One fruit turnover with apple, please

"And when the broken-hearted people, living in the world agree. There will be an answer, let it be." (Let it be - The Beatles)

Lieve I.

Mijn drie maanden in NZ begonnen twee weken geleden in Christchurch. Deze stad kreeg in februari 2011 een zware aardbeving te verwerken. En dat is ook nu nog heel duidelijk te zien. De stad is één grote bouwput. Tijdens de free walking tour door de stad liet de gids ons onder andere de zwaar beschadigde kerk zien. Over deze kerk zijn ze, vier jaar na dato, nog steeds aan het debatteren of deze moet worden gerestaureerd of dat hij wordt afgebroken en opnieuw wordt opgebouwd. Tot die tijd gebeurt er niets. Een soort Sagrada Familia de tweede dus. Tijdens de tour liepen we ook langs een monument met 185 lege witte stoelen, één voor elk slachtoffer van de aardbeving. Indrukwekkend. Verder vond ik Christchurch eerlijk gezegd niet zo boeiend. Heb veel van mijn tijd dan ook besteed aan het plannen van een deel van mijn trip en het boeken van de bus en hostels.

De eerstvolgende stop was Kaikoura. Door een muziekmaatje was ik al gewaarschuwd dat je hier, wanneer je langs de kust loopt, struikelt over de zeehonden. En hier bleek geen woord van gelogen. Ze waren echt overal! Vlak nadat ik in mijn hostel aankwam, kwam er ook een Finse dame (Laura) aan en daarmee raakte ik vrijwel gelijk aan de praat. Die avond deden we mee aan een pubquiz waarvoor we ook nog een Finse en Duitse jongen uit het hostel wisten te strikken. We scoorden goed op algemene kennis en sport (van de vijftien sportvragen wist ik er twee niet) en eindigden uiteindelijk als tweede, wat ons 25 NZD opleverde die we mochten besteden aan de bar. De volgende dag bezocht ik samen met Laura en twee andere reizigers die zij nog kende vanuit haar vorige hostel een lavendelfarm en de zeehondenkolonie. We sloten de dag af met de beste fish & chips ever bij Coopers Catch. Omdat het weer vrij beroerd was toen ik in Kaikoura was heb ik ook veel tijd doorgebracht aan de pingpongtafel waarin het opnam tegen Tim, de beheerder van het hostel. Ik won steeds nét niet, maar hij noemde me wel de beste vrouwelijke pingponger waar hij ooit tegen had gespeeld :).

Na drie nachten Kaikoura vertrok ik richting Picton. Vanaf hier vertrekt de ferry naar Wellington op het Noordereiland. Maar hier ga ik voorlopig nog niet naar toe, dus ik hopte weer van de bus af. Picton ligt aan de Marlborough Sounds en is dé uitvalsbasis voor mensen die de Queen Charlotte Track lopen. Picton is niet groot, maar wel heel leuk en ik had echt heerlijk weer. Voor mijn eerste volledige dag had ik een sunrise cruise geboekt om een mooie indruk te krijgen van de Queen Charlotte Sounds. Het eindpunt was een vogeleiland met veel vogels die alleen voorkomen in NZ. En onderweg hadden we een zeer grote kans op het zien van dolfijnen en zeehonden en ook een kleine kans op het zien van pinguïns en orka's. Ik heb ze allemaal gezien! Eerst zagen we een paar zeehonden en vlak daarna de orka's. We zijn in totaal ruim een uur met de groep meegevaren. Echt heel erg gaaf!! Het duurde zo lang dat de schipper op een gegeven moment zei dat we nu echt verder moesten als we nog naar dat vogeleiland wilden. Waarop iedereen antwoordde: "Welk vogeleiland?" We hebben dat hele eiland dan ook niet gehaald :). Na de orka's zagen we ook nog een groep dolfijnen, die helemaal opsprongen uit het water, en een paar pinguïns. Toen ik die middag weer in het hostel kwam hoorde ik gelijk dat mijn nieuwe kamergenoot uit Nederland kwam. En toen we overgingen op het Nederlands ook gelijk dat ze uit het oosten moest komen. En wat bleek, ze kwam dus gewoon uit Denekamp! Such a small world. De volgende dag liep ik naar het uitzichtpunt 'The Snout'. Toen ik deze op de kaart zag staan dacht ik gelijk: "Daar moet ik naar toe." Alleen al vanwege de naam. Dat was een goede keuze. Prachtige uitzichten. Ze deden me wel een beetje denken aan de fjorden in Noorwegen. Tijdens mijn laatste dag in Picton liep ik een stuk van de Queen Charlotte Track. De hele track is 71 kilometer lang en het duurt drie dagen om hem helemaal te lopen. Ik liep zelf één etappe van twintig kilometer. Voor de tocht ging ik nog even langs de Nederlandse bakker in Picton voor een heuse fruit turnover with apple. Nooit geweten dat ze een appelflap zo noemen in het Engels. Het was écht een prachtige tocht!! Wel intensief, maar het viel me eigenlijk alles mee. Er stond zesenhalf uur voor, maar ik was in vijfenhalf uur over. Ook had ik de volgende dag nergens last van. En dat terwijl ik toch een flinke berg had bedwongen. Tijdens de tocht heb ik heel bewust geen muziek op gezet. Gewoon even helemaal rust. Het enige dat ik hoorde waren mijn eigen voetstappen, mijn ademhaling, het klotsende water in de flessen in mijn rugzak, de krekels en vogels, mijn malende hersenen en mijn bonkende hart (soms veroorzaakt door de inspanning en soms door die malende hersenen). Ik moest veel aan haar denken. Ik deed heel erg mijn best om allemaal dingen op te noemen waarom ze eigenlijk helemaal niet zo leuk is. Maar ik kon niets bedenken.

De volgende dag hopte ik op de bus naar Nelson, de op twee na grootste stad van het Zuidereiland (na Christchurch en Dunedin). Toen ik in mijn Lonely Planet bladerde om te checken wat hier allemaal te doen was stuitte ik op een workshop bone carving. Je ontwerpt en maakt hierbij je eigen hanger met een bijzondere betekenis. Voor mijn doen best zweverig en een flinke uitdaging, want als ik iets niet ben dan is dat wel creatief, maar ik besloot het er op te wagen. Het is goed en waardevol om af en toe eens uit je comfortzone te treden. En bijzonder, dat werd het zeker. We waren in totaal met drie cursisten waardoor er voor iedereen ruim aandacht was. Vrijwel meteen kregen we een potlood en papier in ons handen gedrukt en wat voorbeelden ter inspiratie. Na een half uur bladeren langs de verschillende voorbeelden met bijbehorende betekenissen had ik nog steeds niets op papier staan. Ik kan écht niet tekenen. Uiteindelijk besloot ik te gaan voor een ronde hanger met golven en spiralen. De golven staan voor 'de zee' (ik houd van de zee!!) en de spiralen voor 'permanente groei' en 'een nieuw begin'. Om het mezelf niet te moeilijk te maken nam ik één van de voorbeelden als basis. De enige persoonlijke touch die ikzelf heb toegevoegd is een muzieknoot. En dan bewust een muzieknoot zonder 'vlaggetje'. Wanneer je hem dan omdraait krijg je een 'p'. En die staat voor 'proud' heb ik bedacht. Want, ik ben nog steeds trots op mezelf. Toch nog een dubbele betekenis ;). Tijdens de workshop vertelde Stephan (de bone carver) dat het, volgens de traditie van de Maori's, de bedoeling is dat je de hanger ooit aan iemand doorgeeft. En toen moest ik weer aan haar denken. Want van iedereen die ik ken past de hanger naast mijzelf het best bij haar. Toen Stephan vervolgens Eva Cassidy opzette als achtergondmuziek (jeweetwel, de enige artiest die ik nog niet weer durfde op te zetten sinds het afgelopen jaar) moest ik wel even slikken. Wat een toevallige samenloop van omstandigheden. Ik weet dat jij niet gelooft in toeval en denkt dat alles met een reden gebeurd, ook al begrijpen we die niet altijd. Ik vind dit zelf moeilijk te geloven. Maar in dit geval... Misschien was het een 'teken'. Een teken dat ik soms meer aan kan dan ik zelf denk. Want ik kon het aan. Wie zal het zeggen...

Gisterenavond ben ik aangekomen in Marahau, dat tegen het Abel Tasman National Park aanligt. Hier begint (of eindigt) ook de vierdaagse Abel Tasman Track. Vandaag ga ik hier een kleine etappe van elf kilometer van afleggen. Ik word om 10.00 uur met de Aqua Taxi gedropt in Anchorage en loop dan in een uurtje of vier terug naar Marahau. En morgen ben ik van plan om mezelf even helemaal te resetten in de vorm van een parachutesprong (nog niets geboekt, maar is wel de bedoeling). Misschien helpt het ;).

Tot schrijfs.