An die Arbeit!

Lieve I.

Eergisteren laat aangekomen in Courtenay. Het bleek dat het hostel dat ik had geboekt ruim tweeënhalve kilometer van het station lag. Op zich niet zo heel ver. Maar met een zware backpack en nog een kleine rugzak toch best een onderneming. Daar kwam nog bij dat het inmiddels al bijna middernacht was. Dus, ik heb lekker een taxi gebeld. Dat was mijn eerste keer in een taxi ever. Ik had het hostel ’s middags gebeld dat ik laat zou arriveren. Gelukkig was dat geen probleem.

Tijdens mijn bezoek aan Courtenay was er één ding dat geregeld moest worden, het aanvragen van een Social Insurance Number (het Canadese sofinummer). Want, ik ga an die Arbeit!
Eind mei heb ik een mail verstuurd naar een viertal orchards in de Okanagan Valley. Dit gebied staat bekend om het kweken van fruit. Het is er bloedheet in de zomer en daarom wordt het ook wel de woestijn van Canada genoemd. Na een week had ik nog geen enkele reactie. Toen heb ik de dezelfde mail nogmaals verstuurd. De volgende dag had ik gelijk een reactie terug van John, die een orchard heeft in Oyama, BC. Hij was erg belangstellend en vroeg veel. De mail kwam echt heel goed over en door zijn vragen merkte je echt dat hij geïnteresseerd was in mijn diensten. Ik heb alle vragen beantwoord en zelf ook antwoord gekregen op al mijn vragen. Na twee dagen intensief mailen was alles geregeld. Ik ga er 30 juni naar toe en blijf tot 9 augustus. Het fruit plukken, kersen in deze periode, begint rond 8 juli. Dus ik heb nog een week om de omgeving te verkennen. Dit laatste was trouwens een voorstel van John. Volgens mij is dat echt een toffe gast.
Wat ik ook erg leuk vind is dat het een klein bedrijf is. In de zomer heeft hij namelijk maar acht mensen aan werk (fruit plukken en/of verpakken) waardoor de sfeer erg gemoedelijk is. En alle mensen die voor hem werken krijgen gratis onderdak!

Ik was niet van plan om te gaan werken hier (behalve als het noodzakelijk was), maar heb besloten het toch te doen. Fruit plukken is echt iets wat ik altijd al een keer heb willen doen! Bovendien verdien ik ook een extra zakcentje (niet veel, want het betaald slecht) waardoor ik net iets meer ‘gekke’ dingen kan ondernemen. Ik ben nog lang niet blut, maar het gaat wel hard met het geld.

Canada is duur, met name de dagelijkse boodschappen. Zo betaal je makkelijk een dollar voor één enkele appel. Het kan wel goedkoper, maar dan ben je genoodzaakt om grote hoeveelheden te kopen. En ik heb niet echt ruimte in mijn backpack voor vier liter melk, vijf kilo appels of een liter shampoo. Verder is ook de koers van de euro een stuk minder gunstig dan toen ik in Canada arriveerde. Eerst kreeg ik 1,5 Canadese dollar voor mijn euro en nu is dat nog maar 1.25. Dus een waardedaling van ruim vijftien procent! Wanneer ik in februari 500 Canadese dollar pinde kostte met dat 333 euro en nu kost het me 400 euro. En dat is toch best een verschil.

Het is heerlijk zonnig vandaag in Courtenay. Mijn bus naar Port Hardy gaat over een kwartier. Daar zal ik mijn laatste dagen op het eiland doorbrengen voor ik de ferry pak naar Prince Rupert.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll