Chilly Churchill

Lieve I.

Er was nog ruimte bij de historische & culturele tour door Churchill. Dit is dan ook de tour die ik woensdag heb gedaan. De groep bestond uit elf personen. We reden met een soort schoolbus alle bezienswaardigheden in en om Churchill af. De tourguide, Carrie-Lee , was een leuke, enthousiaste dame die zeer veel over Churchill wist te vertellen. Zo kwam ik onder andere tot de conclusie dat ik in mijn vorige bericht het inwoneraantal van Churchill heb overschat. Churchill heeft namelijk geen 1000 inwoners, maar slechts 800. Het is echt een gat, dat alleen tot leven komt tijdens polarbear season, dat loopt van midden oktober tot midden november.
Chuchill ligt aan de Hudson Bay, een baai van 1370 kilometer lang en 1050 kilometer breed, die gemiddeld negen maanden per jaar bevroren is (van half november tot half augustus). In de maanden dat de baai niet bevroren is leven de ijsberen aan land langs de westkust van de Hudson Bay. De ijsbeerpopulatie is ongeveer 1000. De reden dat juist Churchill ‘polarbear capital of the World’ is, is als volgt. In Churchill stroomt het zoete water van de Churchill River in de Hudson Bay, die bestaat uit zout water. Hierdoor wordt het zoutgehalte in dit deel van de baai naar beneden gebracht. Zoet water bevriest eerder dan zout water. Hierdoor vormt het eerste ijs in de Hudson Bay zich nabij Churchill. Alle ijsberen willen gebruik maken van dit ‘vroege’ ijs en leggen daarvoor kilometers af over land. Van half oktober tot half november (dit is de periode waarin het aanmerkelijk kouder wordt) hangt er daarom een grote ijsbeerpopulatie rond in en om Churchill. Allemaal wachten ze op hetzelfde: Het moment dat het ijs in de Hudson Bay sterk genoeg is.

Tijdens de tour reden we onder andere langs Cape Merry, het meest noordelijke punt van Churchill. Hier kregen we een korte tour door een van de mannen ter plaatse. Er bevond zich onder andere een deel van een oud ford. Wat me hiervan het meeste zal bijblijven is hoe verrekte koud het hier was! De temperatuur zelf viel op zich mee, het was namelijk maar -2. Maar er stond zo’n verschrikkelijke koude, snijdende noordwesten wind dat het minstens voelde als -15. Het motto van Carrie-Lee bij Cape Merry luidde dan ook ‘If you have it, wear it’.
Na de lunch reden we door een gebied ten oosten van Churchill. Hier konden we een kijkje nemen op de plek waar jarenlang een vestiging heeft gezeten van de NASA (er zijn hier duizenden raketten afgevoerd, onder andere voor onderzoek van het noorderlicht). Een andere bezienswaardigheid was de ijsbeergevangenis. Carrie-Lee zei dat we als we geluk hadden misschien zelfs al een ijsbeer zouden zien vandaag. Én, dat geluk dat hadden we! Hij zat gewoon langs de kant van de weg en kwam tot op ongeveer twintig meter van onze bus. Wow, wat een imposant beest. Op het moment dat je voor het eerst een ijsbeer in het echt ziet besef je waarom je in Churchill bent en dat dit is waar je het allemaal voor hebt gedaan. Het is zijn geld én de twee dagen in de trein dubbel en dwars waard. Zeer bijzonder om te beleven!

Donderdag, mijn derde en laatste dag in Churchill, stond de tour in de Tundra Buggy op het programma. Om 7.30 uur vertrokken we per bus uit Churchill. Na een klein half uurtje rijden kwamen we aan op de plek waar vandaan de Tunda Buggy’s vertrekken. Omdat de piek in het ijsbeerseizoen nog niet bereikt is (deze is in november) was de buggy waarin ik zat maar half gevuld. Dat was erg mooi, want zo had iedereen een plekje bij het raam. Met deze buggy reden we de toendra op, op zoek naar ijsberen. In totaal hebben we er deze dag vijf gezien. En wederom hadden we geluk. We zagen namelijk twee ijsberen die met elkaar aan het ‘sparren’ waren. Normaal gesproken zie je dit nog niet in oktober omdat het nog niet koud genoeg is. Ik bedoel, voor ons mensen is een gevoelstemperatuur van -15 graden vrij fris. Voor een ijsbeer is dit natuurlijk ‘peanuts’. IJsberen willen hun energie niet verspillen als het niet nodig is. Het was echt een geweldig gezicht om ze zo met elkaar te zien spelen. De uitdaging was om een foto te schieten van twee ijsberen die op hun achterpoten staan terwijl ze aan het spelen zijn. Het valt niet mee om precies op het goede moment je foto te schieten. Ze staan namelijk hooguit een seconde per keer op hun achterpoten. Na twee minuten uit het raampje te hebben gehangen met mijn camera in de goede positie, zonder handschoenen! (vrij koud bij een temperatuur van -15) had ik het eindelijk voor elkaar. Echt een gave foto geworden! Daarna moest ik mijn minstens een kwartier lang opwarmen bij de kachel. Maar, alles voor het goede doel. Ook kwam een van de ijsberen tot op een meter van onze buggy. Op aaiafstand dus. De buggy is vanwege de veiligheid echter gebouwd op zeer grote wielen. Zo ben je volkomen veilig. Deze dag was echt een geweldige ervaring.

Vanmiddag ben ik na de cd’s te hebben beluisterd van Evita, Grease, Les Misérables, The Lion King, 3 Musketiers, The Wiz, Wat zien ik?, Tommy, Wicked, Miss Saigon, The Phantom of the Opera, Aida, Anatevka , Ciske de Rat, Elisabeth en Saturday Night Fever, vier dutjes van een uur, twee dutjes van 45 minuten, dertig minuten ‘luchten’, 43 sudoku’s en een flink begin te hebben gemaakt met mijn digitale fotoalbum, om 17.20 uur weer aangekomen in Winnipeg. Wederom had de trein amper vertraging. Ik heb verhalen gehoord en gelezen van mensen wiens trein meer dan twintig uur vertraging had. Dus ik mag absoluut niet klagen. De terugreis leek sneller te gaan dan de heenreis. Heb een tijd zitten kletsen met twee Amerikaanse koppels. We hadden precies dezelfde trip gedaan. Dinsdagmorgen per trein aangekomen in Churchill, woensdag de historische & culturele tour en donderdag de tour in de Tundra Buggy. Ze luisterden vol bewondering wat ik de afgelopen negen maanden allemaal heb uitgespookt. Ook schijn ik een paar dubbelgangers te hebben. Het meisje dat achter me zat in de trein begon tegen me te praten alsof ze me al tijden kende om er vervolgens na tien seconden achter te komen dat ik niet de persoon was die ze dacht. En volgens een van de medewerkers van VIA Rail leek ik sprekend op iemand uit het dorp waar ze vandaan kwam. Ben eigenlijk best benieuwd hoe zij er dan wel niet uitzien, haha.

Vannacht slaap ik weer bij Joanne & Hank (verrekte handig, zo’n adresje waar je altijd op kunt terugvallen). Een beetje slaap kan ik momenteel erg goed gebruiken, want twee nachten op vijfenhalf uur slaap hakt er aardig in kan ik je vertellen. Morgen pak ik om 23.30 uur de trein naar Toronto. Aangezien ook deze rit anderhalve dag duurt betekent dit dat ik weer twee nachten in de trein zal moeten slapen. Ik zal twee dagen doorbrengen in Toronto en dan de trein pakken richting Halifax (wéér anderhalve dag in de trein). Zo ziet een mens nog eens wat van een land! In Halifax logeer ik bij Janelle, die ik heb leren kennen tijdens het kersen plukken.

Dit alles betekent dat ik morgen definitief afscheid zal moeten nemen van Joanne & Hank. En daar zie ik best een beetje tegenop.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll