8-9-10, een mooie dag om 24 te worden

Lieve I.

Dinsdagavond 7 september. Nog twintig minuten en dan is mijn verjaardag. Na Losser, Oldenzaal, Hengelo, Deventer, Curaçao kan ik nu ook Meadow Lake toevoegen aan de lijst met plaatsen waar ik ooit mijn verjaardag heb doorgebracht. Kerstin, een andere helper, had vandaag al een taart voor me gebakken omdat ze morgenochtend vroeg vertrekt richting Duitsland. Die taart hebben we vanavond dan ook al verorberd onder het mom van “In Nederland ben ik nu al jarig”.
Vervolgens hebben we met zijn vieren twee potjes Boonanza gespeeld. Kerstin had de Duitse versie van dit spel meegenomen. Voor als je het spel niet kent, het is de bedoeling dat je verschillende bonen verzameld, verhandeld, verbouwd en oogst. Met dit laatste kun je punten verdienen. De Duitse namen van de bonen waren voor de Engelssprekenden onder ons echter vrij moeilijk om uit te spreken. Daarom gaven we alle bonen een andere naam. De nieuwe namen werden bepaald aan de hand van de manier waarop ze op de kaarten stonden afgebeeld. Zo kwam het op een gegeven moment zo ver dat we drollen zaten te ruilen voor een blauw oog, gastanken zaten te verbouwen en cowboys aan het oogsten waren. Erg gelachen.

Meadow Lake is totaal anders dan Anahim Lake. Voor Bruce en Marilyn is de ranch echt een hobby (in Anahim Lake was het de belangrijkste inkomstenbron) en dan met name voor Marilyn. Bruce werkt grotendeels elders als vrachtwagenchauffeur. Marilyn is echt een dierenliefhebber. Dit is duidelijk te zien aan het aantal katten en honden dat in hun kleine huis, het is namelijk een trailer, rondloopt. Van beide dieren hebben ze er namelijk zeven! Allemaal hebben ze hun eigen verhaal. Maar ze hebben ook allemaal een overeenkomst en dat is dat ze allemaal ‘gered’ zijn. Ik moet zeggen dat ik het wel erg veel vind hoor, zoveel beesten om me heen de hele dag. Gelukkig slaap ik niet in de trailer, maar in een cabin die zo’n vijftig meter van de trailer staat. En die houd ik lekker hond- en katvrij.

In totaal hebben ze iets van 100 koeien en twintig paarden. Met de koeien is momenteel weinig werk gemoeid. De staan namelijk lekker te grazen op hun ‘zomerlocatie’, zo’n drie kilometer van de ranch. Op deze ranch wordt alles nog gedaan op de ouderwetse manier, dat wil zeggen vanaf de rug van een paard. Er wordt dan ook veel paardgereden. Is het niet voor ranchwerk, dan is het wel om de paarden in conditie te houden of om de jonge paarden te trainen. Ik heb deze week ook mijn eerste echte paardrijles gehad. Tot nu toe is het daarbij gebleven omdat het weer echt belabberd slecht is. Het regent de hele dag! En dat al bijna de hele week.

Het weer is echt uitzonderlijk slecht dit jaar in Saskatchewan. De hele zomer heeft het zo’n beetje elke 36 uur minstens eenmaal geregend. Met het gevolg dat er nog amper gehooid is. Het begint er zo langzaamaan zeer dramatisch uit te zien voor de boeren. Dale, één van de buren van Bruce en Marilyn heeft bijvoorbeeld 2000 balen nodig om zijn koeien de hele winter van voer te voorzien. Tot nu toe heeft hij er slechts 200 geoogst. En dat heeft hij pas afgelopen zaterdag gedaan. Bruce heeft op de dag 400 kleine balen gemaakt, die ik vervolgens samen met Kerstin en drie andere meiden, Althea, Kim en Fenya (helpers op een andere ranch in Meadow Lake, waarvan de eigenaar goed bevriend is met Marilyn) heb binnengehaald en gestapeld. Dit alles kostte ons zo’n zes uur. Je zult begrijpen dat dit een knap vermoeiende aangelegenheid was. Toch houdt ik wel van dit soort werk. Lekker fysiek bezig zijn, buiten in de zon (ja, dit was een van de weinige mooie dagen sinds ik in Meadow Lake ben) en met goed gezelschap.

Zondag ben ik samen met Kerstin bij een Powwow geweest. Dit is een danscompetitie onder de ‘natives’ (ook wel ‘Indians’ genoemd) de originele Canadese bevolking. Het dansen gaat in zeer opvallende kostuums met een hoop bellen en ander tierelantijntjes. De muziek werd verzorgd door verschillende groepen ‘natives’ en bestond voornamelijk uit getrommel en ‘geschreeuw’ in een voor mij onbekende taal. Het klonk erg ‘apart’, maar wel vol overgave. En toen miste ik het: trompet spelen. Dat was de eerste keer in zeven maanden dat ik het miste. En misschien is dat maar goed ook. Dan heb ik in ieder geval ook iets om uit te kijken voor als ik weer terug ben in Nederland, behalve natuurlijk het weerzien met alle mensen die belangrijk voor me zijn. Want om eerlijk te zijn heb ik echt nog helemaal geen zin om terug te gaan naar Nederland en weer van alles te moeten. Baan zoeken, huis zoeken en allerlei andere verplichtingen. Voorlopig wil ik daar nog niet aan denken.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll