Het ranchleven...

Lieve I.

Het ranchleven hier in Anahim Lake bevalt me nog steeds prima. Lekker bezig zijn en verder niks aan je kop hebben. Ik kan het je echt aanraden! Ik heb lang niet altijd wat te doen. Soms voel ik me wel eens schuldig als ik iedereen aan het werk zie en zelf niks doe. Punky heeft me echter op het hart gedrukt dat het oké is zo. Ze kunnen me wel andere klusjes laten doen, maar die kosten mij waarschijnlijk een uur terwijl het door een ervaren persoon in een minuut gepiept is. Deze ‘vrije tijd’ heeft er wel voor gezorgd dat ik voor het eerst sinds tijden weer een boek heb uitgelezen. Ook breng ik nog steeds veel tijd door met Amanda en de kids.

Ik merk dat ik moeite heb om de dagen uit elkaar te houden. Elke dag ziet er namelijk vrijwel hetzelfde uit. Ik sta op, ontbijt, doe mijn klusjes, lunch, doe nog wat klusjes of relax, eet mijn avondeten en ga slapen. En dat geldt voor iedereen hier in huis.
Amanda houdt ivm haar suikerziekte een soort van dagboek waarin ze per dag opschrijft wat ze heeft gedaan. Dat probeert ze althans. Vaak komt ze er echter na een week achter dat ze voor die week nog niks heeft opgeschreven. Het kost ons dan een uur om te achterhalen wanneer we wat hebben gedaan. Je hebt namelijk niks om alle gebeurtenissen aan op te hangen.

Natuurlijk gebeurt er wel eens iets bijzonders. Zo werd ik afgelopen zaterdagochtend om 7.00 uur gewekt door drie schoten. Roger had een wolf neergeschoten. Veel mensen vinden het misschien zielig maar vanuit het oogpunt van de ranch is het heel begrijpelijk. Het is en blijft immers een bedrijf. Per jaar gaan minstens vier kalveren dood omdat ze worden opgegeten door de wolven. En dit doen de wolven op een gruwelijke manier. Ze beginnen met eten aan de achterkant zonder dat het kalf daadwerkelijk dood is en dan werken ze langzaam naar de voorkant toe. Het moet echt een afschuwelijk gezicht zijn. Momenteel zijn er echt veel te veel wolven. Dus als ze er hier één zien, wat überhaupt niet zo vaak gebeurt, dan proberen ze hem neer te schieten. Als degene die schiet dan succesvol is, is iedereen uitgelaten dat het gelukt is. Zoiets is best een happening, zeker voor iemand zoals ik, die zoiets nog nooit van dicht bij heeft meegemaakt.

Verder hebben Punky en Eli deze week een melkkoe gekregen. Per dag gaat er hier minstens vijf liter doorheen, dus dat is absoluut geen overbodige luxe. Meestal wordt de koe, met de naam Ginger, gemolken door Punky. Ik ben al een paar keer mee gegaan en heb ook al een paar keer gemolken. Het is lang niet zo makkelijk als het eruit ziet en het is best vermoeiend voor je handen. Maar je krijgt er veel voor terug. De melk is verrukkelijk.

Het is deze week lekker druk in huis. Kara, een nichtje van Jackson en Ben van 13 jaar oud, is er een paar dagen. Verder is deze week ook het zusje van Joe ‘ingevlogen’. Zij blijft ook voor een dag of tien. Ik dacht dat ik me momenteel op een afgelegen plek bevond, maar in vergelijking met het huis van de ouders van Joe en Mandy (zijn zusje) valt het nog mee. Voor hen is de dichtstbijzijnde winkel drie uur rijden en de eerste beetje fatsoenlijke stad is zeven uur rijden verderop. Ook zijn Joe en Mandy nog nooit naar school geweest, die is simpelweg te ver weg. Zelf ben ik ‘maar’ twintig minuten verwijderd van de dichtstbijzijnde winkel en ook de dichtstbijzijnde stad, Williams Lake, is ‘maar’ vier uur rijden. Het ‘centrum’ van Anahim Lake bestaat echter ook maar uit twee supermarktjes en een kleine eetgelegenheid. Verder is er nog een school waar de kinderen naar toe kunnen totdat ze veertien zijn en that’s it.
En had ik al verteld dat je in Anahim Lake geen bereik hebt met je mobiele telefoon? En dat ze hier geen centrale verwarming hebben, maar een houtkachel? En dat ze wel een telefoon hebben, maar dat deze meer lijkt op een walkie talkie met een ver bereik (iedereen kan namelijk meeluisteren als je belt en je moet een knop indrukken op het moment dat je spreekt)? En dat ze elke dag zelf hun brood bakken omdat dit de enige manier is om vers brood te eten?
Zo kan ik nog wel even doorgaan…

Gisteren was ik slecht te pas. Rillerig, koppijn, verstopte neus, de hele reutemeteut. Om met de woorden van Amanda te spreken voelde ik me gewoon ‘yak’. Om 15.00 uur mijn bed ingekropen en er vanochtend om 9.00 uur pas weer uitgekomen. Voelde me al een week niet helemaal top, maar nu moest ik er blijkbaar echt even aan toegeven. Gelukkig heeft het maar één dag geduurd. Vandaag uiteraard nog een beetje slapjes, maar echt stukken beter. Heb Punky gevraagd of ik vandaag met haar mee kon naar Three Circle. Een beetje om de drukte van Six Mile te ontvluchten om zo nog een beetje rust te pakken en omdat ik graag gebruik wilde maken van het internet, na een internetloos weekje. Elke dag gaat er iemand naar Three Circle toe om alle beesten te voeren en allerlei andere klusjes uit te voeren. Inmiddels is een flink aantal koeien al verplaatst naar Three Circle omdat het hier op SIx Mile te vol werd.

’s Ochtends heb ik Punky geholpen met het voeren van de koeien. Aan het begin van de middag ging Punky naar haar werk in Anahim Lake en kon ik dus lekker op het internet. 53 mailtjes weggewerkt en het Nederlandse nieuws gelezen. Door middel van skype ook nog even getest of ik het Nederlands nog niet verleerd was na tweeënhalve week alleen maar Engels te hebben gesproken. Lekker om weer even in mijn eigen taal te kunnen spreken. Dan kan ik me toch net wat beter en sterker uitdrukken dan in het Engels. Wat dat betreft hebben Canadezen, Australiërs, Amerikanen en Engelsen het maar makkelijk. Zij spreken vaak maar één taal, maar hun moedertaal is ‘toevallig’ ook de wereldtaal. Zelf merk ik dat ik steeds meer in het Engels ga denken. Maar dat komt vooral omdat hier op de ranch alles nieuw voor me is. Ik voer taken uit en gebruik voorwerpen waarvan ik bij god niet weet hoe ze in het Nederlands worden genoemd, puur omdat ik er nog nooit mee te maken heb gehad.

Aan het einde van de middag kwam Punky terug van haar werk. Toen ook zij haar mail had weggewerkt ging ik met haar mee om de paarden te voeren die zo’n twee kilometer verderop staan. Na een te gekke rit achterop de snowmobiel bij Punky kwamen we aan op de plaats waar we moesten zijn. De paarden staan op een supermooie plek met een prachtig uitzicht. Helaas lag mijn camera al in de auto, dus geen foto’s kunnen maken. Wellicht een volgende keer.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll