Ik heb een leven gered!

Lieve I.

Ja, ik leef nog! Afgelopen tweeënhalve week geen kans gehad om je een bericht te sturen, maar zoals beloofd heb ik alles opgeschreven wat ik heb meegemaakt. Daarom nu extra veel leesvoer met maar liefst drie nieuwe verhalen.

Het is erg rustig geworden op Six Mile. Niet qua kalfjes, want er zijn er nog zo’n 100 te gaan, maar qua mensen. Kara en Mandy zijn inmiddels alweer ruime tijd geleden vertrokken en deze week zijn ook Punky, Amanda en de kids weer ‘verhuisd’ naar hun eigen huis, Three Circle. Eli verblijft nog wel op Six Mile ivm de nachtelijke check van de koeien en kalfjes, maar ook hij zal binnen een week vertrekken naar Three Circle. Eerlijk gezegd vind ik het nu wel erg rustig. Vond het leuker toen Punky, Amanda en de kids hier nog waren. Zo’n vol huis is toch wel erg leuk en de kids brengen een hoop leven in de brouwerij. FF kiek’n hoe het verder gaat de komende weken.

Op mijn weblog is het qua reacties ook een stuk rustiger geworden dan in het begin. Van jou heb ik ook al een tijd niks meer gehoord. Maar ik snap het wel hoor. Jij bent natuurlijk ook druk met alle dagelijkse dingetjes en bent niet zo vaak online. Ik weet ook niet of ik altijd een reactie zou plaatsen als een bekende van mij voor en tijd in het buitenland zou zitten. Wellicht dat hier ook het gezegde ‘uit het oog, uit het hart’ een beetje om de hoek komt kijken (al hoop ik natuurlijk van niet!), want ik ben inmiddels ook al bijna twee maanden van huis! De tijd gaat snel, ik ben al op 1/6 van mijn trip!

Inmiddels begint in mijn hoofd het vervolg van mijn reis een beetje vorm te krijgen. Ik ben van plan om nu nog een maandje in Anahim Lake te blijven. Daarna ga ik naar Vancouver Island. Victoria schijnt een te gekke stad te zijn en om het eiland zijn veel wilde walvissen en orca’s te spotten. Dat wil ik daar zeker gaan doen. En nee, er staat nog niks vast! En nee, ik heb nog niks geboekt. Het zijn alleen nog maar plannen.

Op de ranch gaat alles nog zijn gangetje. Elke dag worden er nog nieuwe kalfjes geboren. Wel zijn er een paar ziek en het is maar de vraag of ze het gaan halen. Maar dit is vrij normaal. Er zijn er dit jaar ook al een paar dood gegaan. Wanneer een kalf het niet haalt wordt het buiten neergelegd en dient het als voer voor de honden. Wellicht is dit niet voor iedereen zo’n prettig idee, maar ik moet zeggen dat ik er geen moeite mee heb. De honden vinden het lekker en het is goedkoper dan hondenvoer. Bovendien is het de natuur. Tijdens mijn verblijf op de ranch is het tot nu toe ook twee keer voorgekomen dat de koe de bevalling niet overleefd. Dan blijft er dus een ‘weeskalfje’ over. Ze proberen dan om dit kalfje een nieuwe moeder te bezorgen door de huid van een dood kalfje te verwijderen en dit over het ‘weeskalfje’ heen te leggen. De koe denkt dan, door de geur, dat het haar eigen kalf is. Koe blij, kalf blij. Wat wil je nog meer.

Verder heb ik gisteren het leven van een kalfje gered! Voordat een kalf wordt geboren zit het in een ‘bag’ in de buik van zijn moeder. Op het moment dat het kalfje wordt geboren hoort de ‘bag’ te scheuren zodat het kalf via de normale weg kan ademen. Soms scheurt de ‘bag’ echter niet (voldoende) waardoor het kalf geen adem kan halen. Als er dan niet iemand in de buurt is om de ‘bag’ rondom de neus open te scheuren stikt het kalf. In mijn eerste week op de ranch heb ik Eli een keer de ‘bag’ zien verwijderen van een pasgeboren kalf. Hij vertelde mij toen dat ze hierdoor relatief veel kalfjes verliezen. Gisteren deden Raine en Roger deden een middagdutje en Eli was op Three Circle. Ik was de enige die het zag en iets kon doen. Dus ik heb de hooivork gepakt en de ‘bag’ verwijderd. Het kalf was oké.

Morgen komt er een nieuwe jongedame op Six Mile. Ook een ‘helper’ net als ik. Ze heet Anne-Marie, komt uit Nieuw-Zeeland en is 27 jaar. Dat is alles wat ik tot nu toe van haar weet. Ben benieuwd.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll