Surprise!
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
24 Januari 2011 | Canada, Winnipeg
Lieve I.
Zo rond half december zat ik met de volgende vraag in mijn hoofd: “Wat wil ik doen in mijn allerlaatste weekend in Canada?” Over het antwoord was ik vrij snel uit. Hank & Joanne nog een keer zien en ze verrassen met een bezoekje. Ik heb even bij Kelly gecheckt of ze in dat weekend thuis waren, wat zo bleek te zijn, en toen gelijk maar een vlucht geboekt. Lekkere impulsieve actie. Zo ken ik mezelf helemaal niet. Maar wat heb ik een voorpret gehad. Iemand verrassen is minstens zo leuk als zelf een verrassing krijgen. Echt waar.
Afgelopen donderdag toen het zo ver was sloeg de twijfel wel even toe. Gedachtespinsels als: “Had ik ze het niet moeten vertellen?”, “Komt het wel uit dit weekend?” en “Misschien vinden ze het wel helemaal niet leuk!” spookten er even flink op los in mijn hoofd. Maar ja, er was geen weg meer terug. En dat was maar goed ook. Na een tweeënhalf uur durende vlucht (jep, Canada is een groot land!) landde ik om 16.00 uur in Winnipeg. Even snel wat gegeten op het vliegveld en toen op naar het huis van Hank & Joanne. Daar trof ik twee verraste gezichten aan. Erg leuk. Die avond hebben we eerst maar eens flink bij gekletst. Mijn timing had inderdaad wat beter gekund, want ze hadden een zeer druk weekend voor de boeg. Er waren namelijk flink wat familieleden van Hank vanuit BC, die dit weekend ook naar Winnipeg waren gekomen in verband met hun jaarlijkse Christmas party. Gelukkig was dit geen probleem. Ik had trouwens de koudste dag van het jaar uitgekozen om te arriveren in Winnipeg, want het was -29C. Door de vreselijk koude wind was de gevoelstemperatuur zelfs -40C. Ik was echter steeds maar voor korte tijd buiten, dus het was goed te doen.
Vrijdag moesten Hank & Joanne uiteraard gewoon aan het werk. Ik heb de hele dag besteed aan het maken van mijn fotoalbum. Daar gaan flink wat uurtjes inzitten. Maar, hij is bijna af en wordt denk ik erg mooi. Zaterdag reed ik samen met Hank naar Lake Winnipeg waar twee van zijn broers, een neef en nog een bekende aan het ijsvissen waren. Ik had me voorbereid op een erg koude aangelegenheid aangezien er midden op het meer (ja, we reden gewoon met de auto het ijs op) nu niet echt veel beschutting is tegen de wind. Het tegendeel bleek waar. John, de broer van Hank, bleek namelijk in het bezit van een goed verwarmde tent. In deze tent zaten de vier mannen naast elkaar te ijsvissen in de vier verschillende gaten die ze in het ijs hadden geboord. Van kou was weinig sprake. Hank en ik zijn getuige geweest van drie vangsten en uiteraard kwam ik er niet onderuit om even te poseren met zo’n flinke vis in mijn hand. Al met al was het weer een leuke en unieke ervaring.
’s Avonds stond de Christmas party op het programma. Weer veel mensen gesproken en een leuke avond gehad. Zondag kwam er wat familie over de vloer en Joanne had een heerlijke stamppot gemaakt.
Vandaag heb ik rustig aan mijn spulletjes gepakt, boodschappen gedaan en een lekkere maaltijd in elkaar gedraaid. En toen was het toch echt tijd om naar het busstation te gaan. Het afscheid viel me gelukkig minder zwaar dan de vorige keer. Want als er iets is dat ik dit jaar heb geleerd dan is dat wel het volgende: Als je iets écht wilt, dan zorg je er gewoon voor dat het gebeurt. Zo was het met de Olympische spelen die ik écht wilde meemaken en ook met mijn bezoekje aan Winnipeg. En als dat één keer kan dan kan het ook een tweede keer.
Ik zit nu in de bus te wachten tot deze vertrekt in de richting van Toronto. 32 busuren heb ik voor de boeg. Tja, ik kan Canada natuurlijk niet verlaten zonder nog twee nachten door te brengen in de bus.
Tot schrijfs.
http://picasaweb.google.com/loesvanzijll
Zo rond half december zat ik met de volgende vraag in mijn hoofd: “Wat wil ik doen in mijn allerlaatste weekend in Canada?” Over het antwoord was ik vrij snel uit. Hank & Joanne nog een keer zien en ze verrassen met een bezoekje. Ik heb even bij Kelly gecheckt of ze in dat weekend thuis waren, wat zo bleek te zijn, en toen gelijk maar een vlucht geboekt. Lekkere impulsieve actie. Zo ken ik mezelf helemaal niet. Maar wat heb ik een voorpret gehad. Iemand verrassen is minstens zo leuk als zelf een verrassing krijgen. Echt waar.
Afgelopen donderdag toen het zo ver was sloeg de twijfel wel even toe. Gedachtespinsels als: “Had ik ze het niet moeten vertellen?”, “Komt het wel uit dit weekend?” en “Misschien vinden ze het wel helemaal niet leuk!” spookten er even flink op los in mijn hoofd. Maar ja, er was geen weg meer terug. En dat was maar goed ook. Na een tweeënhalf uur durende vlucht (jep, Canada is een groot land!) landde ik om 16.00 uur in Winnipeg. Even snel wat gegeten op het vliegveld en toen op naar het huis van Hank & Joanne. Daar trof ik twee verraste gezichten aan. Erg leuk. Die avond hebben we eerst maar eens flink bij gekletst. Mijn timing had inderdaad wat beter gekund, want ze hadden een zeer druk weekend voor de boeg. Er waren namelijk flink wat familieleden van Hank vanuit BC, die dit weekend ook naar Winnipeg waren gekomen in verband met hun jaarlijkse Christmas party. Gelukkig was dit geen probleem. Ik had trouwens de koudste dag van het jaar uitgekozen om te arriveren in Winnipeg, want het was -29C. Door de vreselijk koude wind was de gevoelstemperatuur zelfs -40C. Ik was echter steeds maar voor korte tijd buiten, dus het was goed te doen.
Vrijdag moesten Hank & Joanne uiteraard gewoon aan het werk. Ik heb de hele dag besteed aan het maken van mijn fotoalbum. Daar gaan flink wat uurtjes inzitten. Maar, hij is bijna af en wordt denk ik erg mooi. Zaterdag reed ik samen met Hank naar Lake Winnipeg waar twee van zijn broers, een neef en nog een bekende aan het ijsvissen waren. Ik had me voorbereid op een erg koude aangelegenheid aangezien er midden op het meer (ja, we reden gewoon met de auto het ijs op) nu niet echt veel beschutting is tegen de wind. Het tegendeel bleek waar. John, de broer van Hank, bleek namelijk in het bezit van een goed verwarmde tent. In deze tent zaten de vier mannen naast elkaar te ijsvissen in de vier verschillende gaten die ze in het ijs hadden geboord. Van kou was weinig sprake. Hank en ik zijn getuige geweest van drie vangsten en uiteraard kwam ik er niet onderuit om even te poseren met zo’n flinke vis in mijn hand. Al met al was het weer een leuke en unieke ervaring.
’s Avonds stond de Christmas party op het programma. Weer veel mensen gesproken en een leuke avond gehad. Zondag kwam er wat familie over de vloer en Joanne had een heerlijke stamppot gemaakt.
Vandaag heb ik rustig aan mijn spulletjes gepakt, boodschappen gedaan en een lekkere maaltijd in elkaar gedraaid. En toen was het toch echt tijd om naar het busstation te gaan. Het afscheid viel me gelukkig minder zwaar dan de vorige keer. Want als er iets is dat ik dit jaar heb geleerd dan is dat wel het volgende: Als je iets écht wilt, dan zorg je er gewoon voor dat het gebeurt. Zo was het met de Olympische spelen die ik écht wilde meemaken en ook met mijn bezoekje aan Winnipeg. En als dat één keer kan dan kan het ook een tweede keer.
Ik zit nu in de bus te wachten tot deze vertrekt in de richting van Toronto. 32 busuren heb ik voor de boeg. Tja, ik kan Canada natuurlijk niet verlaten zonder nog twee nachten door te brengen in de bus.
Tot schrijfs.
http://picasaweb.google.com/loesvanzijll
-
25 Januari 2011 - 10:20
SUUS:
leuk (laatste) verhaal. Klinkt inderdaad al een beetje als afscheid.
Ben benieuwd naar je verhalen.
x -
25 Januari 2011 - 12:35
Mam:
Goed ingevuld, dat laatste weekend.
De 2 nachten in de bus kom je wel weer te boven. Ben benieuwd naar de foto met de vis.
En .............. het ontvangstcomité staat in de startblokken.
Groetjes.
-
25 Januari 2011 - 12:36
Mam:
Goed ingevuld, dat laatste weekend.
De 2 nachten in de bus kom je wel weer te boven. Ben benieuwd naar de foto met de vis.
En .............. het ontvangstcomité staat in de startblokken.
Groetjes.
-
25 Januari 2011 - 12:39
Mam:
Oeps, het ging niet zonder slag of stoot!!! -
25 Januari 2011 - 13:25
Kirsten:
Hoi Loes
Wat gaaf dat je mensen al die tijd deelgenoot hebt gemaakt van je avonturen en gedachten. Bedankt!
Goede reis. -
25 Januari 2011 - 15:53
Angele:
Hoi Loes,
Alvast weer welkom thuis in Nederland en Losser. ook geen slechte place to be volgens mij. Je hebt je belevenissen geweldig verwoord en het was leuk je te volgen en je verhalen te lezen.
Groetjes en tot gauw
Angele -
26 Januari 2011 - 10:21
Monique:
Hoi Loes,
wat gaat een jaar toch snel voorbij!
Ik vond het heel erg leuk om al jouw belevenissen mee te mogen maken. Heel erg bedankt daarvoor! Ik wens je een goede terugreis en een erg fijn welkom in Nederland.
En.... leer je me t.z.t. de paprika's schoon maken?
Groetjes Monique B. -
26 Januari 2011 - 10:59
Ida:
Hoi loes,
Wat heb ik genoten van je reisverhalen!
Bedankt hiervoor
Een hele goede thuiskomst (reis)
groetjes -
26 Januari 2011 - 16:03
Marijke:
Ha Loes,
Een jaar in een vloek en een zucht...... zal wel raar zijn, die laatste dagen en dan uren... Wens alvast een een goede thuisreis en een warme thuiskomst in een toch ook niet helemaal verkeerd Nederland!
Groet en tot gauw,
Marijke -
28 Januari 2011 - 17:08
Monique Witbreuk:
Hoi Loes
Wat leuk om deze mensen weer te ontmoeten. We zullen je mooie verhalen missen. Wij wensen je een goede terug reis en zien elkaar weer in TWENTE doei
groetjes De Witbreukjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
