*cherries cherries cherries*

Lieve I.

Ik ben kapot! Vandaag ruim zeven uur op een ladder gestaan, waarvan vijf uur in de brandende zon. Kersen plukken is leuk, maar veel, veel zwaarder dan ik van tevoren had gedacht. Ik heb spierpijn in mijn armen (van het slepen met de ladder), blauwe plekken op mijn schenen en bovenbenen (van het leunen tegen de ladder tijdens het plukken) en op mijn vingertoppen heb ik een laag eelt gekweekt. Begrijp me niet verkeerd, ik wil absoluut niet klagen, want ik vind het superleuk om te doen! Maar denk wel dat dit aantoont dat kersen plukken minder makkelijk is dan het lijkt. En laten we wel wezen, ik ben natuurlijk ook totaal niet gewend aan fysieke arbeid.

De eerste drie weken in Oyama zitten erop. Sinds een paar dagen is het kersen plukken in volle gang.
Dat betekent opstaan om 4.00 uur en beginnen om 5.00 uur. En dan wordt er geplukt totdat het te warm wordt, meestal rond 11.00 uur.

Je zult het misschien niet verwachten maar ik ben echt een belabberd slechte plukker! Het gemiddelde van de andere plukkers is drie boxen á tien kilo per uur. In die tijd krijg ik het maar net voor elkaar om één box te vullen. Aangezien we betaald worden per box (CAD 5,-), schiet het voor mij dus niet echt op. Ik spendeer dan ook het grootste deel van de dag aan de sorteerlijn (samen met Marie-Louise), waar ik per uur wordt betaald. De slechte plukkers, zoals ik, worden hier voor ingezet. Ook dit is hard werken. Zo heb ik gisteren tussen 6 uur en 15.30 non-stop gewerkt. Aan de sorteerlijn worden alle kersen gecontroleerd op schade, die grotendeels wordt aangericht door vogels en de regen, en op grootte. Daarna worden ze verpakt en naar de koeling gebracht. Dit alles gebeurt in de orchard van John en Marie-Louise. De kersen worden veelal geplukt op andere locaties omdat de orchard van John niet groot genoeg is om alle klanten van kersen te voorzien.
Als er ruimte is in de auto (of als we ‘thuis’ werken) begin ik de dag vaak met twee uur plukken. Gewoon omdat ik leuk vind om te doen en voor de ervaring (ik wil later wel kunnen zeggen dat ik kersen heb geplukt in Canada!). Daarna heeft Marie-Louise mijn hulp nodig aan de sorteerlijn.

Voor de plukkers zit de werkdag er gewoonlijk om 11.00 uur op. De rest van de dag kunnen ze dan spenderen aan het nabijgelegen Wood Lake of in Vernon of Kelowna. Ik ben meestal tot een uurtje of 15.00 wel aan het werk en heb dus weinig tijd voor dit soort dingen. Ik vind dit totaal geen probleem. Ik heb in de twee weken voor het plukken begon twee keer een bezoek gebracht aan Vernon en Kelowna. Hier kunnen we vrij kort over zijn: er is weinig te beleven. Mensen die rondreisplannen door Canada hebben, kunnen deze plaatsen van hun lijstje schrappen. Oyama daarentegen is supermooi en absoluut de moeite waar. Bovendien is Marie-Louise goed gezelschap, dus ik vermaak me wel.

De crew bestaat nu in totaal uit negen personen: Sylvia , Rowin, Marie-France en Luke (allen uit Canada), Melte en Miquele (Duitsland), Emelia (Frankrijk), Rudi (Slowakije) en ik. James is er na een dag of vijf uitgekickt (dus nog voor het plukken daadwerkelijk was begonnen). Hij rookte wiet en zijn mammie belde twee keer per dag naar het huis van John en Marie-Louise omdat ze haar zoon al vier dagen niet had gesproken. En dit kunnen ze niet gebruiken. Het is echt twee maanden knetterhard werken voor dit gezin. Want dit is de periode dat het geld voor het hele jaar verdiend moet worden.
Het is een leuke crew met gemotiveerde werknemers, zonder al te veel competitie. Het is geen uitzondering bij andere orchards dat er wordt gevochten om de ‘goede’ bomen. Dat is hier totaal niet het geval.
Emilia is sinds een kleine week mijn roommate. Haar Engels is echt heel beroerd, Mijn geduld wordt echt op de proef gesteld. Maar ook hier leer ik weer van.

Ze hebben hier echt moeite om mijn naam uit te spreken. Johns vader, Hans, die hier twee weken op bezoek was noemde me ‘Loe’. Rudi (en veel anderen trouwens ook) noemt me al van begin af aan ‘Lucy’, wat me altijd weer doet denken aan die verrekte hond van Anahim Lake. En ik heb zelfs de naam ‘Lulu’ al eens horen vallen. Het moet niet gekker worden.

Tot slot de WK finale, want natuurlijk heb ik die ook gekeken en wel in mijn oranje T-Shirt. En weetje, stiekem vond ik het helemaal niet zo heel erg dat Nederland hem niet heeft gewonnen. Denk dat ik het dan best even lastig zou hebben gehad. Dat feestje had ik echt niet willen missen en samen met alle andere Nederlanders willen vieren! Ook ben ik inmiddels de Curaçaogrens (159 dagen) ruim gepasseerd. (Denk nu niet dat ik het bijhoudt hoeveel dagen ik hier al ben. Er is een optie op mijn camera die dit aangeeft). Wellicht dat dit me ook een beetje sentimenteel maakte. Ik ben gewoon al bijna op de helft. Ongelofelijk!

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll