O, SHIT!

Lieve I.

Hmm, de titel doet me denken aan een kaartje dat ik ooit heb gekregen…
Anyway, voor dit verhaal is deze titel meer dan ooit van toepassing. Want vandaag is me iets overkomen waar ik al tijden op zit te wachten. Dat kan ook haast niet anders met die dikke laag koeienstront.

Ik liep samen met Wanda tussen de koeien. Een paar van hen moesten worden verplaatst naar een andere wei. Wanda loopt richting het hek. Ik til mijn linkervoet op en probeer haar te volgen. Helaas is mijn laars het hier niet mee eens en blijft staan in de 15 centimeter dikke laag koeienstront. Gevolg,: shitsok, shitvoet, shitbroek, shithandschoen (probeer je balans maar eens te houden als je laars ineens blijft staan) en shit-binnenkant-van-mijn-laars. Lang leve de wasmachine!

Deze week ook voor het eerst echt geholpen met het kalfjetrekken. Alleen Roger, Wanda en ik waren aanwezig op Six Mile. Eerst was ik degene die de staart moest vasthouden. Een leuke beginnerstaak. Maar het is nog moeilijker dan je denkt. Op een gegeven moment kreeg ik promotie en mocht ik de ketting overnemen van Wanda. Zij kan vanwege haar astma niet zo lang in de ‘barn’ zijn. Samen met Roger heb ik toen het kalf naar buiten getrokken. Met deze taak heb ik de top van mijn kalfjetrekcarrière bereikt. Er is nog één hogere functie, degene die zijn arm in de koe mag steken (onder andere om de kettingen te bevestigen), maar deze functie ambieer ik niet. Ik neem genoegen met de functie van kalventrekker.

Pasen was supergezellig. Veel mensen over de vloer. McGee (punky’s broer), en zijn gezin, Charlie (punky’s andere broer) en Krista, Punky en Eli en de kids en Amanda. En dan nog een drietal vrienden. Al met al was er zo’n twintig man. Wanda had 48! eieren gekookt om te beschilderen. Jackson doopte Pasen dan ook al snel om tot ‘eggpainting day’. Daarna met een flinke club de maaltijd voorbereid en heerlijk gegeten. Leuk om een feestdag zo door te brengen, met de hele familie. Van huis uit ken ik dat helaas helemaal niet.
’s Avonds een deel van de afwas weggewerkt en nog wat gekletst met de mensen die nog waren blijven hangen. Op een gegeven moment kwam het gesprek op een berg met de weinig tot de verbeelding sprekende nickname ‘sisters tits’,waarop ik uitriep ‘What a stupid name for a mountain!’
Maar eerlijk is eerlijk, ik heb wel een vermoeden hoe die berg er ongeveer uit moet zien.

Tot slot een verhaal om aan te tonen bij wat voor een geweldige mensen ik momenteel verblijf.
Vorige week dinsdag reden Anna-Marie en ik met Wanda mee richting Anahim Lake. Zij dropte ons bij het werk van Punky zodat wij online konden. Wanda ging tussendoor wat andere zaken regelen. Anna-Marie wilde graag een afspraak maken met haar Australische vriend, die momenteel werkt op een ranch in Williams Lake (4 uur rijden). Ze hebben elkaar drie maanden niet gezien. Op een gegeven moment zie ik een traan over het gezicht van Anna-Marie rollen. We hebben oogcontact en ik besluit om het even te laten gaan. Zelf was ik ook lichtelijk ontroerd door alle lieve mailtjes en berichtjes op waarbenjij.nu van familie,vrienden, ouders van vrienden, ex-collega’s en ga zo maar door. Zelfs mijn papa had me gemaild!

Even later vraagt Anna-Marie Punky om een tissue. Ze kan zich niet meer inhouden en barst in tranen uit. Punky troost haar en na een paar minuten is ze eindelijk in staat om te zeggen wat er aan de hand is. Het blijkt dat haar vriend op zeer korte termijn teruggaat naar Australië. Punky twijfelt geen seconde en zegt: ‘Dan regelen we dat je vanavond nog naar Williams Lake kunt.’ Vervolgens belt Punky gelijk een vriend om het nummer te achterhalen van de ranch waar hij verblijft zodat Anna-Marie contact kan leggen om iets af te spreken. Een paar uur later is alles geregeld en is
Anna-Marie samen met Amanda op weg richting Williams Lake. Dit ‘geintje’ kost de familie minstens CAD 100,- aan benzine en bovendien moeten ze het ook een dag doen zonder nanny. En dat alles voor iemand die ze net vijf dagen kennen! Dan moet je echt wel supertof zijn. Maar dit is nog niet alles. Twee dagen later mailt/belt Anna-Marie met Punky. Ze heeft besloten om niet meer terug te komen naar Anahim Lake en vraagt of haar spullen opgestuurd kunnen worden. Persoonlijk zou ik dan toch knap pissig worden. Doe je al die moeite om het iemand zoveel mogelijk naar de zin te maken en dan flikt ze je dit. Ze had namelijk min of meer toegezegd drie maanden te zullen blijven. Maar het tegendeel gebeurde bij deze familie. Ik heb werkelijk geen kwaad woord horen vallen!
We vermoeden dat ze de afstand tussen Williams Lake en Anahim Lake heeft onderschat en nu haar vriend niet meer in Williams Lake verblijft is er voor Anna-Marie geen reden meer om in Anahim Lake te blijven. Blijkbaar trok ze het toch niet dat het zo afgelegen ligt.

Ik heb er zelf totaal geen moeite mee. Het is voor mij inmiddels bijna zes weken geleden dat ik een winkel heb gezien. Het onaangetaste winterlandschap (het heeft deze week weer flink gesneeuwd) is echter adembenemend en maakt alles goed. Voor twee maanden is het heerlijk om dit ranchleven te ervaren. Ik denk echter niet dat ik het zou trekken om hier mijn hele leven te vertoeven. Op een gegeven moment zal het me denk ik gaan benauwen dat ik niet zo maar even ergens naar toe kan als ik daar zin in heb. Dus, no worries, ik heb het super naar mijn zin in Anahim Lake, maar ik blijf hier niet.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll