je leidinggevende te voorzien van zulke stevige feedback. Ik heb me zeer kwetsbaar opgesteld en haar verteld waar ik last van had en dit ook onderbouwd met voorbeelden. Ze was duidelijk overvallen door dit bericht. De eerste reactie was dan ook dat ze zich niet in het geschetste beeld kon herkennen en dat ze zichzelf niet kon veranderen. Wel vond ze het vervelend dat het op mij zo overkwam en dat dit zeker niet de bedoeling is. Kort samengevat kwam de reactie er dus op neer dat ze het allemaal erg vervelend vond, maar dat het niet aan haar lag maar aan mij. Ondanks deze teleurstellende reactie (die overigens volledig volgens verwachting was) had ik 'mijn werk' gedaan. Ik had mijn zegje gedaan en ben voor mijzelf op gekomen en daarmee was voor mij de kous af. We gingen weer aan het werk. De eerste twee dagen was ze iets milder, maar daarna ging het gewoon weer verder zoals ik gewend was. Op mijn tandvlees heb ik de laatste twee maanden volgemaakt en toen was het gelukkig voorbij, want het had niet veel langer meer moeten duren.

Toen ik na een half jaartje 'in between jobs' in Apeldoorn kwam werken constateerde ik dat er ook leidinggevenden zijn die wel respectvol met hun medewerkers omgaan. Hier trof ik er één die wél op een normaal volume met zijn medewerkers communiceert, ze vertrouwen geeft én ze waardeert. Pas toen realiseerde ik me dat de jaren onder mijn vorige leidinggevende me meer hadden beschadigd dan ik had gedacht. Het was echt een flinke deuk voor mijn zelfvertrouwen. En ook kwam toen pas het besef: het is gewoon niet oké dat iemand je zo behandeld. Er zijn weinig mensen waarbij ik de andere kant op kijk als ik degene weer zou tegenkomen, maar zij is er één van. Ik wil me echt nooit meer zo gekleineerd voelen. Dat ga ik nooit meer laten gebeuren!

Gelukkig heeft het afgelopen jaar mijn zelfvertrouwen een flinke boost gegeven en dat komt met name doordat ik een ongelofelijk fijne kerel als leidinggevende had. Hierdoor trek ik komende woensdag als zelfverzekerde dame de wijde wereld in.

Tot schrijfs.