Bye bye Peru

** Dit bericht plaatste ik op 1 juli al online, maar ik zag vandaag dat hij weg was. Dus bij deze poging 2.

Lieve I.

Vandaag is mijn laatste dag in Peru. Het is echt een prachtig land. Mooie steden, leuke mensen, heerlijk eten, overweldigende natuur en het absolute hoogtepunt (hoe cliché het misschien ook klinkt), Machu Picchu.

Ik bereikte Machu Picchu na een vierdaagse jungletrek. De eerste dag bestond uit downhill mountainbiken, met onderweg een onwaarschijnlijk uitzicht. De tweede dag was een wandeldag. We legden die dag ongeveer 25 kilometer af en moesten onderweg ook nog een rivier oversteken met een supercoole kabelbaan. De derde dag begon met een ziplinetocht, bestaande uit vijf verschillende ziplines. De langste was 500 meter lang en hierop bereikte je dan ook een flinke snelheid. Als 'verrassing' moesten we na het ziplinen nog een wiebelende touwbrug met tientallen gaten oversteken. Voor mijn gevoel was de brug een paar honderd meter lang en duurde het zeker een kwartier voor ik de overkant had bereikt. Echt gruwelijk! Gaaf mij maar een bungyjump. Dat ik het nogal eng vond bleek wel uit het feit dat ik tot zeker vier dagen daarna een gigantische spierpijn in mijn armen, schouders en nek had. Zo verkrampt had ik me aan die brug vastgeklampt. Na het ziplinen en die gruwelijke brug was het nog drie uur lopen naar Aguas Calientes. Op dag vier stonden we om 4.00 uur op zodat we om 5.00 uur konden beginnen aan de klim naar Machu Picchu. De snelle mensen bedwingen de ruim 2000 ongelijke treden in drie kwartier. Zelf heb ik er uiteindelijk anderhalf uur over gedaan. Dit kwam omdat ik zeer regelmatig even een korte adempauze nam voordat ik echt buiten adem raakte. Ik ben dan ook de niet meest fitte persoon op deze aardbol. Maar, fit of niet fit, iedereen liep hijgend die treden te vervloeken. Op een kwartier van Machu Picchu moest ik echt even wat eten. De twee bananen die ik die ochtend had gegeten brachten me net niet tot de ingang van deze beroemde Incastad. Gelukkig had ik die dag ervoor een Snickers gekocht, de perfecte energiebom voor dit soort gelegenheden. Toen ik Machu Picchu om 6.30 uur bereikte had ik echt geen droge draad meer aan mijn lijf. Maar, het was de inspanning meer dan waard. Machu Picchu is spectaculair. En we hadden ons qua weer geen betere dag kunnen wensen. In het begin was het wat schemerig en bewolkt (voor een mysterieus effect) en na de zonsopkomst verscheen er een strakblauwe hemel. In combinatie met mijn camera levert dit echt prachtige plaatjes op. Na een tour van twee uur onder leiding van een gids en na zelf ook nog wat te hebben rondgewandeld nam ik iets na elven de bus terug naar Aguas Calientes. Ruim 2000 treden afdalen zag ik niet zo zitten. Terug in Aguas Calientes dook ik een restaurant in en bestelde de meest calorierijke pizza die ze hadden en een heerlijke jugo de piña (ananassap). Ik kan je verzekeren dat dat echt verrukkelijk smaakt na zo'n fysieke inspanning. Om 15.00 uur nam ik de trein naar Ollantaytambo en vervolgens een taxi colectivo naar Cusco.

Na een dag relaxen in Cusco maakte ik de volgende dag een tripje door de Sacred Valley. Ook hier is veel te zien uit de Incatijd. Hoewel ook dit allemaal erg mooi was viel het in vergelijking met Machu Picchu in het niet. Ik had het beter in een andere volgorde kunnen doen. :)

Mijn volgende bestemming was Puno, dat aan het Titicacameer ligt. Ik had al gehoord dat het weinig voorstelt, dat het erg toeristisch is en dat een dag meer dan genoeg is. En dat klopte. De ochtend en een flink deel van de middag besteedde ik al lezend aan het meer. Voor 16.00 uur had ik een tourtje geboekt naar het zeer toeristische Uros, een drijvend eiland, om toch even op het Titicacameer te kunnen varen. Dit was wel even leuk en de zonsondergang was top.

Na een dag in Puno nam ik de bus naar Chivay, dat dichtbij de Colca Canyon ligt. Hier kwam ik aan het begin van de middag aan. En het was er, mede door de hoogte én het gebrek aan zon, koud. Steenkoud! Zo koud, dat ik het eerste deel van de middag doorbracht in een café met kop warme thee en het tweede deel van de middag en de avond al lezend met vier lagen kleding aan onder een dik deken. Dat was ik niet meer gewend na zeven maanden vrijwel alleen maar zomerse temperaturen. De volgende dag maakte ik een tripje naar de Colca Canyon. We stopten bij een aantal mooie uitzichtpunten zagen en zagen de condors boven de canyon vliegen bij Cruz del Condor. Na de lunch in Chivay vervolgden we onze weg naar Arequipa. We reden veelal door een sneeuwlandschap aangezien het erg hoog ligt. Op het hoogste punt, 4910 meter, maakten we nog even een korte stop om de omringende vulkanen te bewonderen en op de foto vast te leggen. Gelukkig heb ik weinig last gehad van de hoogte en de ijle kucht. Peru kent een aantal steden die zich op een flinke hoogte bevinden. Cusco ligt bijvoorbeeld op 3200 meter en Puno op 3800 meter. Er zijn mensen die hierdoor flinke koppijn krijgen of constant duizelig zijn en ik heb zelfs mensen gezien die er bloedneus van kregen. Zelf had ik eigenlijk nergens last van. Ik merkte het alleen als ik omhoog moest lopen. Dan was ik binnen een minuut buiten adem. Maar als ik mijn tijd maar nam was het goed te doen.

In Arequipa merkte ik voor het eerst dat ik een beetje verzadigd begon te raken. Ik had geen dingen meer die ik echt wilde doen in mijn laatste dagen in Peru. Behalve de free walking tour door het centrum van Arequipa en een bezoekje aan een klooster heb ik hier verder weinig uitgespookt. Wel ben ik inmiddels bezig aan mijn derde boek in tien dagen tijd. Lekker lezen in het zonnetje is natuurlijk ook niet verkeerd. Ik ben momenteel bezig in 'Het Rosie project', wat ik je van harte kan aanbevelen. Het gaat over een autistische, zeer intelligente man die met behulp van een zestien pagina's tellende vragenlijst de perfecte echtgenote probeert te vinden. Ik heb me er al een paar keer op betrapt dat ik hardop zat te lachen en het is ook erg aandoenlijk. Dus, een aanrader.

Morgenochtend vlieg ik eerst van Arequipa naar Lima en vervolgens van Lima naar Foz do Iguaçu in Brazilië. Hier zijn, afgaande op de foto's, de zeer spectaculaire Iguaçu watervallen. Vervolgens vlieg ik op 4 juli door naar São Paulo. In een plaats op ruim een uur van São Paulo start op 6 juli mijn volgende periode van volledige radiostilte. En dit keer voor ruim tien dagen. Wat het precies is zal ik de volgende keer vertellen, want dit bericht is wel weer lang genoeg. Maar dat het een flinke uitdaging wordt, dat staat vast. ;)

Tot schrijfs.