Het is officieel: Ik ben knettergek!

Lieve I.

Vanaf vandaag heb ik mijzelf officieel ‘gek’ verklaard. Waarom? Nou, ik ben van mening dat mensen die vrijwillig uit een vliegtuig springen toch een beetje gek moeten zijn. En guess wat ik vandaag heb gedaan? Precies, ik heb een skydive gemaakt!

Wow, wow, wow, wat een ervaring.
Ik werd om 16.00 uur verwacht bij Eden North (de duikschool) op een half uur rijden van Edmonton. We waren er bijna een uur van tevoren en dat bleek goed uit te komen. Er zou namelijk een hele grote groep arriveren na mij die allemaal zouden springen. Nu ik zo op tijd was kon ik mooi mee met de eerste lichting die om 16.00 de lucht in ging. Dus niks nog even relaxen en ‘voorbereiden’, gewoon gelijk aan de bak.

Het begint allemaal met het ondertekenen van het formulier waarin je verklaart het bedrijf niet te zullen aanklagen als er iets mis gaat. Hierin staat ook letterlijk “Ik weet dat deze skydive, mijn dood als gevolg kan hebben”. Slik. Nee hoor, zo erg was het niet. Laten we eerlijk zijn: Als je uit een vliegtuig spring en er gaat iets mis, dan ben je er geweest. Maar hoe groot is de kans dat er iets mis gaat? Precies, die is vrijwel nihil. Dus, ik heb er niet teveel over nagedacht en braaf mijn krabbel gezet. Toen was het tijd voor de instructievideo. Als je die ziet begint het adrenalineniveau toch al aardig te stijgen.

Na de instructievideo maakte ik kennis met Bruce, mijn cameraman, en met ‘Hippie’, mijn tandembuddy. Ik werd in mijn jumpsuit gehesen en vervolgens in mijn harnas. Dit laatste werd gedaan door ‘Hippie’ (wiens echt naar Dennis is) en ondertussen nam hij de instructies nog eens met me door. Toen begaven we ons naar buiten. Hier werd ik nog even ‘geïnterviewd’ door Bruce en toen was het toch echt tijd om naar het vliegtuig te lopen.
De vlucht naar 12.500 feet (ruim vier kilometer) leek een eeuwigheid te duren! Ik moet zeggen dat ik niet echt bang was. Natuurlijk voel je de spanning en heb je een iets verhoogde hartslag, maar het viel me 100% mee hoe nerveus ik was. In het vliegtuig klikte Hippie mijn harnas vast aan het zijne. Zo’n skydive levert toch flink wat intieme momenten op tussen de tandeminstructeur en de leerling. Haha, nee hoor. Geloof me, dat is echt wel het laatste waar je aan denkt één minuut voor je een vliegtuig uitspringt!

Toen we op de juiste hoogte aankwamen werd de deur van het vliegtuig opengegooid en sprongen we één voor één naar buiten. Ik ging als allerlaatste. Op het allerlaatste moment keek ik nog even in de lens van Bruce, die links van ons zat. Toen was er geen weg meer terug en was het moment daar.
Je springt uit het vliegtuig en dan… dan vlieg je! Wow! Er is niks dat het gevoel van de vrije val kan evenaren, daar ben ik van overtuigt. Het is soms moeilijk ademen, waarschijnlijk door de zenuwen, en je wangen klapperen in de wind. Maar man, wat is dat een machtig gevoel!
Na zo’n 45 seconden waren we ruim 7000 feet ‘gevallen’ en zaten we op een hoogte van 5000 feet. Dit is het moment dat Hippie de parachute opende. Je lichaam krijgt dan een ‘klap’, die me overigens 100% meeviel, en je stijgt weer een paar meter. Met het openen van de parachute belandt je weer in een totaal andere ‘flow’. Eerst had je de ruisende wind en de enorme adrenaline van de vrije val en dan: Totale rust.
Hippie gaf me de handvatten van de parachute zodat ik deze ook even kon besturen. Hij liet ons vervolgens ook een aantal rondjes draaien. Hier zijn we snel mee gekapt, omdat ik merkte dat ik knap misselijk begon te worden. We vlogen vervolgens rustig naar beneden waar Bruce ons weer stond op te wachten met de camera. De landing verliep redelijk soepel. Met een lijkbleek gezicht, niet van de angst maar van de misselijkheid, kon ik nog net even een ‘slotinterviewtje’ geven. Daarna kon ik het niet meer tegenhouden en moest ik overgeven. Veroorzaakt door het zweven in de lucht en wellicht toch ook een klein beetje door de spanning.

Zoals je wellicht wel zult begrijpen voelde ik me dan ook niet al te florissant gelijk na de skydive. Ik was misselijk en totaal gesloopt! Ben blij dat Jeroen me naar het hostel zou rijden. Na een kwartiertje was ik redelijk bijgekomen en bekeek ik samen met Jette en Jeroen de film die Bruce had gemaakt. Echt onwerkelijk dat het nog maar een half uur geleden was dat ik een vliegtuig was uitgesprongen. Maar wat supervet dat ik dat wel mooi heb gedaan.

Nu is het avond en voel ik me weer helemaal oké. Natuurlijk was het niet leuk dat ik misselijk werd, maar écht, het was het helemaal waard! Of ik het weer zou doen als ik de kans kreeg?
JA! Zonder enige twijfel!

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll