Fieuw!

Lieve I.

Voor vijftien minuten heb ik me de stomste koe op deze aarde gevoeld. Waarom? Wel, dat zal ik je nu vertellen.

Toen ik vandaag rond 17.15 uur door Alex werd afgezet op het Greyhound station in Nanaimo kocht ik een kaartje voor de bus naar Courtenay. Ik was te laat voor de bus van 15.30 uur, dus ik moest wachten op de bus van 21.15 uur. Omdat ik niet vier uur wilde wachten op dit station besloot ik om naar de haven te gaan om daar lekker op een bankje te gaan zitten en naar het water te staren. Ik betaalde twee euro om mijn backpack voor een paar uur op te sluiten in een kluis en liep richting de haven. Het bleek dat er zelfs een draadloze internetverbinding was, dus dat was helemaal top.

Ik besloot rond 20.00 uur terug te lopen richting het station. Ik zet twee stappen, verstijf even, sla mijzelf voor mijn kop en kan wel door de grond zakken. Waar is mijn backpack? Binnen, in de bagagekluis op het station. Hoe laat sluit de hal van de meeste Greyhound stations? 18.00 uur. Hoe laat is het nu 20.02 uur! GRMBLFCKKTKLTGDVDTRNGTFS pieppieppiep… Hoe stom kan een mens zijn! Mijn bus gaat over een dik uur en ik kan niet bij mijn backpack. Wat ga ik doen? Ga ik naar Courtenay en vraag ik of ze de backpack opsturen of boek ik een nacht in het hostel van Nanaimo en pak morgen de eerst bus? Al snel besluit ik dat de laatst optie toch het beste is. Dat geintje kost me verdorie 50 dollar (moet een extra nacht in een hostel in Nanaimo betalen en ik moet een nieuw busticket kopen).

Ik loop snel in de richting van het station in de hoop dat deze hal heel misschien wel wat langer open is, Nanaimo is toch best een grote stad. Op het moment dat ik de hoek om kom kan ik eindelijk weer ontspannen. Geloof niet dat ik ooit zo gelukkig ben geweest met een brandend licht en een deur die nog niet op slot bleek te zijn.

En nu zit ik met een zeer gelukzalig gevoel op een houten bankje op het station van Nanaimo dit verhaal te schrijven. Wat is het leven toch heerlijk!

Tot schrijfs.