Een 'warm' plekje

Lieve I.

Drie dagen geleden ben ik aangekomen in Oyama. De Greyhound dropte me op een plek langs de weg in Oyama. John stond me al op te wachten. Toen we aankwamen bij de orchard (de boomgaard) stelde hij me allereerst voor aan zijn vrouw, Marie-Louise. Zij heeft Nederlandse ouders, maar is opgegroeid in Calgary. Ze verstaat Nederlands, maar ze zegt zelf dat Nederlands spreken lastig is voor haar. We communiceren dus gewoon in het Engels. Maar als ze toch een zin in het Nederlands zegt kun je aan haar scherpe G absoluut horen dat ze in het Nederlands is opgevoed. Dat is echt dé letter waaraan je kunt horen of iemand Nederlands is. Want voor een niet-Nederlander is het onmogelijk om de G uit te spreken zoals wij Nederlanders dat doen. John (die overigens van origine Duits is) en Marie-Louise hebben twee zoons, Simon (9) en Jacob (7), die als twee druppels water op elkaar lijken. Dat wordt opletten dus. Verder zijn er behalve mijzelf al twee andere kersenplukkers gearriveerd. Rudi (20) is er al een week en komt uit Slowakije. Een aardige gozer, die de hele dag met een vette grijns op zijn gezicht rondloopt. Zijn Engels is echter niet zo heel goed, dus een gesprek voeren is soms lastig. De andere kersenplukker is James (19), een Canadese jongen uit Ottawa. Hij arriveerde op dezelfde dag in Oyama als ik. Bij hem kun je aan alles merken dat hij hier puur is om veel geld te verdienen. Voor mij gaat het meer om de ervaring. Ik weet nog niet zo goed wat ik van hem moet denken.

In tegenstelling tot wat ik eerder schreef zal het kersen plukken op zijn vroegst pas beginnen op 15 juli. Het is hier nog helemaal niet zo warm geweest. Hierdoor zijn de kersen nog niet rijp. Het duurt dus allemaal iets langer dan verwacht. Het is hier nu 25 graden, wat voor mij een perfecte temperatuur is. Lekker in de korte broek, maar niet te warm om iets te ondernemen. Normaal gesproken is het hier rond deze tijd vijftien graden warmer en kan er begin juli al begonnen worden met kersen plukken.

1 juli was het Canada Day. Deze Canadese feestdag is te vergelijken met het Amerikaanse Independence Day (4 juli). De Nederlandse feestdag die het dichtste in de buurt komt is denk ik Bevrijdingsdag. Rudi en ik zijn die dag met John en zijn gezin meegereden naar Winfield om de festiviteiten hier mee te maken. Helaas waren we hiervoor aan de late kant. We waren dan ook al snel weer terug in Oyama. Hier maakten en we hotdogs en marshmallows op het kampvuur, een typische Canada Day traditie. ’s Avonds was er nog een vuurwerkshow in Vernon. Hier zijn we ook met zijn allen naar toe geweest. Het was zeer spectaculair.

Ik voel me goed op mijn plek hier! Momenteel slaap ik nog alleen in een caravan, midden in de orchard, met een mooi uitzicht op Wood Lake. Lekker luxe kamperen dus. En dat is altijd goed voor het vakantiegevoel! Volgende week komt er een Frans meisje waarmee ik de caravan de rest van mijn tijd in Oyama ga delen. John en Marie-Louise zijn echt superaardige lui die het hun werknemers zoveel mogelijk naar de zin proberen te maken. Zo kunnen we bijvoorbeeld altijd met ze meerijden als ze een bezoekje brengen aan Vernon of Kelowna. Ook de accommodaties waar de werknemers slapen zijn prima voor elkaar.

Het is momenteel echt wachten op de kersen. Want daarvoor zijn we nou eenmaal 100% afhankelijk van het weer. Maar, het schijnt dat volgende week de zomer hier echt gaat beginnen (dus met ‘normale’ temperaturen van 35 graden of meer). Laten we het hopen, want ik heb zin om te beginnen! Ik heb trouwens echt geluk gehad dat ik hier kon komen. Ze hebben inmiddels ruim 400 aanvragen gekregen van mensen die voor ze willen werken en er zijn maar acht plekken. Waar een Nederlandse naam al niet goed voor kan zijn!

Dan ga ik nu nog even terug naar Kamloops waar ik ruim twee dagen ben geweest. Want wat heb ik het hier heerlijk gehad! Kamloops is op zichzelf niet zo’n bijzondere stad. Er is weinig te ondernemen. De eerste ochtend heb ik samen met Barb een stuk gefietst langs de North Thompson River en een deel van de tweede dag heb ik besteed aan het doen van wat inkopen om de tijd in Oyama goed door te komen. En eigenlijk is dat het enige dat ik heb gedaan. Maar verveeld heb ik me allerminst.
Ik heb vooral heel erg genoten van het gezelschap van Barb & Brian, want wat zijn dat een stel fantastische mensen! Heel hartelijk en lief. Ze hebben me echt voor twee dagen een thuis gegeven.

Veel lange gesprekken gevoerd met Barb over van alles en nog wat. Zo vertelde ze dat ze al op jonge leeftijd alleen verantwoordelijk was voor de opvoeding van haar kinderen. Haar eerste man is toen hij het spoor voor hun huis overstak (iets wat hij meerdere keren per dag deed) overreden door een trein. Iets wat ze aan het einde van het verhaal afdeed als “Shit happens”. Ik vind het knap dat iemand er zo mee om kan gaan, ook al is het inmiddels meer dan dertig jaar geleden. Ik houd er wel van als mensen zo in het leven staan. Life goes on! Ik vertelde haar dat ik tussen mijn 14e en 18e in de jeugdzorg heb gewoond. Ik hoop althans dat ik dat heb verteld, want dat valt nog niet mee op zijn Engels. Geen flauw idee hoe je een pedagogisch hulpverlener in het Engels noemt! Anyway, het was de eerste keer dat ik het aan iemand vertelde hier in Canada. En dat is niet omdat ik het er niet over wil hebben (in tegendeel), het was gewoon nog niet eerder aan de orde gekomen. Daar komt nog bij dat het niet eenvoudig uit te leggen is in het Engels. Ik denk dat het feit dat ik het aan haar vertelde goed aantoont hoe goed ik me op mijn gemak voelde. En het blijft leuk om de verbaasde gezichten te zien als ik het aan iemand vertel! Het is nu niet echt iets dat mensen van mij verwachten.

Toen ik na twee dagen alweer afscheid van ze moest nemen voelde ik me zelfs wel een beetje triest. Gek hè, hoe snel zoiets soms in twee dagen kan ontstaan? Ze drukten me op het hart dat hun deur altijd voor me openstond als ik weer eens in de buurt ben en dat ik moet laten weten hoe het met me gaat. En dat ga ik absoluut doen!

Olympische Spelen, branding, whalewatchen en the Inside Passage, allemaal voorbeelden van geweldige dingen die ik tot nu toe tijdens mijn reis heb meegemaakt. Maar hetgene dat er écht toe doet zijn de contacten met mensen als Barb & Brian. Daar kan niks tegenop!

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll