"I love you, Loes"

Lieve I.

Vandaag heeft iemand voor het eerst in mijn leven ‘I love you’ tegen me gezegd…
Later zal ik vertellen hoe het zover is gekomen.

Ik ben inmiddels flink aan het werk gezet op de ranch. Gisteren onder andere een stal uitgemest en een aantal kruiwagens vol koeienstront en nageboorten verplaatst naar de mesthoop. Ben veel buiten. Heerlijk. Merk wel dat ik ’s avonds echt kapot ben. Moet denk ik nog een beetje wennen aan het fysieke werk en de buitenlucht. ’s Ochtends wordt ik standaard om 7.30 uur wakker (zonder een wekker te zetten) van het geklets van de kids. En ’s avonds na het eten, dat vaak pas rond 20.00 uur ‘geserveerd’ wordt, zoek ik vrijwel meteen mijn bedje op, waardoor ik er praktisch altijd om 21.00 uur in lig.

Lig nu lekker in mijn bed, met op de achtergrond de prachtige trompetklanken van Wynton Marsalis in combinatie met de zang van Kathleen Battle, dit verhaaltje te schrijven. Voor het eerst sinds een week heb ik de slaapkamer voor mij alleen. Helaas is de reden minder leuk. Amanda is zondagmiddag erg ziek geworden. Ze heeft suikerziekte en door een aantal nachten met weinig slaap en licht drankgebruik waren haar waarden abnormaal hoog. Een kennis heeft haar toen naar de verplegerpost in Anahim Lake gebracht. Daar heeft ze wat vloeistof toegediend gekregen waarna ze weer naar huis mocht. Ze moest die nacht goed in de gaten worden gehouden en elke twee uur haar suikergehalte ‘laten’ checken. Man, wat heeft die zich beroerd gevoeld. Echt geen pretje om daar naast te liggen. Zelf voelde ik me ook niet helemaal top. Had hoofdpijn en was wat rillerig. Maar als je dan naast iemand ligt die zo veel pijn heeft, dan moet je niet zeuren. Inmiddels voel ik me weer oké.

Omdat Amanda maandag nog ziek in bed lag nam Punky de kids noodgedwongen mee naar haar werk. Maar ze was er al redelijk op tijd weer. Ik heb haar toen gezegd dat ik het geen probleem vind om een dag op Jackson te passen als ik haar daarmee kan helpen. Van dat aanbod heeft ze vandaag meteen gebruik gemaakt, want ze moest met Amanda naar het ziekenhuis in Bella Coola, dat twee uur rijden verderop ligt! (als je dus een hartstilstand krijgt in Anahim Lake, kun je het schudden)
Vandaag heb ik dus vrijwel de hele dag met Jackson doorgebracht, waarvan ook een flinke tijd buiten. Allemachtig wat was het koud! De zon had vandaag plaatsgemaakt voor een ijzig koude wind. Jackson had nergens last van en rende vrolijk heen en weer, maar ik had het echt verrekte koud. Na bijna drie uur wist ik hem er eindelijk van te overtuigen om toch maar naar binnen gaan. Toen maar de televisiezender met de altijd geliefde cartoons opgezocht.
Als zo’n klein ventje je dan aan het einde van de middag, tussen twee tekenfilms in, in de armen vliegt en ‘I love you, Loes’ tegen je zegt, is dat toch wel heel erg schattig en vertederend!

Tot schrijfs.