Clayman and the garlicsnow

Lieve I.

Ik heb het de afgelopen twee weken erg naar mijn zin gehad op de organic farm van Bruce & Marilyn. Net als in Nederland was ook hier het weer belachelijk goed voor de tijd van het jaar. Het leek wel zomer! Sinds ik in Winnipeg ben heb ik nog geen regen gezien en dat terwijl het toch echt herfst is. Ik was dan ook erg gelukkig met het feit dat ik het grootste gedeelte van de dag buiten aan het werk was. Het meeste werk bestond uit het verwijderen van dode planten en het winterklaar maken van de bedden. Verder heb ik een middag samen met Bruce en Graeme aardappels geoogst. Doordat de grond vrij droog was, was dit een zware klus. Een andere leuke taak was het planten van de knoflook. Dit deed ik grotendeels samen met Krystal, een 27 jarige Aussie, die een week na mij is aangekomen op de farm. Door de harde kleigrond was het planten niet altijd even makkelijk. Af en toe moesten we dan ook even ontspannen (zie de foto op deze website). Andere klusjes die ik heb gedaan waren het voeren van de kippen en het melken van de geit. Ook heb ik heel wat groenten schoongemaakt en gesneden zodat deze ingevroren konden worden. Hierbij kwam ik er achter dat er een veel eenvoudiger manier is om je paprika schoon te maken en te snijden dan de techniek die ik de afgelopen jaren heb toegepast. Deze voor mij nieuwe techniek scheelt me minstens de helft van de tijd.

Verder heb ik echt veel geleerd over het verbouwen van groenten de afgelopen twee weken. Wist jij bijvoorbeeld dat een rode paprika van dezelfde plant komt als een groene paprika? Het enige verschil zit hem erin dat de rode paprika langer aan de plant moet blijven en dus later wordt geoogst. In feite is een rode paprika dus een groene paprika die rood is geworden. Nooit geweten! Wat ik ook verbazingwekkend vond is dat bijna alle groenten elke jaar opnieuw moeten worden gezaaid/geplant. Ik was in de veronderstelling dat als de plant er eenmaal is deze jarenlang voor groenten kan zorgen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

10 oktober was het Thanksgiving in Canada, dus tijd voor een traditionele Thanksgiving maaltijd met kalkoen en pompoentaart. Met name de pompoentaart was delicious!
Op mijn beurt heb ik mijn hostfamily ook kennis laten maken met wat Nederlands voedsel. Jette en Jeroen hadden vanuit Nederlands een stuk vacuüm verpakte kaas voor me meegenomen. Ik vond het wel een leuk idee om deze met een paar Canadezen te delen. Hij viel erg in de smaak. Maar dat kan ook haast niet anders. De enige kaas hier in Canada die nog een beetje te betalen is smaakt naar plastic. En zelfs dit plastic is nog twee keer zo duur dan een goed stuk kaas Nederland.
Ook heb ik ze geleerd dat boerenkool (‘kale’ in het Engels) goed combineert met aardappelpuree. Dus ik heb zowaar ook nog een paar Canadezen aan de stamppot boerenkool gekregen.

In mijn vrije tijd heb ik veel tijd besteed aan het voorbereiden van mijn trip naar New York. Op zoek naar een hostel, uitzoeken hoe het ov werkt en kijken wat er allemaal te doen is. Verder heb ik ook een kaartje geboekt voor een concert in de Carnegie Hall (volgens de kenners de zaal met de beste akoestiek voor klassieke concerten ter wereld) en voor de musical ‘Wicked’ op Broadway! Weer een droom die in vervulling gaat. Het houdt maar niet op.
De afgelopen twee maanden had ik over de mail wat gehannes gehad met Wieteke, de vriendin die me komt op zoeken in New York, vanwege een gecompliceerde thuissituatie van haar. Ik was dit gehannes inmiddels zo zat, dat ik nog amper zin had in een trip naar New York. Vorige week heb ik met haar gebeld, zodat we alles konden uitspreken. Per mail komt alles toch net iets anders over dan bedoeld. Alles is nu uitgesproken en ik heb er weer helemaal zin in!
Verder heb ik ook nog gebeld met Marieke en een eenzijdig skype gesprek gevoerd met Sanne. Echt leuk om ze weer eens te spreken, want dat was lang geleden! Ik merkte deze week ook voor het eerst dat ik er naar uit begin te kijken om iedereen in Nederland weer te zien. Geen heimwee hoor, absoluut niet, maar gewoon iets leuks om naar uit te kijken. Nog drieënhalve maand te gaan.

Sinds gisterenmiddag ben ik weer voor een paar dagen te gast bij Joanne & Hank. Vorige week had ik met ze gemaild of ik nog een paar dagen bij ze kon logeren. Hun reactie was super. “Natuurlijk, je bent meer dan welkom. We kunnen je oppikken of je komt gewoon wanneer het jou uitkomt. Je weet waar de sleutel ligt en kent de code van het alarm.” Ik besloot voor de laatste optie te gaan. Ze waren zelf nog aan het werk. Nadat ik mijn bagage had gedumpt heb ik boodschappen gedaan en voor ze gekookt. Dat is wel het minste wat ik kan doen. Wel vreemd om zo rond te neuzen in andermans keukenkastjes op zoek naar een blikopener, aardappelstamper, ovenschaal en andere benodigdheden. Maar alles voor het goede doel natuurlijk. Toen ze thuis kwamen waren ze blij verrast en het was echt superleuk om ze weer te zien. Ik houd van de ‘hugcultuur’ in dit land. Veel betekenisvoller dan de drie zakelijke, weinigzeggende Nederlandse zoenen. Het is tijd voor een cultuuromslag!

Joanne & Hank zijn gelovig en dus wordt er gebeden voor het eten. Als niet-gelovige hecht ik hier niet zo veel waarde aan. Maar als ik dan hoor ze god bedanken voor het feit dat ik weer bij ze ben voor een paar dagen bezorgt me dit toch wel een brok in de keel. Het doet me veel dat ze zo lief voor me zijn. Ik vraag me bijna af waar ik het allemaal aan verdiend heb.

Zondag om 12.00 uur is het moment daar. Dan vertrekt mijn trein richting het noorden van Manitoba. Dinsdagochtend om 7.00 uur ’s ochtends zal ik mijn eindbestemming bereiken. Ja, je leest het goed. Om mijn doel te bereiken zit ik 43 uur! onafgebroken in de trein. De eindbestemming is Churchill, polarbearcapital of the world! In oktober en november is het ijsberenseizoen en ik ga deze machtige beesten live aanschouwen.

Tot schrijfs.


http://picasaweb.google.com/loesvanzijll