1526 kilometer in drie dagen

Lieve I.

Ik heb mijn voornemen om je vanuit elke plaats waar ik slaap te schrijven even laten varen. Dit had twee redenen. Of er was geen zak te beleven en dus niks om over te schrijven of ik kwam laat aan na een hele dag reizen en had geen puf meer. Maar ik zal het in dit verhaal goed met je maken.

Mijn laatste stop op Vancouver Island was in Port Hardy. Vanuit hier vertrekt er elke twee dagen een ferry naar Prince Rupert. Eigenlijk is dit het enige wat er te doen is. Er is wel een klein centrum en er zijn wel een paar korte wandelroutes, maar die leken me niet zo boeiend. Heb dus lekker twee dagen helemaal niks gedaan! En dat was best eens lekker. Om de één of andere reden is er sinds ik aan het reizen ben altijd een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik alle tijd nuttig moet besteden en zoveel mogelijk moet zien. Het kan immers zomaar de laatste keer zijn dat je er komt. Natuurlijk is dat onzin. Je kan immers onmogelijk 365 dagen achter elkaar iets doen. Soms moet je ook even je rust pakken. Port Hardy was hiervoor dé perfecte plek, aangezien er niet veel te beleven is.
Heb even wat tijd geïnvesteerd in mijn Nederlandse contacten ;), boodschappen gedaan, voor het eerst sinds ik in Canada ben voor mezelf gekookt (de pizza die ik vorige week in de oven heb gemikt niet meegerekend), mijn was gedaan en een paar films gekeken.

De reis van Port Hardy naar Prince Rupert was geweldig. Het was een vijftien uur durende cruise langs de ruige kustlijn van BC, die ook wel de Inside Passage wordt genoemd. Echt heel bijzonder. Er zijn honderden plekken langs de route waar nog nooit iemand voet aan wal heeft gezet. We hadden ook het geluk dat redelijk veel wildlife zich liet zien. Zo heb ik zes dolfijnen gezien, vier killerwhales (orka’s) en twee humpback whales. Ik vond het erg grappig om te constateren dat ik de walvissen eigenlijk veel beter kon zien dan tijdens de whalewatching tour in Tofino (dit betroffen trouwens grey whales). Met name twee van de killerwhales waren zeer actief. Ze kwamen echt omhoog uit het water en waren lekker aan het spelen. Echt vet om te zien. Natuurlijk hoop je altijd dat er één een flinke sprong maakt zoals je altijd ziet op de foto’s van de touroperators, maar die kans is niet zo groot. Er was één man aan boort, Paul, waarmee ik een hele tijd heb gesproken. Hij werkte al ruim vijftien jaar bij de reddingsbrigade van Bella Bella en ziet vrijwel elke dag walvissen. Het was hem tot nu toe één keer overkomen dan de walvis echt dicht in de buurt van de boot kwam en sprongen maakte. Hij had dit ook weten vast te leggen op foto’s en die liet hij me zijn. Echt supergaaf.
Paul sliep ook in een hostel in Prince Rupert en bood me een lift aan richting downtown. Annika, een Duits meisje dat ik had ontmoet op de ferry reed ook mee. Rond 23.30 uur kwamen we aan bij het hostel. Tegen die tijd waren we allemaal bijna twintig uur op (in Port Hardy waren we die ochtend om 5.00 uur al opgepikt door de shuttlebus) en konden dus wel wat slaap gebruiken.

Prince Rupert was, net als Port Hardy niet zo heel boeiend. Daar komt nog bij dat het echt petweer was. Gelukkig was ik er maar één dag, want de volgende dag zou ik de trein pakken richting Dunster. Het hostel was één van de minste tot nu toe. Wel schoon, maar de dorms waren echt claustrofobisch klein en bevonden zich in de kelder. Ik sliep in een gemengde dorm en ben de eerste nacht door vier bossen omzagende kamergenoten weinig aan slapen toegekomen. De tweede nacht was gelukkig stukken beter. Tussen de buien door heb ik samen met Annika wat rondgelopen in het centrum en langs de haven van Prince Rupert.

De volgende ochtend moest ik weer vroeg op, want om 8.00 uur vertrok de trein. Ook deze reis was weer een hele belevenis. De trein is hier behalve een vervoersmiddel om van A naar B te komen ook een toeristische attractie. Je kunt je bagage inchecken (wel prettig bij zo’n lange reis) en ook de beenruimte is zeer royaal. De trein rijdt wel een stuk minder snel dan in Nederland. Ik denk gemiddeld zo’n 80 kilometer per uur. Het spoor is door de extreme weersomstandigheden in Canada een stuk minder goed dan in Nederland, vandaar. Onderweg werd er een aantal keer geremd voor een bezienswaardigheid en op een aantal stations kregen we zelfs de kans om even de benen te strekken. De eerste dag reed de trein tot aan Prince George, waar de trein rond 20.45 uurarriveerde. Hier werd ik opgewacht door Keith én door Diana. Oeps, dat was niet helemaal de bedoeling.
Via couchsurfing had ik zo’n twee weken geleden contact gezocht met drie mogelijke hosts in Prince George. Omdat ik echt een slaapplaats moest hebben en ik er vanuit ging dat ze niet allemaal zouden reageren heb ik op meerdere paarden gewed. Onnodig bleek achteraf, want ik kreeg van alledrie een reactie en bij zowel Keith als bij Diana was ik van harte welkom. Ik besloot om bij Keith te gaan ‘surfen’ en stuurde Diana een e-mail (twee dagen voor ik aankwam in Prince George) waarin ik vertelde dat ik een andere slaapplek had gevonden en haar bedankte voor de moeite.
Maar, ze stonden me dus beiden op te wachten op het station! Dan voel je je toch wel even erg lullig. Heb minstens tien keer mijn verontschuldigingen aangeboden aan Diana. Ze leek het niet heel erg te vinden en zei ook min of meer dat het haar eigen fout was. Had ze haar mail maar vaker moeten checken. Maar dit neemt niet weg dat ik me echt verschrikkelijk voelde over de situatie. Heb Diana vanuit het huis van Keith (en zijn vrouw Pat) ook gelijk weer gemaild en nogmaals mijn verontschuldigingen aangeboden. Meer kon ik (helaas) niet doen.

Keith en Pat zijn echt weer twee ontzettend aardige mensen. Het begint eentonig te worden, maar ik ben echt nog geen onaardige Canadezen tegengekomen! Keith en Pat zijn twee gepensioneerde leraren en hebben inmiddels al aardig was couchsurfers over de vloer gehad. Ze boden me avondeten aan en we spraken over de reizen die we hadden gemaakt. Ondanks dat ik best moe was (zo’n treinreis van elf uur hakt er toch best in) was het ruim na middernacht voor ik ging slapen.
En ik hoefde niet op de bank te slapen (het principe van couchsurfing is dat je genoegen neemt met een slaapplek op de bank), maar had een tweepersoonsbed tot mijn beschikking. Heerlijk geslapen. De volgende ochtend om 8.00 uur opgestaan en genoten van een heerlijk (en gratis) ontbijt. Om 9.00 uur zijn we in de auto gestapt en weer richting het station gereden, waar vandaan ik mijn treinreis naar Dunster zou vervolgen. Daar, na twaalf uur met ze te hebben doorgebracht (waarvan acht uur slapen), afscheid genomen van Keith en Pat onder de woorden “Have a good life!”
Mijn eerste couchsurfervaring was een supergoede. Heb het echt getroffen. Vond het best spannend om zo maar een avond bij vreemde mensen te slapen, maar het voelde vanaf het eerste moment goed aan. Deze ervaring sterkt mij toch weer in de gedachte dat het overgrote deel van de mensen dat op deze aarde rondloopt gewoon goede bedoelingen heeft. En dat is een mooie constatering!

Twee gebeurtenissen op deze tweede ‘treindag’ zijn een vermelding waard. De eerste is de korte stop in Penny. Het is een traditie dat de trein hier stopt om de ansichtkaarten die in de trein worden verkocht en geschreven op de post te doen. Penny is en klein gehucht met alleen een postkantoor. De komst van de trein is een echte belevenis. Verder ziet Penny zijn bevolking dit jaar groeien met ruim 33% naar het astronomische aantal 12! Twee immigranten zijn dit jaar naar Penny verhuisd en er is een baby op komt. De tweede gebeurtenis is dat ik deze tweede dag drie beren heb gespot! Hopelijk kan ik er deze week één op foto vastleggen, want in dit gebied stikt het van de beren.

Na een reis van vier dagen (met tussendoor één ‘rustdag’) waarin ik in totaal 1526 kilometer heb afgelegd (508 per boot en 1018 per trein) kwam ik gisteren om 14.00 uur aan in Dunster.
Andy stond al op me te wachten op het ‘station’ (een kale plek langs de rails is amper een station te noemen). Ik ben echt weer aanbeland in the middle of nowhere. Maar wat is het weer een ongelofelijk mooie plek! Mét uitzicht op de Rockies! De komende twee weken zal ik hier doorbrengen bij Andy en Ann, een gepensioneerd stel van 70+. Superaardige lui die me ook veel van de omgeving willen laten zien. Dus, ik ga weer een mooie tijd tegemoet!

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll