Branding!

Lieve I.

Vanochtend om 9.00 uur definitief afscheid genomen van Anahim Lake. Met Christa meegereden naar Williams Lake. Onderweg zelfs een zwarte beer gespot. Wat een geluk. Vorig weekend iets van twintig herten gezien in de rit richting Williams Lake en dan nu die beer. Echt vet! Inmiddels al heel wat van het Canadese wildlife gezien. Een wolf, twee wolverines (familie van de wezel, maar lijkt op een kleine beer), moose, eagles, coyotes, herten, enz.

Vannacht slaap ik bij Janet in Williams Lake. Janet is een goede vriendin van Roger en Wanda en doet hun boekhouding. Een maand geleden was ze voor een paar dagen op bezoek in Anahim Lake. Ik vertelde haar over mijn plan om na Anahim Lake naar Vancouver Island te gaan. Zij vertelde vervolgens dat ze Raine ging opzoeken op Texada Island (dit ligt vlak bij Vancouver Island) in mei en bood me direct een lift aan. Uiteraard helemaal top!
Janet is een zeer ondernemende vrouw van 70 jaar, die al veel van de wereld heeft gezien en nog steeds zeer reislustig is. Zo heeft ze vanaf haar 19e, samen met zes vrienden, voor drie jaar de hele wereld over gereisd (Europa, Afrika, Australië en Nieuw-Zeeland). Het is moeilijk voor te stellen wat voor een ingrijpende onderneming dat is geweest in 1959!

Toen ik hier vanmiddag aankwam vertelde Janet haar plan voor de komende week. De eerste nacht slaapt ze bij een vriendin in West-Vancouver, de tweede nacht bij de ouders van Raine in Halfmoon Bay aan de Sunshine Coast en vervolgens pakt ze de ferry naar Texada Island. Als ik het wilde was ik van harte welkom om haar gedurende deze trip te vergezellen. Bij alle slaapplekken had ze al gecheckt of er nog een extra bed voor mij vrij was en bij iedereen was ik meer dan welkom. Tuurlijk wil ik dat! Vancouver Island kan wel even wachten, dat is er over een week ook nog wel.
Vorige week op het punt gestaan om het hostel in Nanaimo alvast te boeken, maar ik heb me weten te bedwingen.

Net samen met Janet en een vriendin van haar een kleine wandeling gemaakt op Scout Island in Williams Lake. Moet een leuk gezicht geweest zijn, twee dames van 70+ en een jongedame van 23. Maar het was hartstikke leuk. Als bonus zelfs nog een bever gezien!

‘Branding’ was geweldig!
We begonnen zaterdagochtend om 10 uur bij Three Circle. 260 kalfjes moesten worden afgewerkt. Het ‘brandingproces’ zoals ze het hier uitvoeren bestaat uit zeven stappen:
Stap 1: Eén persoon grijp de rechter achterpoot van het kalf en sleep het naar een vrije ruimte;
Stap 2: Een tweede persoon gaat links naast het kalf staan (niet altijd even makkelijk, omdat het kalf uiteraard flink protesteert), grijpt van hieruit de rechter voorpoot van het kalf en kiept het op zijn linkerzijde;
Stap 3: Twee personen houden het kalf in de houdgreep tot het ‘brandingproces’ is afgerond (dit zijn dezelfde twee personen als in stap 1 en 2);
Stap 4: Het kalf wordt gevaccineerd;
Stap 5: Het kalf wordt gebrandmerkt;
Stap 6: Het kalf wordt gecheckt op hoorns en indien het kalf ze heeft worden deze afgebrand. Dit is illegaal in de meeste Europese landen (het moet worden gedaan door een dierenarts), maar hier in Canada is het heel normaal;
Stap 7: De persoon die de kop in de houdgreep houdt grijpt het kalf bij de oren, zoekt contact met degene die de achterpoten vasthoudt (anders kan het diegene zijn tanden kosten), en stuurt het in de juiste richting.

Voor het brandmerken van een kalf heb je dus vijf personen nodig. Over het algemeen werden er drie kalfjes tegelijk in de houdgreep gehouden zodat de stappen vier, vijf en zes lekker doorliepen. In totaal was er denk ik een man of veertig om te helpen met ‘branding’ en die heb je ook echt nodig. Voor de rasechte dierenactivist klinkt dit waarschijnlijk als mishandeling, maar het is allemaal noodzakelijk en onderdeel van het vak als je de eigenaar bent van een ranch en vlees moet produceren. Ik moet toegeven dat het brandmerken niet bepaald een prettige ervaring zal zijn voor het kalf, maar het hoort er nu eenmaal bij.

Nadat ik een half uur vol bewondering toe had zitten kijken was het tijd om zelf aan het werk te gaan. Punky legde me de juiste techniek uit van het ‘kalfjekiepen’ en deed voor hoe ik het kalf in de houdgreep moest houden en ik kon aan de slag. Tijdens de eerste poging eindigde ik op mijn rug. Dit is door een lucky shot van Amanda op foto vastgelegd. Na de eerste poging liep het gesmeerd. Echter had ik na drie kalfjes echt even tijd nodig om uit te puffen. Het is zwaarder dan je denkt. Het kalf probeert namelijk constant los te komen uit de houdgreep en dit vraagt best veel van je armen en handen. Je kunt onmogelijk loslaten, want je weet dat het de ander zijn tanden kan kosten.
Om 15 uur verplaatste het circus zich naar Six Mile waar de overige 120 kalfjes werden gebrandmerkt. Rond 17 uur was de klus geklaard en was het tijd voor ontspanning. Lekker eten, kampvuur en drank, veel drank. Hoewel, de drank vloeide de hele dag rijkelijk, maar dat hoort erbij.
Die avond ook besloten om niet zondag, maar maandag te vertrekken uit Anahim Lake. Zo kreeg ik de kans om zondag een ritje te maken op een paard en om nóg een ‘branding’ mee te maken.

Zondag hield Fritz, de buurman van Wanda en Roger, zijn ‘branding’. De dag begon met een ritje te paard naar de plaats van bestemming. Het was de allereerste keer dat ik me op de rug van een paard begaf. Tja, wat zal ik erover zeggen. Het is hobbelig en het is zwaarder dan ik dacht. Je zit niet echt op de rug van het paard, maar je staat. Nooit geweten. Tijdens de rit, die een klein uur duurde, werden we vergezeld door een paar echte cowboys.

De ‘branding’ was compleet anders dan die van zaterdag. Fritz krijgt kalfjes het hele jaar door (ook midden in de winter als het -30 is) en doet niet aan ‘kalfjetrekken’. Zoals hij het zelf zegt: Hij doet het natuurlijk. Van Wanda en Roger krijg ik meer de indruk dat die man geen idee heeft waar hij mee bezig is. Volgens mij klopt dit aardig, want het was werkelijk één grote ongeorganiseerde bende, maar dit ter zijde. Het gevolg is dat er kalfjes rondlopen in alle soorten en maten, want ook hij organiseert één keer per jaar een ‘branding’. Er zitten kalfjes bij van drie dagen oud, maar ook een aantal van een zowat een jaar oud.
We begonnen met de kleine kalfjes. Het ‘brandingproces’ verliep zoals hier boven beschreven met uitzondering van stap 1. In plaats hiervan waren er drie cowboys te paard die de kalfjes met behulp van een lasso vingen. Om de ‘grote jongens’ te vangen, tegen de grond te werken en in de houdgreep te houden heb je twee cowboys te paard nodig en vier sterke mannen. Echt geweldig om dit van de zijkant te aanschouwen! Het testosteron vliegt je om de oren, want wat willen de mannen graag hun spierballen laten zien. Sommige bulls moesten ook nog worden gecastreerd, wat bij dezelfde mannen zorgde voor een aantal vertrokken gezichten.
Ik voelde me deze dag echt in het wilde westen met al die cowboys. Echt geweldig!

Ik heb met volle teugen genoten van de twee maanden op Six Mile Ranch. En ‘branding’ was dé perfecte afsluiting. Misschien dat ik het ranchleven ga missen, maar het is tijd voor iets nieuws.
Op naar het volgende avontuur!

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll