De geboorte van een koe

Lieve I.

Inmiddels zijn ‘we’ met ruim 200 kalfjes over de helft van het ‘calving season’. Eergisteren zijn er 24 geboren, een nieuw ranchrecord. Het overgrote deel wordt op natuurlijke wijze geboren. Soms moet de koe echter worden geholpen (bijvoorbeeld als het een groot kalf is in verhouding tot de koe of als het in een stuitligging ligt). In het Engels noemen ze dit ‘pulling a calf’. Vrij vertaald naar het Nederlands is dit kalfjetrekken. En dat is het ook echt! Eén iemand steekt zijn arm dan in de koe (zo ongeveer tot aan de oksel) en bevestigt twee kettingen om de voorpoten van het kalf. Een ander trekt het kalf dan letterlijk naar buiten. Het komt zelfs voor dat hier twee mensen voor nodig zijn.

Wellicht klinkt het volgende een beetje vreemd, maar ik heb vandaag pas voor het eerst van begin tot eind gezien hoe een kalf op de natuurlijke manier wordt geboren. Heb al tientallen ‘halve’ kalfjes gezien en ook al tientallen kalfjes van één minuut oud, maar de geboorte zelf had ik tot nu toe steeds net gemist. Daar moest vandaag maar eens verandering in komen. Ben op een hek gaan zitten en heb een uur niks anders gedaan dan toekijken. Het ging er als volgt aan toe.

Een koe die op het punt staat om te bevallen is vrij eenvoudig te herkennen. Ze is erg onrustig, beweegt veel met haar staart en vaak hangt er ook een slijmerige smurrie uit haar kont. Op het moment dat iemand dit signaleert wordt de koe apart gezet zodat ze de ruimte en rust krijgt om te bevallen. Soms duurt het nadat ze apart is gezet nog twee uur voor het kalf er is, maar soms is het ook met een kwartiertje gepiept. Het eerste dat je van het kalf te zien krijgt zijn de voorpoten, op dat moment staat de koe nog en draait onrustig rondjes om haar as. Het volgende dat je te zien krijgt is de neus van het kalf. Op dat moment gaat de koe liggen om de kop eruit te persen, want net als bij de mens is deze het grootst. Als de kop en schouders van het kalf eruit zijn geperst, denkt de koe dat het werk erop zit en gaat ze staan. Je ziet haar dan al echt de grond doorzoeken, op zoek naar haar kalf. Omdat de koe al gaat staan voor het kalf er helemaal uit is, is het gevolg is dat het kalf echt op de grond wordt neergekwakt. Dan start de koe met het schoonlikken van haar kindje. Na vijf minuten onderneemt het kalf al een eerste poging om te gaan staan. Het deed me denken aan Bambi die voor het eerst op ijs probeert te lopen. Na een kwartier lukt het het kalf om te blijven staan en bij de moeder te drinken. Ongelofelijk als je je bedenkt dat het de mens minimaal een jaar kost om te staan/lopen. Hoe hebben wij dit ooit kunnen overleven?

Ongeveer een half uur na de geboorte van het kalf volgt de nageboorte.
En dan volgt echt één van de smerigste dingen die ik ooit gezien heb. Moeders begint met het oppeuzelen van de nageboorte, inclusief alle smak-slurp-crunch geluiden. Yak! Het kalf lijkt ze op dat moment even te zijn vergeten. Het moet me op de één of andere manier gefascineerd hebben, want ik ben blijven kijken tot ze het op had. Ik vroeg aan Raine, nieuwsgierig als ik ben, waarom de koe dit in hemelsnaam doet. Wel nu: De koe is van nature een prooidier en heeft veel vijanden. Door haar nageboorte op te eten wist ze haar sporen. Klinkt logisch, maar toch. Het blijft ranzig.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll