I feel 'wicked'

Lieve I.

Zo, het heeft even geduurd, maar ik geloof dat ik eindelijk mijn writersblock heb overwonnen.
Met gevoel voor understatement zeg ik dat New York City vrij overweldigend is geweest voor deze jongedame uit Losser. Zo groot, zo massaal, zo druk en zoveel indrukken. Het is moeilijk uit te leggen. Hoeveel je er ook over hoort, ziet en leest, op zoiets kun je jezelf niet voorbereiden. Je moet het meemaken om er over mee te kunnen praten. Behalve overweldigend, waren het ook een zeer vermoeiende negen dagen. Maar ja, dat doe ik natuurlijk ook een beetje zelf. Want ja, ik wilde uiteraard wel alles eruit halen wat erin zat. Dat betekent vroeg opstaan, laat naar bed en dus zeer weinig slaap. Daar staat wel tegenover dat ik alles op mijn New York lijstje heb kunnen afwerken, inclusief twee klassieke concerten, drie Broadwayshows en een opera.

Nadat ik je het vorige bericht had geschreven ben ik richting Times Square gelopen. Wat een drukte. Times Square is eigenlijk maar een pesterig klein pleintje (eigenlijk is het meer een kruispunt), maar wat hebben die Amerikanen er een grote kermis omheen gebouwd. Niet te geloven. Heb mijn ogen uitgekeken. En wat een lawaai ook op straat. Ik kon mijn Ipod niet eens horen.
Toen ik de toeristenpassen had afgehaald en twee metrokaarten op de kop had getikt (zeven dagen onbeperkt reizen per metro voor maar 27 dollar) ben ik richting Madame Tussaud gegaan. Ik had die in Amsterdam al wel eens gezien, maar deze was wel een tandje groter. Was wel even leuk. Om 17.00 uur ben ik ingecheckt bij het hostel (dit lag naast Central Park). Na een korte powernap (dat kon geen kwaad na een hele nacht zonder slaap) en een snelle maaltijd bij de Chinees ben ik richting de Carnegie Hall gegaan. Was is dit een onwijs gave concerthal! Ik had een supermooi plekje in het midden op de eerste rij van het balkon. De muziek was ook erg mooi, al miste ik in de eerste twee stukken de blazers. Gelukkig werd dit helemaal goed gemaakt tijdens het derde stuk, de derde symfonie van Beethoven. Dat wordt mijn eerste voornemen voor het nieuwe jaar. Veel meer gaan luisteren naar symfonieën, want dat is echt gave muziek.

De volgende ochtend ben ik op tijd richting het andere hostel gegaan, waar ik de komende vijf nachten samen met Wieteke zou verblijven, om mijn bagage alvast te droppen. Inchecken zou pas kunnen aan het einde van de middag. Maar omdat onze kamer de vorige nacht niet was verhuurd mocht ik gelijk al inchecken. Echt een goede service. De eigenaar was een leuke kerel. Bovendien heeft hij een erg mooi, schoon en goed beveiligd hostel op een toplocatie. Vlakbij Times Square en met het Empire State Building in de achtertuin. We zaten zó dicht bij het Empire State Building dat we vanuit ons raam de top niet eens konden zien. Nadat ik was ingecheckt raakte ik al gelijk aan de praat met twee zussen uit Kentucky, Kim en Kathy, die ook net waren gearriveerd. Ook zij zouden voor zes dagen in NYC verblijven. Rond een uurtje of 13.00 heb ik de metro gepakt richting Lower Manhattan. Hier heb ik een beetje rondgekeken. Vervolgens ben ik over de Brooklyn Bridge richting Brooklyn gelopen waar ik weer de metro heb gepakt richting het vliegveld. Het vliegtuig van Wieteke bleek op tijd te zijn geland (dit hoorde ik achteraf), maar het duurde daarna nog ruim twee uur voordat de vlucht ‘verwerkt’ kon worden en de passagiers het vliegtuig konden verlaten. JFK had immers nog flink wat achterstand weg te werken door de sneeuwstorm van twee dagen geleden. Op deze twee uur vertraging na was het een prima vlucht. Leuk om Wieteke weer te zien en om iemand te hebben om alle indrukken die je opdoet in deze stad te kunnen delen. ’s Avonds nog even snel een hapje gegeten en toen lekker het mandje in.

De volgende dag zijn we het Empire State Building op geweest en hebben we een klein rondje gelopen door het prachtige sneeuwlandschap in Central Park. Ook nog even kort stil gestaan bij het Dakota Building, de plek waar John Lennon 30 jaar geleden is neergeschoten. ’s Avonds zijn we naar een klassiek concert geweest van de New York Philarmonic. Daarvoor hadden we ’s middags nog kaarten op de kop weten te tikken voor vijftien dollar per persoon. Echt geen geld. Ik heb erg genoten van de dirigent, Alan Gilbert. Wat een energieke kerel. Zelfs van de achterkant spatte het ervan af. De kwaliteit van de muziek kunnen we kort over zijn. Die was top. Het laatste nummer, Bolero van Ravel, bleef echt in je hoofd zitten. De straatmuzikant in het dichtstbijzijnde metrostation bleek het programma van het concert goed bestudeert te hebben, want drie keer raden welk nummer hij speelde?

Aan het einde van deze dag konden Wieteke en ik concluderen dat er voor de gemiddelde Amerikaan nog best iets te leren valt op het gebied van energiebesparing (Denise zal trots op me zijn :). Zie de volgende suggesties.
- Er kan best iets minder afval bij het eten (bij de broodjes die we die ochtend hadden gekocht kregen we een doos, mes en vork en tig servetten, terwijl gewoon één servetje voldoende was geweest)
- De verwarming in veel gebouwen kan best een tandje lager (we stonden echt te zweten in het Empire State Building)
- De neonreclame kan ook wel ‘ietsje’ minder
Eigenlijk zouden ze allemaal een weekje moeten doorbrengen in het ‘energy saving bootcamp’ van Denise.

En toen was het alweer oudejaarsdag. Wat is het jaar voorbij gevlogen! De meeste toeristen die naar NY komen voor New Years Eve brengen de hele dag door op Times Square. Als je een beetje goede plek wilt hebben met een goed uitzicht op de kristallen bal moet je toch wel zo rond het middaguur richting het plein gaan. In Nederland besteden we de laatste minuten van het jaar met het kijken naar een klok, Amerikanen en Canadezen kijken naar de kristallen bal. Wieteke en ik waren het er vrij snel over eens dat we deze dag niet wilden verspelen aan de hele dag op Times Square staan. We zouden er ’s avonds wel even een kijkje gaan nemen. We zijn dan ook ’s ochtends op tijd naar het Museum of Modern Art gegaan. Echt een heel groot museum waar we in totaal toch wel een uurtje of vier hebben rondgelopen. Er hingen onder andere een paar Mondriaans en een Van Gogh. Verder ook heel veel aparte dingen. Was een leuke ervaring. Daarna nog even langs de New York Public Library. Echt zo’n oude bibliotheek. Wat een stoer gebouw. Zo hoort een bibliotheek eruit te zien.
’s Avonds rond een uurtje of 20.00 maar eens naar Times Square gelopen. Veel wegen waren inmiddels al afgesloten. Uiteindelijk is het ons gelukt om ‘de bal’ vanaf een meter of 200 te aanschouwen en en foto te schieten. Wieteke wist het mooi onder woorden te brengen: “Is dat nu het balletje?” Want ja, ze kunnen er hier dan wel een hele heisa om maken maar het is gewoon een lichtgevende bal die ze om één minuut voor middernacht laten zakken. Als de bal dan beneden is, is het nieuwe jaar begonnen. Nou, wij hadden de bal gezien en vonden het wel prima. Wij pasten er voor om samen met één miljoen anderen zo’n vier uur buiten in de kou te staan. We zijn lekker de pub ingedoken met Kim en Kathy en nog een vriendin van hen en zijn daar het nieuwe jaar in gegaan. We zijn om middernacht nog wel even naar buiten gelopen om van het vuurwerk te kunnen genieten. Maar we kwamen van een koude kermis thuis. Je zult het niet geloven, maar we hebben nog geen vuurpeil gezien! Al die verdomd hoge gebouwen blokkeerden ons uitzicht. Het gebrek aan uitzicht is trouwens niet het enige nadeel. Want ondanks dat het de hele week prachtig, zonnig en stralend weer is geweest liepen wij, met uitzondering van onze wandeling door Central Park, voornamelijk in de schaduw.

De volgende twee dagen zijn we verder gegaan waar we al mee bezig waren, de toerist uithangen. Rond struinen in Chinatown en Little Italy, met de Staten Island Ferry langs het Vrijheidsbeeld varen, cultureel doen in het Guggenheim museum (wat trouwens een zeer spectaculair gebouw is!) en wandelen in Central Park. Op Wietekes laatste dag hebben we nog even wat souvenirs geshopt en zijn toen richting het vliegveld gegaan. Daar moesten we na vijf toffe dagen in NYC weer afscheid nemen. Gelukkig duurt het deze keer iets minder lang voor we elkaar weer zien.
Ik ben vervolgens weer terug gegaan richting Manhattan waar ik mijn ogen heb uitgekeken in de M&M-store. Dit is als je het mij vraagt echt dé personificatie van New York. Zó Amerikaans, zó commercieel, zó over de top en zó te belachelijk voor woorden. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het. Toiletartikelen, sportartikelen, kerstversiering, keukenvoorwerpen, hondenspeeltjes en ga zo maar door. Uiteraard was ook het snoepje zelf in ruime mate aanwezig. Tientallen soorten hadden ze, gesorteerd op kleur.
’s Avonds verhuisde ik weer terug naar mijn ‘oude’ hostel. Vervolgens ben ik nog even NYC ‘by night’ gaan bekijken, onder andere vanaf de top van het Rockefeller Center. Echt vet.

Mijn laatste twee dagen in NYC heb ik alle dingen gedaan waar ik met Wieteke niet aan toe was gekomen. Naar de plek waar het World Trade Center heeft gestaan, Wall Street afgelopen, het Grand Central Station van binnen bekeken en het vreemd gevormde gebouw ‘Flatiron Building’ bewonderd. De laatste dag was ik erg slecht te pas! Zal wel door de vermoeidheid zijn gekomen. Heb mezelf nog wel even naar St. John the Devine (grootste kathedraal ter wereld) en het Metropolitan Museum of Art gesleept. In het MET had ik het na twee uur wel gezien. Dit museum is echt groot. Als je alles wilt zien (en dan bedoel ik ook echt zien en niet alleen er langs heen lopen) ben je zo een week verder. Echt niet leuk meer. Toen ik de enige Rembrandt die er hing had gevonden en even had bewonderd vond ik het wel mooi geweest. Daarna duurde het nog een half uur voor ik de uitgang had gevonden. Een museum kan echt té groot zijn.
’s Avonds zat ik (weliswaar in mijn in New York gekochte nieuwe spijkerbroek) zwaar underdressed, met mijn lompe bergschoenen, naast een giga kakmadam bij de opera Carmen. Echt een chique bedoeling zo’n opera. Ik heb overigens geen afkeurende blikken gezien van: ‘Zo, had je niet even wat anders aan kunnen trekken?’ En als dat wel zo was geweest had ik ze vriendelijke uit kunnen leggen dat een backpack nu eenmaal niet zo veel ruimte heeft. De opera was weer een totaal nieuwe, maar zeer leuke, ervaring. Ik verbaasde me echt over de grote hoeveelheid bekende deuntjes die de opera Carmen heeft voortgebracht. Het was wel een lange zit trouwens, bijna drie uur.

En dan heb ik het beste van New York tot het laatst bewaard. Broadway! Wow wow wow. Met alle respect voor de Nederlandse musicalproducties, maar Broadway is de Nederlandse musical in het kwadraat keer tien. Daar MOET je als échte musicalfan een keer zijn geweest. Na bijna een jaar geen musical te hebben gezien heb ik hier een flink deel van de achterstand ingehaald. In totaal heb ik drie shows gezien. Ik had het echt gemist, dat theaterbezoek.
Mijn eerste show was Billy Elliot. Deze musical vertelt het verhaal van een elfjarig jochie uit een mijnwerkersfamilie dat graag balletdanser wil worden. Er wordt geweldig gedanst in de musical en dan vooral door dat elfjarige jochie. Wat een prestatie. Heb grote bewondering voor dat gozertje, want hij moet de hele musical dragen. En dat deed hij met verve.
De tweede show waar ik naar toe ging was The Phantom of the Opera. Vanaf de eerste tonen (TAAAAAAAA, TATATATA TAAAAAAAA) wist ik dat dit de beste musical zou worden die ik ooit heb gezien. Ik schoot compleet vol en dat is de volgende tweeënhalf uur ook niet meer weggegaan. Daar zat ik toch maar mooi op rij zeven in het Majestic Theatre in New York, te luisteren naar de musical der musicals. Daar gaat mijn musicalhart toch wel een stuk sneller door kloppen.
De laatste show waar ik naar toe ging was Wicked. Dit verhaal gaat over de belevenissen van twee jonge heksen in het land van Oz. De hoofdrollen worden dan ook gespeeld door twee dames. De muziek in deze musical is in vergelijking met andere musicals vrij ‘popie’, maar wel heel erg mooi! In de meeste musicals is het liefdesduet hét hoogtepunt uit de musical. Dan vind ik althans. Bij deze musical is dat echter niet het geval. Het hoogtepunt volgt iets later als aan het einde van de musical de twee heksen afscheid van elkaar moeten nemen. Ze bedanken elkaar voor hun vriendschap en vertellen wat deze voor hen heeft betekend. En dit doen ze in een werkelijk prachtig duet. Alle tierelantijntjes, die in de rest van de musical in ruime mate aanwezig zijn, worden hierbij achterwege gelaten. Het gaat enkel en alleen om het liedje. Ze kijken elkaar recht in de ogen en vertellen wat ze voelen. Echt heel puur en met zeer veel gevoel gezongen. Al met al ook een fantastische musical.

Afgelopen donderdag ben ik na een hele dag reizen (van 8.00 uur tot 21.00 uur) aangekomen in Québec City. Wat een heerlijke kleine, sfeervolle, overzichtelijke, Europees aandoende stad. Echt een verademing na New York! Ik heb het gevoel alsof ik rondloop in Frankrijk. Althans, dat denk ik, ben zelf namelijk nog nooit in Frankrijk geweest, hehe. De eerste dag hier heb ik niks gedaan. Lekker uitgeslapen, wasje gedraaid en vooral bijkomen van New York. Québec kan in principe prima in twee dagen worden ‘afgewerkt’, maar ik heb er vier dagen voor uitgetrokken. Heb het lekker hennig an gedaan en ook veel geslapen en gerelaxed in het hostel. In Québec City kan je bijna alles te voet af en dat is heerlijk. Met behulp vaan een self guided tour ben ik langs alle bezienswaardigheden in het centrum gelopen. Québec is één van de weinige steden in Canada met een beetje historie. Er staan in verhouding tot alle andere Canadese steden die ik tot nu toe heb gezien veel oude gebouwen. Een andere bezienswaardigheid was de Chute Montmorency, een prachtige waterval. Ik ging er aan het einde van de middag naar toe omdat ik wist dat de waterval ’s avonds verlicht zou worden. Op een gegeven moment liep ik helemaal alleen in het donker op een brug over de verlichte waterval, omringt door een sneeuwlandschap mét uitzicht op de skyline van Québec City. Ultiem genieten. Dan stond hier in de buurt ook nog het Ice Hotel, een hotel dat elk jaar opnieuw wordt opgebouwd en compleet gemaakt is van sneeuw en ijs. Erg tof om daar even binnen te kunnen kijken.
In Québec City heb ik ook mijn de zevende show/concert in twaalf dagen tijd bezocht, Quidam van Cirque du Soleil. Echt fantastisch! Heb de meest onmogelijke dingen gezien op het podium en me ook kapot gelachen om de komiek. En dat alles onder begeleiding van prachtige muziek. Alleen aan deze show zou ik al een heel verslag kunnen wijden, maar dat ga ik niet doen. Ik kan alleen maar zeggen, als je ooit de kans krijgt om een show te zien van Cirque du Soleil, doen!

Vandaag laat ik Quebéc City weer achter me en ga richting Montréal. Hier ben ik al zes keer eerder geweest. Echter, ik ben al die keren niet verder gekomen dan het bus- en/of treinstation. Ook hier gaan we het weer hennig an doen. Ik moet natuurlijk wel weer een beetje uitgerust in Nederland aankomen over achtien dagen. Daar komt ook nog bij dat ik de laatste nachten vrij slecht heb geslapen. Weet je waar ik denk dat dat door komt? Door de spanning. Het is niet alleen spannend om voor een jaar naar het buitenland te vertrekken. Het is minstens zo spannend wanneer je na een jaar weer thuis komt. Ik zal het je nog sterker vertellen, het voelt een stuk spannender!

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll