Mijn naam is Tess, aangenaam.

Lieve I.

Victoria is te gek! Na Nanaimo, dat eerlijk gezegd een beetje tegenviel, is het supertof om hier nu te zijn en lekker wat cultuur op te snuiven. En dat is ook precies wat ik de afgelopen dagen heb gedaan.

Toen ik twee dagen geleden in Victoria de bus uitstapte stapte er nog een meisje uit met een backpack. Dus gelijk maar gevraagd of zij ook op zoek was naar een hostel. Dit bleek inderdaad het geval en dus zijn we samen die kant uitgelopen. 1,5 kilometer lijkt niet zo ver, maar met zo’n zware backpack is het best even zweten. Het hostel waar ik nu zit is veel drukker en grootschaliger dan die in Nanaimo en ook meer gericht op jongelui.
’s Avonds kwam ik hetzelfde (Duitse) meisje weer tegen in het café van het hostel. Ze vertelde dat er een ‘open mic’ was in Logan’s pub en vroeg of ik mee ging. Livemuziek is altijd leuk, dus ik stemde toe. Om de pub te bereiken moesten we eerst een hele rits daklozen/verslaafden passeren. Niet al te prettig, maar ja, soms moet een mens wat. De avond was heel erg leuk met goede, veelal blues, muziek. Na een uur vroegen een paar Canadese lui of we bij ze kwamen zitten. Ze speelden zelf ook een paar nummer tijdens de ‘open mic’. Leuke lui!

Van de volgende dag besloot ik een cultureel dagje te maken. Ik begon in het Royal British Columbia Museum. De man van mijn nicht, Joost, had gezegd dat dit een heel leuk museum moest zijn en ook de lonely planet was zeer positief. Nou ze hebben 100% gelijk. Wat is dat een gaaf museum! Ben zelf helemaal niet zo’n museum mens, maar dit was echt leuk! De eerste verdieping stond in het teken van het klimaat en de dieren in British Columbia. Hier vond je onder andere een opgezette mammoet. Maar ook herten, zeehonden en zeeleeuwen. Echt mooi gedaan. Foto’s zijn een beetje beroerd, omdat ik ze moest maken zonder flits. De tweede verdieping ging meer in op de geschiedenis van de provincie en van de mensen die er leefden. Hier bevond zich ook het absolute hoogtepunt van het museum in de vorm van een echt dorp. Ze hebben hier namelijk het Victoria van 100 jaar geleden nagebouwd. Vanaf het moment dat je de hoek omloopt naar dit deel van het museum heb je het gevoel dat je door de straten van een echt dorp loopt. Er liggen klinkers op de vloer, in de bioscoop wordt echt een film uit die tijd gedraaid, op het station hoor en zie je de trein voorbij rijden, de kamers in het hotel zien eruit alsof er elk moment iemand kan binnenlopen, op de boot hoor je de zee, in de metaalfabriek hoor je het geluid van de werklieden en als je de keuken binnenloopt waar een appeltaart wordt gebakken ruik je de appeltaart (ik dacht eerst dat ik me het verbeelde, plastic kan immers onmogelijk naar appeltaart ruiken, maar het was echt zo). Echt ongelofelijk knap gedaan. Met afstand het beste museum dat ik heb gezien en een absolute aanrader.

Tussendoor in het museum nog een broodje gegeten. Omdat het vrij druk was vroegen ze om je naam zodat ze je konden roepen als je broodje klaar was. Dit had ik ook al eens meegemaakt bij de Starbucks. Als ik dan mijn naam zei zorgde dit voor verwarde blikken, dat krijg je ervan met zo’n oerhollandse naam. Dus om het de dame van de broodjes wat makkelijker te maken besloot ik om mezelf voor vijf minuten een Engelse naam te geven. Het eerste wat in me opkwam was Sally (zo heette ook één van de koeien op Six Mile, maar dat ter zijde). Maar ik vond mezelf, niet echt een ‘Sallytype’, dus die naam viel af. Kim dan? Nee, dat past ook niet. Tess? Hmm, tot nu toe de beste optie van de drie. Voordat ik nog iets anders kon bedenken was ik al aan de beurt, dus het werd Tess.
De vrouw die het broodje voor me klaarmaakte zei ook nog: ‘Nice name’. Whahaha. Ik ben nog niet helemaal tevreden met mijn Engelse naam, dus ik denk nog even verder over een andere.

Na het museum was het tijd voor de Parliament Buildings. Hier een korte rondleiding gehad en vervolgens mijn weg vervolgd naar Beacon Hill Park, een park aan de oceaan. Een flink rondje gelopen, waarvan een groot deel langs de zee.

Vandaag wilde ik naar de Butchart Gardens, ongeveer 50 minuten met de bus vanaf downtown Victoria. Toen ik om 10.00 uur bij de halte kwam was de bus in die richting net vertrokken (ik had de tijden niet van tevoren gecheckt) en de volgende bus zou pas rijden om iets over 13.00 uur. Dus ik besloot om eerst een bezoekje te brengen aan Craigdarroch Castle. Dit ligt ruim twee kilometer van downtown, maar in het kader van de kostenbesparing ben ik toch maar gaan lopen in plaats van de bus te pakken. Het kasteel was eigendom van een zeer welgestelde familie en is, nadat het is gebruikt als school, militair ziekenhuis en conservatorium nu ingericht als museum. Vanaf de toren heb je bovendien een prachtig uitzicht over Victoria.
’s Middags uiteindelijk toch de bus gepakt naar de Butchart Gardens. Toen ik een kaartje kocht vroeg de dame achter de kassa in welke taal ik het infoboekje wilde. Ervan uitgaande dat ze toch geen Nederlandse vertaling hebben vroeg ik om de Engelse. Maar wat bleek, ze hadden gewoon een Nederlands infoboekje! De tuinen waren echt supermooi. Wat een kleuren, geweldig. Een paar van mijn tantes had je ook erg blij kunnen maken met een bezoekje aan deze, ietwat toeristische attractie. Dat weet ik zeker.

In de drie nachten dat ik nu in dit hostel slaap heb ik al drie keer andere roommates gehad. De eerste nacht een jongen van Vancouver Island en de tweede nacht een moeder en dochter uit Australië. Vannacht deel ik de kamer met een jongen uit Quebéc én met een Nederlandse jongen, de wereld is klein. Zo kom je toch steeds weer met andere mensen in contact.

Met de Nederlandse jongen waarmee ik in Nanaimo een avond heb doorgebracht ben ik reisvrienden geworden op waarbenjij.nu. In zijn blog las ik dat hij Nanaimo, net als ik, ook een beetje vond tegenvallen wat zorgde voor een klein dipje. Ik heb dit dipje zelf ook gehad. Na twee maanden Anahim Lake waar ik het ongelofelijk naar mijn zin heb gehad, is het toch weer even wennen om op jezelf te zijn aangewezen en alleen dingen te ondernemen. Ook ben ik nu inmiddels bijna vier maanden van huis en er zijn best een paar mensen en dingen die ik erg mis.
Na deze ‘Nederlandse’ avond voelde ik me weer een stuk beter. Fijn dat we elkaar over onze dip heen hebben kunnen helpen, je bent niet voor niks landgenoten.

Morgen heb ik afgesproken met een Nederlands meisje dat ik heb ontmoet in het Holland Heineken Huis. Zij verblijft het grootste deel van de tijd in Victoria, dus dat komt mooi uit.
Vrijdag vertrek ik uit Victoria. Waarheen, dat is nog niet zeker.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll