Een tante en oom in Winnipeg
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
25 Oktober 2010 | Canada, Ottawa
Lieve I.
Afscheid nemen.
Ik haat het, ik haat het, ik haat het!
En weet je wat nóg erger is? Afscheid nemen van twee geweldige mensen waarvan het zeer waarschijnlijk is dat je ze nooit weer terug zult zien. Nooit meer!
Bah!
Vanaf het eerste moment dat ik kennis maakte met Joanne & Hank voelde het alsof ze familie waren. Al met al heb ik ‘maar’ zeven dagen bij ze doorgebracht. Desondanks, of misschien juist daardoor, is het contact zeer, zeer intens. Maar goed, ik kan hier natuurlijk ook moeilijk mijn hele leven blijven, dus uiteindelijk zit er niks anders op dan afscheid van elkaar te nemen. De afgelopen vier weken, inclusief uitstapjes naar de organic farm en Churchill, ben ik hier echt kind aan huis geweest. Echt fantastisch! Zelfs de trip naar Churchill kan hier niet aan tippen.
Ik had al uitgezocht op internet dat ik vanavond iets na tienen de bus kon pakken richting het treinstation. Joanne & Hank moeten immers ook gewoon weer aan het werk morgen. Maar Hank stond erop dat hij me naar het station wilde brengen. Zelfs in Winnipeg is er niet zoveel verkeer op straat op zondagavond. Bovendien is in downtown Winnipeg gisterenavond een dubbele moord gepleegd door één of andere gek die vanaf een fiets twee willekeurige voorbijgangers heeft neergeschoten. Zojuist las ik op nu.nl dat het zelfs het Nederlandse nieuws heeft gehaald. Ik kan niet ontkennen dat het erg prettig was dat Hank me naar het station wilde brengen. Je ziet, je hoeft je over mij absoluut geen zorgen te maken terwijl ik in Canada ben. De Canadezen zorgen voor me.
Thuis heb ik afscheid genomen van Joanne en een kwartiertje later ook van Hank.
So, I’m all by myself again. Overigens wel met het mailadres en telefoonnummer van de volgende zus, alweer op zak ;).
Inmiddels zit ik alweer een uur in de trein. Ik schat in dat we over een klein uurtje de volgende provincie (en daarmee ook de volgende tijdzone) binnenrijden. Ontario, I’m on my way.
Tot schrijfs.
http://picasaweb.google.com/loesvanzijll
Afscheid nemen.
Ik haat het, ik haat het, ik haat het!
En weet je wat nóg erger is? Afscheid nemen van twee geweldige mensen waarvan het zeer waarschijnlijk is dat je ze nooit weer terug zult zien. Nooit meer!
Bah!
Vanaf het eerste moment dat ik kennis maakte met Joanne & Hank voelde het alsof ze familie waren. Al met al heb ik ‘maar’ zeven dagen bij ze doorgebracht. Desondanks, of misschien juist daardoor, is het contact zeer, zeer intens. Maar goed, ik kan hier natuurlijk ook moeilijk mijn hele leven blijven, dus uiteindelijk zit er niks anders op dan afscheid van elkaar te nemen. De afgelopen vier weken, inclusief uitstapjes naar de organic farm en Churchill, ben ik hier echt kind aan huis geweest. Echt fantastisch! Zelfs de trip naar Churchill kan hier niet aan tippen.
Ik had al uitgezocht op internet dat ik vanavond iets na tienen de bus kon pakken richting het treinstation. Joanne & Hank moeten immers ook gewoon weer aan het werk morgen. Maar Hank stond erop dat hij me naar het station wilde brengen. Zelfs in Winnipeg is er niet zoveel verkeer op straat op zondagavond. Bovendien is in downtown Winnipeg gisterenavond een dubbele moord gepleegd door één of andere gek die vanaf een fiets twee willekeurige voorbijgangers heeft neergeschoten. Zojuist las ik op nu.nl dat het zelfs het Nederlandse nieuws heeft gehaald. Ik kan niet ontkennen dat het erg prettig was dat Hank me naar het station wilde brengen. Je ziet, je hoeft je over mij absoluut geen zorgen te maken terwijl ik in Canada ben. De Canadezen zorgen voor me.
Thuis heb ik afscheid genomen van Joanne en een kwartiertje later ook van Hank.
So, I’m all by myself again. Overigens wel met het mailadres en telefoonnummer van de volgende zus, alweer op zak ;).
Inmiddels zit ik alweer een uur in de trein. Ik schat in dat we over een klein uurtje de volgende provincie (en daarmee ook de volgende tijdzone) binnenrijden. Ontario, I’m on my way.
Tot schrijfs.
http://picasaweb.google.com/loesvanzijll
-
26 Oktober 2010 - 13:45
Monique:
Wat een geweldige mensen ontmoet jij op je reis!(is waarschijnlijk ook een beetje de chemie tussen mensen: waarschijnlijk zeggen deze mensen ook dat ze blij zijn dat jij even op hun pad bent gekomen)
Maar inderdaad, hoe dierbaarder, hoe moeilijker het is om afscheid te nemen.
Groetjes Monique B. -
26 Oktober 2010 - 13:49
Sanne:
Precies zoals Monique het zegt!
Alles moet zo zijn loes!
liefs S -
27 Oktober 2010 - 14:40
Jette:
zoals een plaatje in mijn portemonnee zegt:
"afscheid betekent de geboorte van een herinnering" :)
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
