Olympische koorts

Lieve I.

Inmiddels heb ik er bijna drie dagen opzitten in Canada. Je zult wel benieuwd zijn hoe het me hier vergaat!

Vrijdagavond om 20.20 uur Canadese tijd landde mijn vliegtuig met ruim anderhalf uur vertraging op Vancouver International Airport. Bij de bagageband moest ik lang wachten op mijn backpack. Net toen ik me toch lichtelijk zorgen begon te maken kwam hij de bagageband oprollen. Daarna gelijk door naar de immigratie voor mijn WHP visum (Working Holiday Program). De vrouw achter de balie stelde me een aantal vragen over wat ik zoal kwam doen en waar ik zou verblijven. Al met al heeft dit twee minuten geduurd, waarna ik, met mijn visum in het paspoort geniet, me naar de uitgang bevond en op zoek ging naar een bord met mijn naam erop. Ik maakte kennis met Thess en Ed en we gingen op weg naar hun huis. In de auto kwamen we al snel aan de praat. Het was meteen wel duidelijk dat ze van origine geen Canadezen waren, want ze zagen er wel verdacht Aziatisch uit. Ze bleken van de Filipijnen te komen en zijn meer dan twintig jaar geleden geëmigreerd naar Canada. Ik liet ze het muntje zien dat ik had gevonden op de grond in de aankomsthal. Want raad eens waar deze vandaan kwam…
Precies, van de Filipijnen! Wat een toeval hè? Ze moesten er erg om lachen.

Het huis van Thess en Ed (en dus ook mijn huis voor de komende maand) staat in Richmond, een voorstad van Vancouver. Ik woon tien minuten van het Holland Heineken House en met een half uurtje ben ik in downtown Vancouver. Met andere woorden: de locatie is perfect.
Het gezin bestaat uit Thess en Ed en hun vier kinderen April, Ed, I.J. en Marie. Het zijn aardige lui.
Ik heb mijn eigen kamer en de badkamer deel ik met een Koreaans meisje, dat voor een jaar in Vancouver studeert. Elke ochtend staat mijn ontbijt al op me te wachten als ik beneden kom en ook de lunch en het avondeten staat dan al klaar om opgepeuzeld te worden. Wat dat betreft wordt er goed voor me gezorgd en heb ik echt vakantie. Ik heb ook een eigen huissleutel en kan dus heerlijk mijn gang gaan.

Zaterdag hebben Thess en Ed me een stuk van Richmond laten zien. Het eerste dat me opviel is dat het hier stikt van de Chinezen. Dit komt omdat Richmond vanuit de lucht lijkt op een draak schijnt te lijken. En aangezien Chinezen denken dat dit gelukt brengt hebben ze zich hier in grote getale gevestigd. Verder is de supermarkt echt MEGA. Heb wel even moeten zoeken. Het is vooral een hele kunst om kleine porties te vinden, want met een groot deel van de verpakkingen kan een heel weeshuis worden voorzien.

Gisteren heb ik de Canada Line, die speciaal is aangelegd voor de Olympische Spelen, naar downtown Vancouver gepakt. Er is werkelijk geen enkele plek in de gehele stad waar je een rondje om je as kunt draaien zonder iets te zien dat te maken heeft met de Olympische Spelen. Winkels, gebouwen, bruggen, auto’s, bussen en ga zo maar door. Alles duidt op de Olympische Spelen. En als ik een lantaarnpaal was, zou ik me echt afvragen wat er mis met me is als ik niet zou zijn voorzien van twee vlaggen. Want (en ik overdrijf niet) elke lantaarnpaal heeft ze! Ik heb ook nog even rondgekeken in de winkel met alle merchandise artikelen. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het. Mokken, buttons, sleutelhangers, magneten, onderzetters, bagagelabels, kaartspellen, glazen, mutsen, handschoenen, knuffels, tassen, jassen, vesten, sweaters en ga zo maar door. Ik heb mijn ogen uitgekeken.
Het is werkelijk fantastisch om hier te zijn en ik voel me een vereerd mens dat ik dit prachtige sportevenement van dichtbij mag gaan meemaken.

Vanmiddag ben ik Richmond in gegaan en heb een rondje gewandeld langs het toekomstige Holland Heineken House en de Richmond Olympic Oval, waar straks de schaatswedstrijden gaan plaatsvinden. Ook nog een paar nieuwe gympen op de kop getikt in het overdekte Richmond City Centre. Ze zijn best opvallend met blauw en grijs en in Nederland had ik ze waarschijnlijk niet gekocht, maar het komende jaar kan ik hier mooi op rond hobbelen.

Met de jetlag gaat het de goede kant op. De eerste twee dagen werd ik om 3.00 uur ’s nachts wakker en vanochtend was het al 5.30 uur. Dus ik boek progressie.
Met het Engels praten gaat het op zich prima. Soms moet ik nog wel zoeken naar woorden, maar met handen en voeten kom je een heel eind. Het is trouwens opvallend hoe snel een mens in het Engels gaat denken. Toen ik tijdens de tweede vlucht een Sudoku aan het maken was betrapte ik mezelf er al op dat ik dacht in one, two, three, four…… En toen was ik krap tien uur van huis.
Vanavond wordt het een latertje, want morgenochtend gaan er om 9.00 uur Nederlandse tijd nog een aantal tickets in de verkoop via het internet. Ik wil graag nog een ticket bemachtigen voor het schansspringen of het cross country skiën. Hopen dat het lukt.

Tot schrijfs.


P.S. Dit is de link naar de foto’s: http://picasaweb.google.nl/loesvanzijll