Brrrrrr

Lieve I.

Soms krijg je in je leven te maken met een persoon waar je de kriebels van krijgt. Iedereen heeft wel een collega, buurman, teamgenoot, klasgenoot, enz. waar hij het liefst een eindje bij uit de buurt blijft. Nou, in die situatie zit ik nu.

De broer van Roger is hier deze week samen met zijn vrouw. Allebei de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd en ze zijn hier voor ‘branding’. Officieel wonen ze in Alaska, maar elke winter reizen ze met hun trailer richting Arizona om hier te overwinteren. En met ‘branding’ zijn ze elk jaar in Anahim Lake. Zij is degene die mij de kriebels bezorgd.
Ze hebben een hond, een Shit-Zue (je spreekt het uit als Shiet-Zu) met de naam Lucy. Op zich best een leuk beest, maar wel de ‘oorzaak’ van de ellende. Wanneer ze iets verteld gaat het 99 van de 100 keer over die hond. Echt om gek van te worden. Lucy dit, Lucy dat, Lucy zus, Lucy zo, pfff. Verder praat ze tegen die hond praat alsof het een klein kind is, drinkt de hond alleen water uit de fles (c’mon) en gaat ze eens per vier weken met haar naar de kapper (zo vaak ga ik nog niet eens!). Maar het ergste van alles is dat ze zichzelf en haar partner mummy en daddy noemt, wanneer ze tegen die hond praat. “You come with mummy for a walk? of “Oh, I know you want to see Daddy, but he’s outside”. Please!

Het stomme is dat je je door zoiets gaat ergeren aan de meest kleine dingen. Ze praat irritant, ze lacht irritant (inclusief geknor), ze loopt irritant, ze kijkt irritant, enz. Allemaal dingen waar het ongetwijfeld beste mens niks aan kan doen en totaal onredelijk van mezelf om zo te denken. Maar ik krijg gewoon de kriebels van haar. En ze is hier de hele week! Heb haar tot nu toe braaf geholpen met alle voorbereidingen in de keuken voor ‘branding’, maar heb echt een paar keer op mijn tong moeten bijten om geen, wellicht voor haar kwetsende opmerkingen te maken. (She a dog, not a kid!)
Het ‘leuke’ is dat het er dik in zit dat ik zondag een lift van ze krijg naar Williams Lake, die ik natuurlijk niet kan weigeren. Zie je het voor je? “Sorry, ik kan niet met je meerijden, want ik krijg de kriebels van je.” Dat kan natuurlijk niet, dus ik zal die vier uur ook nog moeten doorkomen. Stiekem hoop ik nog op een andere lift, want er komen dit weekend veel mensen over de vloer voor ‘branding’. Hopelijk is er nog iemand die zondag die richting op gaat, dus fingers crossed.

Afgelopen weekend was ik voor twee dagen even terug in de bewoonde wereld. Wanda en Roger gingen naar Williams Lake voor allerlei regeldingen en voor een koeveiling en ik mocht met ze mee. Voor het eerst sinds twee maanden weer een winkel van binnen gezien.
We sliepen bij Don en Lil, waarmee Wanda en Roger bevriend zijn. Een prachtig huis strak aan het Williams Lake. Echt een plaatje. De koeveiling was een hele belevenis. Heb nog nooit iemand zo snel horen praten als die veilingmeester, echt grappig. Heb op zich niet heel veel gezien van Williams Lake, maar het was lekker om weer even in een stad te zijn. Vanaf volgende week zal dat weer meer de normale kost zijn.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll