Een kort bezoek aan Holland
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
03 Oktober 2010 | Canada, Ottawa
Lieve I.
Daar zat ik dan in het hostel in Winnipeg afgelopen zondagochtend. Totaal gedesillusioneerd. Wat een klote week! Eerst eerder vertrokken uit Meadow Lake (waar ik overigens wel goede herinneringen aan heb overgehouden!) en vervolgens weggevlucht uit Fork River. Dit was nu niet echt hoe ik het van tevoren had bedacht. Het eerste wat ik zondagochtend heb gedaan is het schrijven van een negatieve review over Christine op de helpx website. Ongelofelijk dat niemand dit nog had gedaan! Dat had me een hoop narigheid kunnen besparen. Wellicht dat ze ‘bang’ waren. Mij kan het niks schelen, ik zie dat mens toch nooit meer terug. Wellicht dat ik anderen met mijn review van het idee kan afpraten om naar Fork River te gaan, want zo’n ervaring gun ik echt niemand. Zelf schiet ik er natuurlijk weinig mee op, maar het luchtte wel op! Vervolgens heb ik een mail gestuurd naar een organic farm in Winnipeg. Daarna kon ik niks anders doen dan afwachten.
Om de tijd te doden en om mezelf een beetje over mijn pesthumeur heen te helpen besloot ik om lekker naar buiten te gaan. En dat was een goede beslissing. Niks helpt beter tegen een megabaaldag dan een stevige wandeling op een stralende, stormachtige herfstdag. Heerlijk! In totaal heb ik die dag minstens tien kilometer gelopen. Ik ben onder andere naar The Forks gelopen. Hier ontmoeten de Red River en de Assiniboin River (weer zo’n moeilijk uit te spreken naam) elkaar. Het was een mooie plek.
Toen ik aan het einde van de middag weer in het hostel kwam had ik een hele zooi e-mails. Onder andere één van Marilyn (je weet wel, de zus van de vrouw van een oom van een goede vriendin van me, waarbij ik twee nachten heb gelogeerd in Edmonton), met wie ik op zaterdagavond even kort had gemaild. Ik had onder andere verteld over mijn slechte ervaring in Fork River en dat ik nu in Winnipeg zat. Ze mailde me het telefoonnummer en het mailadres van haar zus, die in Winnipeg woont. Ze had zelf die ochtend al contact met haar zus gehad en wat over mij verteld. De volgende paar e-mails waren van Joanne, de zus van Marilyn, die ze gedurende de dag had verstuurd. Maar omdat ik de hele dag buiten was had ik ze uiteraard nog niet gelezen. Ik mailde gelijk terug dat ik graag wilde kennismaken en gebruik wilde maken van het aanbod om een paar nachten bij haar te logeren. Nog geen minuut later kwam er al een reactie. Joanne mailde dat ze me graag wilde ontmoeten en dat ze die avond nog niet had gegeten. Of we elkaar niet vanavond al konden ontmoeten en samen wat konden eten. Zo gezegd zo gedaan. We mailden elkaar om 17.45 uur en om 18.15 uur, dus een krap half uurtje later, pikte ze me op bij het hostel. Het kan soms snel gaan.
We deden een kleine site-seeing tour door Winnipeg en reden toen door naar een auto show, waar haar man was met de PT Cruiser-club. Na kennisgemaakt te hebben met Hank (die is geboren in Nederland), liepen we een eetgelegenheid binnen waar we samen met de andere leden van de PT Cruiser-club een hapje zouden eten. De manier waarop Hank me voorstelde aan de anderen was erg komisch. “Dit is Loes en ze komt uit Nederland. Trouwens , zijn we familie?” “Niet dat ik weet” antwoord ik. “Ach, je komt uit Nederland, dus je bent familie”. Echt een leuke avond gehad. Als ik die dag iets goed kon gebruiken, was het wel een beetje aandacht van een paar lieve mensen.
Het is bijna alsof ze het hadden aangevoeld, Marilyn en Joanne & Hank, wat natuurlijk onmogelijk is.
Ik had voor de zondagavond nog een slaapplek geboekt in het hostel. Het oorspronkelijke plan was dan ook dat Hank & Joanne me daar zouden afzetten. Maandag zou ik dan mijn tas pakken en de volgende twee nachten bij hen logeren. We kwamen echter al snel tot de conclusie dat het net zo makkelijk was om gelijk mijn spullen te pakken, zodat ik met ze kon meerijden en die avond al bij ze kon logeren. Zo gezegd, zo gedaan.
En zo kende de meest kloterige dag die ik tot nu toe heb gehad in Canada toch een goed einde!
Hank had zondag gevraagd of ik met hem mee wilde naar het werk maandag. Toen ik hem vroeg naar mijn ‘functieomschrijving’ zei hij: “Just smile and be pretty”. “Moet lukken” dacht ik. Hank is een vertegenwoordiger en zijn werkgebied beslaat heel Manitoba. Een mooie kans voor mij dus om wat te zien van de prairie. Hank verkoopt olie. Het grootste deel van de dag zit hij op de weg. Olie afleveren en netwerken. Hij is een échte verkoper. Als er ook maar 25% van wat hij me heeft verteld waar is, dan nog zou ik iedereen aanraden om hem in dienst te nemen. ’s Middags stond een kort bezoek aan Holland op het programma. Holland, Manitoba welteverstaan. Hoe komisch! Natuurlijk ben ik even op de foto gegaan met de ‘plaatsnaam’. Aan het einde van de middag was ik helemaal op de hoogte van alle verkooptrucs en had met eigen ogengezien dat Hank inderdaad een verrekte goede verkoper is. Sommige mensen kunnen dat gewoon.
’s Avonds kwam de dochter van Hank & Joanne, Kelly, op bezoek voor het avondeten. Leuk, leuk!
De volgende ochtend ging ik richting downtown om een paar regeldingetjes voor elkaar te maken.
Voor de lunch hadden Hank, Joanne en ik afgesproken bij Earl’s, een zeer populair (en chique!) restaurant in Winnipeg. Kelly is hier één van de managers. Jumjum, lekker gegeten.
Na de lunch ben ik weer bij Hank in de auto gestapt. Er moest nog wat ‘gewerkt’ worden.
Omdat Hank & Joanne deze avond een meeting hadden at ik bij Sheila, een andere zus van Joanne en Marilyn. Dit had Joanne even voor me geregeld. Hoe leuk! Het lijkt wel of ik de hele familie aan het ‘afwerken’ ben, haha. Ik geloof dat ik nog twee zussen te gaan heb.
Woensdag gingen Hank & Joanne gewoon aan het werk. Ik heb een beetje uitgeslapen en vervolgens mijn was gedaan. Ook heb ik op internet voorbereidingen getroffen voor een nieuwe supersupersuper toffe ervaring. Maar, daarover de volgende keer meer.
’s Avonds na het eten brachten Hank & Joanne me naar mijn nieuwe helpx host, die gevestigd is aan de zuidkant van Winnipeg.
De komende twee weken ben ik te vinden op de ‘organic farm’ van Bruce & Marilyn en hun drie zonen, Noel (17), Liam (15) en Graeme (12). Gelukkig was dat verschrikkelijke mens in Fork River echt een uitzondering. Want dit zijn, net als alle andere Canadezen die ik tot nu toe heb ontmoet, weer superaardige lui. Tot nu toe heb ik al tomaten geoogst, onkruid gewied, kippen gevoerd en bakken schoongemaakt . Vandaag heb ik een beetje geholpen op de farmersmarket.
Je ziet: niet te veel werk, maar ook zeker niet te weinig. En zo hoort het.
Tot schrijfs.
O, ik heb ook eindelijk weer eens wat foto’s geüpload. Zie http://picasaweb.google.com/loesvanzijll
Daar zat ik dan in het hostel in Winnipeg afgelopen zondagochtend. Totaal gedesillusioneerd. Wat een klote week! Eerst eerder vertrokken uit Meadow Lake (waar ik overigens wel goede herinneringen aan heb overgehouden!) en vervolgens weggevlucht uit Fork River. Dit was nu niet echt hoe ik het van tevoren had bedacht. Het eerste wat ik zondagochtend heb gedaan is het schrijven van een negatieve review over Christine op de helpx website. Ongelofelijk dat niemand dit nog had gedaan! Dat had me een hoop narigheid kunnen besparen. Wellicht dat ze ‘bang’ waren. Mij kan het niks schelen, ik zie dat mens toch nooit meer terug. Wellicht dat ik anderen met mijn review van het idee kan afpraten om naar Fork River te gaan, want zo’n ervaring gun ik echt niemand. Zelf schiet ik er natuurlijk weinig mee op, maar het luchtte wel op! Vervolgens heb ik een mail gestuurd naar een organic farm in Winnipeg. Daarna kon ik niks anders doen dan afwachten.
Om de tijd te doden en om mezelf een beetje over mijn pesthumeur heen te helpen besloot ik om lekker naar buiten te gaan. En dat was een goede beslissing. Niks helpt beter tegen een megabaaldag dan een stevige wandeling op een stralende, stormachtige herfstdag. Heerlijk! In totaal heb ik die dag minstens tien kilometer gelopen. Ik ben onder andere naar The Forks gelopen. Hier ontmoeten de Red River en de Assiniboin River (weer zo’n moeilijk uit te spreken naam) elkaar. Het was een mooie plek.
Toen ik aan het einde van de middag weer in het hostel kwam had ik een hele zooi e-mails. Onder andere één van Marilyn (je weet wel, de zus van de vrouw van een oom van een goede vriendin van me, waarbij ik twee nachten heb gelogeerd in Edmonton), met wie ik op zaterdagavond even kort had gemaild. Ik had onder andere verteld over mijn slechte ervaring in Fork River en dat ik nu in Winnipeg zat. Ze mailde me het telefoonnummer en het mailadres van haar zus, die in Winnipeg woont. Ze had zelf die ochtend al contact met haar zus gehad en wat over mij verteld. De volgende paar e-mails waren van Joanne, de zus van Marilyn, die ze gedurende de dag had verstuurd. Maar omdat ik de hele dag buiten was had ik ze uiteraard nog niet gelezen. Ik mailde gelijk terug dat ik graag wilde kennismaken en gebruik wilde maken van het aanbod om een paar nachten bij haar te logeren. Nog geen minuut later kwam er al een reactie. Joanne mailde dat ze me graag wilde ontmoeten en dat ze die avond nog niet had gegeten. Of we elkaar niet vanavond al konden ontmoeten en samen wat konden eten. Zo gezegd zo gedaan. We mailden elkaar om 17.45 uur en om 18.15 uur, dus een krap half uurtje later, pikte ze me op bij het hostel. Het kan soms snel gaan.
We deden een kleine site-seeing tour door Winnipeg en reden toen door naar een auto show, waar haar man was met de PT Cruiser-club. Na kennisgemaakt te hebben met Hank (die is geboren in Nederland), liepen we een eetgelegenheid binnen waar we samen met de andere leden van de PT Cruiser-club een hapje zouden eten. De manier waarop Hank me voorstelde aan de anderen was erg komisch. “Dit is Loes en ze komt uit Nederland. Trouwens , zijn we familie?” “Niet dat ik weet” antwoord ik. “Ach, je komt uit Nederland, dus je bent familie”. Echt een leuke avond gehad. Als ik die dag iets goed kon gebruiken, was het wel een beetje aandacht van een paar lieve mensen.
Het is bijna alsof ze het hadden aangevoeld, Marilyn en Joanne & Hank, wat natuurlijk onmogelijk is.
Ik had voor de zondagavond nog een slaapplek geboekt in het hostel. Het oorspronkelijke plan was dan ook dat Hank & Joanne me daar zouden afzetten. Maandag zou ik dan mijn tas pakken en de volgende twee nachten bij hen logeren. We kwamen echter al snel tot de conclusie dat het net zo makkelijk was om gelijk mijn spullen te pakken, zodat ik met ze kon meerijden en die avond al bij ze kon logeren. Zo gezegd, zo gedaan.
En zo kende de meest kloterige dag die ik tot nu toe heb gehad in Canada toch een goed einde!
Hank had zondag gevraagd of ik met hem mee wilde naar het werk maandag. Toen ik hem vroeg naar mijn ‘functieomschrijving’ zei hij: “Just smile and be pretty”. “Moet lukken” dacht ik. Hank is een vertegenwoordiger en zijn werkgebied beslaat heel Manitoba. Een mooie kans voor mij dus om wat te zien van de prairie. Hank verkoopt olie. Het grootste deel van de dag zit hij op de weg. Olie afleveren en netwerken. Hij is een échte verkoper. Als er ook maar 25% van wat hij me heeft verteld waar is, dan nog zou ik iedereen aanraden om hem in dienst te nemen. ’s Middags stond een kort bezoek aan Holland op het programma. Holland, Manitoba welteverstaan. Hoe komisch! Natuurlijk ben ik even op de foto gegaan met de ‘plaatsnaam’. Aan het einde van de middag was ik helemaal op de hoogte van alle verkooptrucs en had met eigen ogengezien dat Hank inderdaad een verrekte goede verkoper is. Sommige mensen kunnen dat gewoon.
’s Avonds kwam de dochter van Hank & Joanne, Kelly, op bezoek voor het avondeten. Leuk, leuk!
De volgende ochtend ging ik richting downtown om een paar regeldingetjes voor elkaar te maken.
Voor de lunch hadden Hank, Joanne en ik afgesproken bij Earl’s, een zeer populair (en chique!) restaurant in Winnipeg. Kelly is hier één van de managers. Jumjum, lekker gegeten.
Na de lunch ben ik weer bij Hank in de auto gestapt. Er moest nog wat ‘gewerkt’ worden.
Omdat Hank & Joanne deze avond een meeting hadden at ik bij Sheila, een andere zus van Joanne en Marilyn. Dit had Joanne even voor me geregeld. Hoe leuk! Het lijkt wel of ik de hele familie aan het ‘afwerken’ ben, haha. Ik geloof dat ik nog twee zussen te gaan heb.
Woensdag gingen Hank & Joanne gewoon aan het werk. Ik heb een beetje uitgeslapen en vervolgens mijn was gedaan. Ook heb ik op internet voorbereidingen getroffen voor een nieuwe supersupersuper toffe ervaring. Maar, daarover de volgende keer meer.
’s Avonds na het eten brachten Hank & Joanne me naar mijn nieuwe helpx host, die gevestigd is aan de zuidkant van Winnipeg.
De komende twee weken ben ik te vinden op de ‘organic farm’ van Bruce & Marilyn en hun drie zonen, Noel (17), Liam (15) en Graeme (12). Gelukkig was dat verschrikkelijke mens in Fork River echt een uitzondering. Want dit zijn, net als alle andere Canadezen die ik tot nu toe heb ontmoet, weer superaardige lui. Tot nu toe heb ik al tomaten geoogst, onkruid gewied, kippen gevoerd en bakken schoongemaakt . Vandaag heb ik een beetje geholpen op de farmersmarket.
Je ziet: niet te veel werk, maar ook zeker niet te weinig. En zo hoort het.
Tot schrijfs.
O, ik heb ook eindelijk weer eens wat foto’s geüpload. Zie http://picasaweb.google.com/loesvanzijll
-
03 Oktober 2010 - 15:18
Mam:
He he, gelukkig. Weer als vanouds. Wat vreselijk dat je in eerste instantie in je eentje zo'n nare ervaring moet verwerken. Lang leven Marilyn en haar zussen.
groeten, mam -
03 Oktober 2010 - 16:15
Inge:
Heey Loes, fijn dat je na die vreselijke Christine nu weer veel beter terecht bent gekomen. Succes daar! -
03 Oktober 2010 - 19:45
Ilse:
Zo blijkt maar weer, na regen komt zonneschijn. Erg fijn om te lezen dat je nu weer bij vriendelijke mensen bent, want dat is wat je verdient. liefs Ilse -
03 Oktober 2010 - 20:21
HANS EN WILMA:
Dag Loes, wat heb je toch ontzettend veel meegemaakt, we hebben alles van je bijgehouden en verleden week nog met je moeder gesproken die de dag niet kan afwachen om jou weer terug te zien. Wij aan de Scholtinkstraat trouwens ook. Maar voor de resterende tijd dat je nog daarginder bent wensen we jou het allerbeste en een prima tijd. Tot in Losser in januari 2011. Overigens gaan wij met Jannie en Gosse de eerste drie weken van januari naar Curacao. groetjes Hans en Wilma -
04 Oktober 2010 - 07:28
Sanne:
Nou daar ben ik toch wel weer blij om! En terrecht van je recentie! Pay back! Doe ze de groeten!
x S -
04 Oktober 2010 - 12:33
Suus:
Hey Loes,
mooi dat je weer op een paar leuke plekken bent geweest en dat de mensen om je heen zo goed voor je zorgen.
En wanneer krijgen we je nieuwe plannen te horen???
x -
04 Oktober 2010 - 16:45
Marijke:
Zo zie je maar weer..... fijn dat je weer goed terecht bent! Volgens mij leef je nu je tijd dubbel; of hoe moet ik het uitdrukken..... zoveel meemaken, zoveel indrukken...
Groet vanaf de laan,
Marijke -
04 Oktober 2010 - 20:33
Hoi Loes:
gelukkig is alles weer goed gekomen veel succes Liefs Lidy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
