Pilootje spelen
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
29 Februari 2016 | Nieuw Zeeland, Stewart Island/Raikura
"There's a piece of my heart that you own, and it may be broken, broken but home." (Broken but home - The Common Linnets)
Lieve I.
Bijna was ik dit bericht begonnen door te zeggen dat de afgelopen drie weken weer 'reisbusiness as usual' waren, maar ik realiseer me dat ik het daarmee wel iets tekort doe. Zo ben ik binnen een periode van tien dagen uit een vliegtuig gesprongen, heb ik in een helikopter gezeten en op een gletsjer gestaan én heb ik een vliegtuig bestuurd. Niet bepaald 'reisbusiness as usual'.
Sinds mijn laatste bericht vanuit Marahau, dat in het noorden ligt van het Zuidereiland, ben ik in ruim drie weken tijd via de westkust afgedaald naar het uiterste zuiden van het Zuidereiland. En dan nog een klein stukje verder. Op een uurtje varen van het Zuidereiland bevind zich namelijk nog een eiland(je), Stewart Island. En daar ben ik nu. Het uurtje op op de ferry was letterlijk om te kotsen (ik verheug me nu al op de terugreis aan het einde van de middag), maar het is het helemaal waard. Er wonen in totaal 400 mensen op het eiland en 85% van het eiland is beschermd natuurgebied. En behalve wandelen is er weinig te doen. Island life to the max. Love it! Dit is nu écht ver van huis. Ik denk niet dat er nog een moment in ons leven gaat komen waarop hemelsbreed verder van elkaar verwijderd zijn dan nu :).
Het hostel hier is echt heerlijk. 19 bedden, een leuke dame die de boel runt en toffe medebackpackers. Ook voor het eerst in tijden weer een paar nachten heerlijk geslapen. De snurkende kamergenoten en niet al te comfortabele matrassen van de afgelopen anderhalve week zijn niet op één hand te tellen. Maar dat hoort nu eenmaal bij het hostelleven. Des te meer waardeer je het als het je een keer wel een heerlijk bed hebt en niet wordt wakker gehouden door snurkende rommates. Gisteren met twee teams uit het hostel deelgenomen aan de wekelijkse pubquiz. Dat is hier hét evenement van de week. Was super. Pubquizen zijn leuk!
Dan nu nog een beknopte terugblik op de afgelopen drie weken. Ik was gebleven bij Abel Tasman. Hier heb ik twee dagen gelopen van de Abel Tasmantrack (met een tussenpauze van een dag). De etappe Anchorage naar Marahau en die van Torrent Bay naar Onetahuti. Erg mooi. En die skydive, die heb ik inderdaad gedaan! Dit was voor mij de tweede keer, na die in Edmonton van vijf jaar geleden. In tegenstelling tot de eerste keer kon ik nu écht genieten van het uitzicht (de eerste keer maakt het eigenlijk geen bal uit waar je spring, want dan heb je hier toch geen aandacht voor). En dat was prachtig, want het was kraakhelder. Wel leverde het me lang niet dezelfde adrenalinekick op dan de eerste keer. Eigenlijk begon die adrenaline pas te stromen op het moment dat de deur van het vliegtuig openging op de hoogte van waaraf ik sprong (16.000 ft). Op het moment dat je dan met je benen over het randje van het vliegtuig bungelt denk je weer even 'WAAROM DOEN MENSEN DIT?!?!'. Maar zodra de vrije val is ingezet is dit gevoel weg en is het genieten. Echt onmeunig gaaf en ik raad het echt iedereen aan om dit gevoel eens te ervaren.
Na Abel Tasman reisde ik via Westport en de Pancake rocks naar Greymouth. Dit diende echt als een tussenstop op weg naar Franz Josef, want veel is er niet te doen. Ik maakte dan ook vooral gebruik van de tijd door een wasje te draaien en een bezoekje te brengen aan de kapper. Schone was is trouwens echt een gelukzalig moment als backpacker! Het ruikt weer heerlijk én het past allemaal weer fatsoenlijk in je backpack.
Na Greymouth was het tijd voor Franz Josef. Hier is de grootste gletsjer van NZ. Ik boekte een tour die je met een helikopter naar voet van de gletsjer brengt (dit is de enige manier waarop je deze gletsjer kunt bereiken), waarna je onder leiding van een gids zo'n tweeëneenhalf uur rondtoert op de gletsjer. Wat een machtig natuurverschijnsel, zo'n gletsjer.
Mijn drie dagen in Wanaka waren nat. Heel nat. Wel een beetje jammer, maar ik mag niet klagen, want de twee weken ervoor was het weer echt fantastisch. Op de dag dat ik aankwam was het wel droog en dat was maar goed ook, want toen kreeg ik de kans om voor pilootje te spelen boven Lake Wanaka. Hoe cool is dat?! Ik heb gewoon zelf gevlogen! Nou ja, een soort van. Het is eigenlijk net als een eerste rijles. De instructeur doet al het moeilijke werk. In totaal heb ik twintig minuten achter de stuurknuppel gezeten, waarvan vijftien minuten in de lucht. Dat had trouwens ook niet veel langer moeten duren, want dat had mijn maag niet getrokken. En dat is vreemd, want normaal gesproken zou je daar geen last van moeten hebben als je zelf stuurt. In tegenstelling tot in de auto, waarbij je precies weet wat er gebeurd als je een bepaalde handeling uitvoert, weet ik bij een vliegtuig echter niet hoe deze precies reageert op het moment dat ik naar links of rechts stuur. Dus dat zou het kunnen verklaren. Desalniettemin, tof om eens te ervaren hoe het voelt om echt zelf te vliegen. De foto's en filmpjes zijn trouwens gemaakt door Taylor, een Aussie die in dezelfde Straybus (de organisatie waarmee ik rondreis) zat als ik. Elke piloot mocht gratis één passagier meenemen en toen ik door de bus riep wie er zin had in een gratis vlucht boven Lake Wanaka was hij de eerste die reageerde. En, hij heeft goed zijn best gedaan op de filmpjes, want ze zijn echt tof!
Aan het eind van mijn verblijf in Wanaka werd het gelukkig toch nog even droog, waardoor ik nog wel een mooie wandeling langs het meer heb kunnen maken.
De volgende stop was Queenstown, adventure capital of the world. Een paar mensen uit de bus deden vandaag hun bungyjump en de rest van de bus kon toekijken hoe ze het er vanaf brachten. Gaaf, maar wat eng! Dit is toch nog wel een flinke stap verder dan een skydive. In tegenstelling tot bij een skydive, waarbij de tandeminstructeur de uiteindelijke beslissing neemt tot het maken van de sprong, moet je bij een bungyjump de beslissing om te springen zelf nemen. En dan ook nog head first! Ik ben er nog niet over uit of ik dát durf. Maar ik hoop het wel. Ik heb nog even de tijd om moed te verzamelen tot ik over een week of drie weer terugkom in Queenstown. I'll keep you posted. Wat ook erg leuk was is dat ik in Queenstown Andy, mijn Duitse pubquiz teamgenoot van Kaikoura, en zijn vriendin tegen het lijf liep.
Van Queenstown reisde mijn bus door naar Milford Sound. Één van de hoogtepunten van NZ. Meestal regent het hier, maar wij hadden echt stralend mooi weer tijdens onze cruise. Echt prachtig. Die nacht sliepen we in Gunn's camp in de Hollyford Valley. Echt back to basic, want er was geen elektriciteit en dus ook geen wifi. Wel lag het direct aan de rivier. Echt een mooi plekje om wat te relaxen. Hier ben ik drie nachten gebleven.
Ten slotte ben ik na twee dagen in Te Anau, met alleen maar regen (dus een mooi excuus om helemaal niets te doen) doorgereisd naar Invercargill waar vandaan ik de ferry heb gepakt naar Stewart Island. En dat brengt ons in het hier en nu. Over twee uur vertrekt mijn ferry naar Invercargill waar ik vannacht de nacht doorbreng. En morgenochtend reis ik met de bus door naar Gore waar mijn volgende helpx plek is. Dit keer is het een sheepfarm. Hoe kan het ook anders in NZ?! :). Looking forward to it.
Tot schrijfs.
-
29 Februari 2016 - 07:56
Ilse:
Hè Loes, fijn om weer een update te hebben van je reis. Binnenkort maar even echt weer bij kletsen. Dat moet toch lukken als je tussen de schapen zit. Liefs Ilse -
29 Februari 2016 - 12:44
Tineke:
Hey Loes! Wat maak je weer supermooie dingen mee! En nu weer lekker in het stramien op de schapenboerderij ;). Geniet ervan! Groetjes! -
29 Februari 2016 - 12:47
Monique :
Hoi Loes,
wat een geweldige foto's bij weer een geweldig reisverslag! Heel veel plezier bij de schapen,
groetjes Monique -
29 Februari 2016 - 18:25
Mam:
Laat die bungyjump maar zitten Loes.
Veel plezier op schapenfarm. Je bent een ervaringen kracht. -
29 Februari 2016 - 22:25
Harm :
Wow, het wordt steeds gekker met jou en wat je allemaal doet en wat je allemaal ziet, wat een natuurschoon ook zeg. Alleen de foto's zijn al overweldigend, voor mij. In het echt en voor jou moet dat onbeschrijflijk fantastisch zijn. Geweldig hoor, wat een trip al met al. En wat een gave vlucht ook heb je gemaakt en op film! Goed bezig Loes, wat een reis. Trots op jou. En jaloers :( -
01 Maart 2016 - 09:53
Daan Boon:
Wow wat super gaaf allemaal! Dappertje ben jij! Ik wens je veel plezier bij de schapen. Ben benieuwd hoe je het daar zult hebben. Liefs Daan -
03 Maart 2016 - 22:47
Jolinda:
Wauw, gaaf allemaal zeg, vooral dat "zelf vliegen" lijkt me helemaal geweldig!!! Nu ff rusten tussen de wollebollen -
05 Maart 2016 - 14:33
Gerdie W.:
Hoi Loes,
Wat een ervaringen! Bungeejumpen maar niet doen! Benieuwd hoe het op de schapenfarm zal zijn. Veel plezier. Prachtige foto's weer!
Groetjes Gerdie -
21 Maart 2016 - 14:21
Bennie Schasfoort :
Loes wat een mooie foto"s geniet er mooi van.
j
i kan hier zo op vliegveld twente als piloot. -
18 April 2016 - 13:04
Inge:
Wauw Loes, wat een geweldige avonturen maak je toch allemaal mee! Het is bijna te veel om op te noemen, echt fantastisch! Geniet van elke minuut zou ik zeggen ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
