Het lijkt wel de menukaart van de Chinees!

Lieve I.

Ik ben inmiddels vijf dagen in Anahim Lake. Soms heb ik echter het gevoel dat ik hier al weken ben. Vanaf het eerste moment heb ik me 100% thuis gevoeld. De mensen zijn echt geweldig. Ook de omgeving is supermooi. Alles is nog bedekt onder een dikke laag sneeuw, er schijnt de hele dag een heerlijk zonnetje en het uitzicht over de bergen is echt adembenemend.
Zoals ik je de vorige keer al schreef ben ik hier zondagavond aangekomen na een rit van ruim tien uur. Zondagochtend had ik om 10.00 uur afgesproken met Raine In Horseshoe Bay. Raine is een vriend van de familie die elk jaar tijdens ‘calving season’ voor een maand over komt om te helpen. Het was echt een supermooie rit en voor Canadese begrippen is tien uur echt peanuts . Ik ben erg blij dat ik kon meerijden, want zo’n lange rit is in een truck toch een stuk comfortabeler dan in een bus. Wel een beetje jammer van de 53 dollar die ik al had betaald voor mijn busticket. Ik doe dan wel alsof ik niks plan, maar stiekem weet ik al wel twee maanden dat ik nu in Anahim Lake zou zitten. Het busticket had ik al gekocht in mijn eerste week in Vancouver. Laat het een les voor me zijn…

In Anahim Lake verblijf ik op Six Mile Ranch, de ranch van Wanda en Roger. Hun dochter Punky woont samen met haar man Eli en hun kinderen, Jackson (4 jaar) en Ben (11 maanden) zo’n tien kilometer verderop op Three Circle Ranch. Zij zijn tevens de dichtstbijzijnde buren.
Momenteel verblijft iedereen echter op Six Mile Ranch in verband met ‘calving season’. Dan is er nog Amanda, een Australische van 23 jaar. Zij is de nanny van Punky en Eli en zorgt overdag dus voor de kids. Met haar deel ik op dit moment mijn kamer. Verder is er nog Joe, een jongen van 17 jaar die twee uur verderop woont, maar voor een groot deel van de week ook te vinden is op Six Mile Ranch. En tot slot is Raine er ook deze maand. We zitten ’s avonds dus regelmatig met zijn tienen aan tafel. Het eten is echt overheerlijk. Wanda is een geweldige kok. Meestal staat er ‘moose’ (eland) op het menu. Het vlees hoeven ze trouwens nooit te kopen. Dit wordt bij elkaar geschoten tijdens het jachtseizoen en vervolgens in grote hoeveelheden ingevroren.

O, Punky is trouwen een nickname. Haar echte naam is Terra, maar ik heb tot nu toe haar echte naam niet één keer horen vallen. Ze weet niet beter dan dat ze Punky wordt genoemd en niemand weet hoe ze eraan komt. Ter illustratie: toen ik Raine belde of ik met hem kon meerijden naar Anahim Lake (Punky had me zijn nummer gemaild) zei ik wie ik was en dat ik zijn nummer had gekregen van Terra. Hij had echt geen idee over wie ik het had. Toen ik het uitlegde zei hij o, Punky. Ik wist gelukkig toen al wel dat ze Punky werd genoemd. Had al een paar keer mailcontact gehad met Amanda en daarin was het al wel naar voren gekomen. Normaal gesproken houd ik niet zo van nicknames en noem ik iedereen gewoon bij zijn echte naam, maar deze keer kom ik er echt niet onderuit.

Je bent vast benieuwd wat ik overdag allemaal uitspook. Nou, van alles! Koeien voeren, hekken openen en sluiten, kalfjes en koeien controleren (samen met iemand anders, want ik heb er zelf natuurlijk de ballen verstand van) kijken hoe de kalfjes geboren worden, kalfjes vervoeren in een wagen achter een quad en allerlei klusjes in het huis. Voor de rest banjer ik een beetje rond de ranch in een mengsel van modder, sneeuw en koeienstront. Heerlijk! Gewoon een paar laarzen aan en lekker rondlopen door de blubber en je geen zorgen maken hoe smerig ze wel niet worden. Op een ranch is het namelijk onmogelijk om schoon te blijven.
Tot nu toe ook redelijk wat tijd doorgebracht met Amanda en de kids. Het zijn echt twee heerlijke kereltjes. Jackson had ik een paar uur na onze ontmoeting al op mijn schoot zitten en met Ben speel ik regelmatig een soort verstoppertje. Ook met Amanda kan ik goed overweg.

Nu ga ik nog even terug naar de laatste paar dagen van de Olympische Spelen. Ik heb nog twee keer een shorttrackwedstrijd bijgewoond, waarvan de tweede dag bestond uit allemaal finales. Ook vonden hier de medailleceremonies direct na de wedstrijd plaats. Lucky me! Wat een heksenketel is dat stadion zeg. De Oval is er niks bij. Ik zat de eerste dag naast een Chinees meisje. Allemachtig wat gillen! Ik hoorde haar twee dagen later nog. De Canadezen deden het erg goed bij het shorttrack en ze wisten dan ook twee gouden medailles in de wacht te slepen. Het stadion ontplofte echt en dan met name tijdens de 5000m relay. Super om die sfeer te voelen. Toen tijdens de medailleceremonie de namen van de Koreaanse shorttrackers op het scherm werden getoond kon ik een lach niet onderdrukken. Het leek potverdorie wel de menukaart van de Chinees. Mag ik van u één Sung Si-Bak met een Kwak Yoon-Gy?

Helaas heb ik geen kaartje meer kunnen krijgen voor de Parallel Reuzenslalom en was ik dus niet live aanwezig bij de honderdste gouden medaille voor een Nederlander tijdens de OS. Uiteraard was ik op dat moment wel een aandachtig toeschouwer in het HHH. Natuurlijk is het leuk om de honderdste gouden medaille te winnen, maar laten we vooral niet vergeten dat Nicolien Sauerbreij een geweldige en unieke prestatie geleverd. Ik moet nog zien of er ooit nog een Nederlander komt die een medaille weet te halen op de Olympische Spelen in een sneeuwsport. Echt respect voor haar doorzettingsvermogen!

Het laatste evenement dat ik het bezocht was de derde en vierde run van de viermansbob (helaas zonder de Nederlanders). Allemachtig, wat gaat dat allejezus snel! Het op de foto zetten van zo’n bob tijdens de race is al een sport an sich. Zelfs in de -klikklikklikklik-stand is het praktisch onmogelijk om een hele bob op de foto te krijgen. Het is me uiteindelijk gelukt om een stuk of zes keer een deel van de bob op de foto te krijgen, maar laten we het er maar niet over hebben hoeveel foto’s dit heeft gekost. Dus mocht je een uitdagend beroep zoeken: wordt bobsleefotograaf!

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll