Gunk en Gullible

Lieve I.

Ik ben weer aangekomen in een nieuwe plaats. Regina, Saskatchewan welteverstaan. Een paar weken eerder dan gepland, maar daarover later meer.

Op de ranch van Marilyn en Bruce gebeurt eigenlijk niet zo heel veel. Daarom zijn we vaak te vinden bij Winning Ways, de ranch van Kelly en Newton, die aan de andere kant van Meadow Lake ligt. Met we bedoel ik Freda (een andere helper, die ruim anderhalve week na mij is aangekomen) en ik.
Twee weken geleden heb we er vier dagen achter elkaar geklust samen met Clive, de zoon van Marilyn. We hebben onder andere een wand in de kelder vervangen en nieuwe dakplaten gelegd op één van de schuren. Nou ja, Clive deed natuurlijk het werk en wij deden van die klusjes waarvoor je geen goede klusser hoeft te zijn. Ik heb trouwens wel echt op dat dak gezeten om de platen vast te houden en vast te schroeven. Was erg leuk, met een lekker zonnetje en coutrymuziek. Ik ben die muziek echt leuk gaan vinden. Ook al lijken alle songs op elkaar, het hoort gewoon helemaal bij het leven op een ranch.

Op de dagen dat we aan het werk waren bij Winning Ways, aten we er ook regelmatig. Dat waren echt leuke avonden. Met de drie meiden, Kim, Fenja en Astrid, die helpers zijn bij Winning Ways kon ik echt heel goed overweg. Stuk voor stuk leuke lui en allemaal paardrijgek.
Kelly en Newton zijn beide van het type droogkloot. Heerlijke humor vind ik dat! Toen Astrid eerst de wat vreemde uitziende, maar overigens goed smakende, groene pastasaus (door Newton omgedoopt tot ‘green gunk’) op haar bord schepte en vervolgens de pasta, kreeg ze gelijk commentaar van Newton dat dat toch echt niet kon. Met haar reactie (“het komt toch allemaal in mijn buik terecht”) nam hij geen genoegen. Hierna volgde er een betoog van hem over het op de juiste wijze doorsnijden van je boterham. Hij vertelde met een stalen gezicht dat een boterham die over schuin wordt doorgesneden lekkerder smaakt dan eentje die recht wordt doorgesneden, omdat er meer lucht bij kan komen. Kelly kon zijn geneuzel niet langer meer aanhoren en zei: “Als je alles geloofd wat hij zegt ben je een ‘big gullible’. Omdat ik ‘gullible’ een stoer woord vond, maar werkelijk geen idee had wat het is vroeg ik er naar. Het is een naïef persoon. Na deze uitleg besloot ik dat, mocht ik ooit twee konijnen nemen, in ieder geval de namen alvast heb, Gunk en Gullible

De afgelopen weken heb ik in totaal iets van zeven keer op een paard gezeten. Veelal ritjes door de omgeving. Ook bij Winning Ways heb ik een paar keer gereden. Daar hebben we ook een keer een trailride gedaan naar een nabij gelegen meer. Er zaten ook een paar enorme bergen, nou ja eigenlijk waren het een paar flauwe heuveltjes, in het parcours. Maar door de vele regen waren die erg modderig en glad. Niemand geloofde me toen ik vertelde dat ik deze trailride een stuk enger vond dan mijn parachutesprong. Maar zo had ik het echt ervaren! Ik vertrouw nu eenmaal meer op een mens, dan op een paard.

Marlilyn omschrijft zichzelf als een vrije geest. Persoonlijk vind ik megachaoot een betere omschrijving. Ze wil heel veel, begint aan 101 dingen tegelijk, maar vervolgens gebeurt er eigenlijk niks. Eigenlijk is het enige wat ik de afgelopen drie weken heb gedaan paardrijden. Verder was het vooral rondhangen en lezen. In tegenstelling tot alle andere mensen op de ranch ben ik geen ‘horseaholic’ en beleef dus niet zoveel lol aan het paardrijden. Toen ik me bovendien realiseerde dat ik de leukste momenten tot dan toe had beleefd bij Winning Ways, besloot ik om op zoek te gaan naar een andere ranch. En die heb ik gevonden. Deze ranch is in Fork River, Manitoba.
Omdat ik min of meer aan Marlilyn had toegezegd dat ik tot midden oktober zou blijven, vond ik het best even lastig om dit te vertellen. Maar ze vatte het goed op. Ik heb haar verteld dat ik niet zoveel lol beleef aan het vele paardrijden en me verveelde. Dat ik er gek van werd dat ik elke ochtend werd besprongen door zeven honden, ik haar verwende en onopgevoede vijfjarige kleinkind waar ze regelmatig op paste niet kon uitstaan en haar huis een grote bende was heb ik maar achterwege gelaten.

Je moet nu niet denken dat ik terugkijk op een negatieve ervaring in Meadow Lake, want dat is niet zo. Ik heb het echt heel leuk gehad met de meiden bij Winning Ways en ben ook blij dat ik de kans heb gekregen om kennis te maken met het paardrijden. Maar, ik ben erg blij dat ik de knoop heb doorgehakt om te vertrekken.

Gisterenavond ben ik aangekomen in Regina. Vandaag heb ik besteed aan het doen van inkopen. Heb onder andere een winterjas gekocht, dus ik ben weer helemaal winterproof. De laatste zomerkleding is inmiddels per post onderweg naar Nederland. Ik had nog goede hoop op wat warm weer in september, vandaar dat ik de zomerkleding nog niet allemaal had meegegeven met Jette. Maar de afgelopen week is het echt koud geweest! Het vuurtje in de cabin waar ik sliep moest flink worden opgestookt en het vroor al ’s nachts. Dus, die zomerkleding is overbodig.

Morgen heb ik een vijf uur durende busrit voor de boeg naar Manitoba. Na British Columbia, Alberta en Saskatchewan wordt dit de vierde provincie die ik ga aandoen in Canada. En, ik kom ook weer een uurtje dichter bij huis. Manitoba ligt namelijk in de volgende tijdzone. Het tijdsverschil met Nederland is daardoor nog maar zeven uur.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll