Bike-aholic

Lieve I.

Het is nu ruim twee weken geleden sinds mijn vorige bericht. Er is sindsdien weinig uitzonderlijks gebeurt. Eigenlijk niks. Dat wil zeggen, voor de mensen hier is het normaal. Maar ik kom elke dag wel weer iets nieuws tegen waar ik wat over kan schrijven. Daarom deze keer vooral een (uitgebreide) beschrijving van een aantal dagelijkse dingetjes.

Eergisteren heb ik Roger geassisteerd bij het hechten van het achterwerk van een koe (klinkt interessanter dan het is hoor, maar mijn aandeel was alleen het vasthouden van de staart). De koe was ‘prolapsing’ (geen flauw idee hoe dit in het Nederlands heet). Ze denkt dan dat haar kalf geboren wordt en begint met persen. Ze is echter nog niet klaar om te bevallen. Door te persen drukt de koe haar vagina voor een groot deel naar buiten. Op zich is dit niet heel bijzonder, veel koeien schijnen het te doen. Echter floept de vagina normaal gesproken naar verloop van tijd weer naar binnen. Deze koe perste echter zo extreem vaak dat de vagina niet terugfloepte naar binnen, waardoor deze als een roze ballon ter grote van een meloen aan haar kont bleef bungelen. Wanneer dit gebeurt kan de koe niet bevallen en moet ze worden gehecht. Eigenlijk komt het erop neer dat haar kont voor een deel wordt dichtgenaaid zodat de koe de vagina niet meer naar buiten kan drukken(uiteraard moest Roger hiervoor eerst de vagina terug naar binnen drukken). Dit gebeurt met een naald ter grote van een extreem dikke breinaald en een plastic touw. Niet zo’n fijne bedoeling voor de koe zou je denken, maar het viel mee. Ze heeft geen kik gegeven. Dit in tegenstelling tot de koe die Roger de dag ervoor een wijnfles met een extreem smerig/chemisch goedje moest voeren omdat ze veel pijn had aan haar uiers (mijn vingers waren wit uitgeslagen nadat ik de fles had gevuld, zo chemisch!). Om dit te kunnen doen moest er een metalen ring door haar neus worden geprikt met daaraan een touw zodat haar kop kon worden vastgebonden. De koe schreeuwde het uit. Echt heel naar. Maar het is de enige manier waarop een koe behandeld kan worden aan haar kop.
O, met de koe die is dichtgenaaid (door Wanda omgedoopt tot Stitches) gaat het goed. Ze heeft vandaag een gezond kalf ter wereld gebracht. Het is overigens wel haar laatste kalf geweest. In de herfst wordt de koe geslacht. Als een koe eenmaal begint met ‘prolapsing’ wordt het een jaar later alleen maar erger en dat kunnen ze niet gebruiken. Er moet immers vlees worden geproduceerd.

Er zijn veel kalfjes ziek geweest de afgelopen tijd. Ik zal je de naam van het virus besparen, maar het lijkt op cholera. Ze zijn gigantisch aan de race. En ze stinken! De kalfjes die heel erg ziek zijn krijgen ‘electolights’ toegediend (te vergelijken met de voeding die je via een infuus krijgt). Hiervoor wordt een buis in hun keel gedrukt zodat het rechtstreeks in hun maag kan worden gegoten. Tot nu toe hebben vijf kalfjes het niet overleefd. Gelukkig gaat het nu een stuk beter. Vorige week waren zowat alle kalfjes ziek en nu is het er nog maar één.

Verder zijn we deze week druk met het halen van trailers vol zaagsel. Er is een bedrijf in de buurt waar het zaagsel gratis kan worden opgehaald. Het bedrijf sluit echter binnenkort, waardoor ze nu zoveel mogelijk zaagsel willen binnenhalen. Ik help vooral met het leeg schoffelen van de trailer. Wat is dat zaagsel een ellendig spul zeg. Het gaat echt overal tussen zitten. ’s Avonds tijdens het uitkleden moet ik nog regelmatig wat uit mijn broek vissen. Het is een beste klus om dat spul te lossen en te laden. Zoals Roger het na de zoveelste lading zeer treffend in woorden wist uit te drukken: ‘Al dat werk, zodat de koeien er op kunnen schijten’. Want dat is waar het voor dient.
De trailer is inmiddels zo oud dat hij bijna uit elkaar valt. Maar Roger is superhandig en technisch aangelegd en kan veel van dat soort problemen zelf oplossen. Ook daar heb ik hem een beetje mee geholpen. Ik heb zelfs een gat geboord met een echte boormachine, haha.

Eén van de leukste dingen die ik doe is het voeren van de koeien op Four Mile Ranch. Deze ranch is ook eigendom van Wanda en Roger en ligt zo’n vijf kilometer verderop. Om hier te komen maak ik dagelijks een kwartier durend ritje op de quad. Onderweg kom ik veel beesten tegen zoals wilde kippen en eekhoorntjes. En laatst moest ik zelfs remmen voor een overstekende moose!
De honden vinden het erg leuk om mee te rijden op de quad en houden me dan ook regelmatig gezelschap. Pick-it, de hond van Eli, wilde zelfs zo graag mee dat ze helemaal naar Four Mile is gerend. Toen ik daar aankwam had ik pas in de gaten dat ze me had achtervolgt. Dat arme beest had dus dat hele eind gelopen. Op de terugweg heb ik haar maar meegenomen op de quad. Toen ik dit verhaal aan Eli vertelde was zijn reactie: ‘Je had haar ook moeten laten terugrennen, misschien leert ze het dan eens af’. Pick-it is een echt bike-aholic. Net als ik trouwens, want ik vind het echt supervet.
Ik heb een paar filmpjes gemaakt van hoe het voeren in zijn werk gaat, maar de internetverbinding is helaas te traag om ze te uploaden. Dus dat houdt je nog tegoed.

Vorig weekend op de verjaardag van Ben en Punky, vertelde ik over mijn eerste ervaring met de Canadese koeienstront. Volgens Wanda een zeer klassieke. Daarna volgden de verhalen van een aantal van mijn voorgangers die het er een stuk minder fortuinlijk vanaf hadden gebracht. Erg gelachen! Inmiddels is het voor mij ook niet bij deze ene ervaring gebleven. Heb al een aantal keer op handen en voeten in de stront gestaan. Het kostte me vandaag minstens een minuut om los te komen. Je laarzen worden echt vastgezogen! Ik heb een duidelijke voorkeur ontwikkeld voor dikke, opgedroogde stront (daar kun je op lopen en zak je niet doorheen) of voor dunne stront (als je rustig loopt sputtert het niet en is het goed te doen). Die tussenin-stront is een ramp!

Afgelopen week hebben we aantal prachtige lentedagen gehad. Zelfs een aantal dagen in een shirt buiten kunnen lopen. Heerlijk. Wel draag ik nog regelmatig mijn muts (zoals op de quad, want dat kan nog verrekte koud zijn), maar dat is meer omdat mijn haar anders in de weg zit. Ik moet echt naar de kapper! Maar je raad het al, die is er niet in Anahim Lake.
Deze week is het weer wat kouder, ik schat een graad of 10, maar door de ijskoude wind voelt het veel kouder aan. Ook de sneeuw is eindelijk aan het verdwijnen en dit gaat in een razend tempo. Op sommige plekken komt er zelfs al wat groen gras tevoorschijn. Het duurt even voor alles hier groen is, maar dat kan ook haast niet anders. Tussen eind november en nu heeft er op veel plekken namelijk onafgebroken minimaal een halve meter sneeuw gelegen.

Ik weet inmiddels wanneer ik vertrek uit Anahim Lake! Dat is na ‘branding’ (het weekend van 8 mei). Dan worden de kalfjes gebrandmerkt, zodat ze kunnen worden teruggevonden als ze eropuit worden gestuurd. Het is als het ware de afsluiting van ‘calving season’. Schijnt een leuke happening te zijn met veel mensen en veel lol, dus dat wil ik graag nog even meepakken.
Dan ga ik, ik denk voor een maandje, naar Vancouver Island. Verder landen op 10 augustus mijn zusje en Jeroen (haar vriend) in Calgary en gaan we voor ruim twee weken de Rockies onveilig maken. En had ik je al verteld dat ik dit jaar Oud & Nieuw ga doorbrengen in New York? Hoe gaaf is dat?! Het is immers maar een paar uurtjes rijden vanuit Toronto, dus een buitenkans. Voor Wieteke, met wie ik daar heb ‘afgesproken’ zal de reis ietsje langer zijn. Hopelijk houden alle vulkanen in Europa zich even koest aan het einde van dit jaar.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll