De tiran van Manitoba
Door: Loes
Blijf op de hoogte en volg Loes
25 September 2010 | Canada, Ottawa
Lieve I.
Ik heb mijn constatering dat alle Canadezen superaardig en gastvrij zijn, na de afgelopen drie dagen ernstig moeten bijstellen. Want wat is de host, die ik hier in Fork River heb, een verschrikkelijk mens!
Christine loopt de hele dag te krijsen. Als ik haar omschrijf als een mengeling van Ma Flodder en de moeder van Ciske de Rat, komt ik aardig in de richting. De ‘f*cken’ en ‘son of a …..-en’ vliegen de hele dag door het huis. Echt niet normaal hoe ze tekeer gaat tegen haar twee werknemers en haar man. Ik heb dingen gehoord die ik helemaal niet wil horen en die ook absoluut niet voor mijn oren bestemd zouden moeten zijn. Ik kreeg er echt zo’n plaatsvervangend schaamtegevoel van. Tegen de helpers schreeuwt ze over het algemeen niet. Maar om nou te zeggen dat ze vriendelijk is… nee, totaal niet. Met name als er een paar beesten ‘ontsnappen’ flipt ze totaal. En het komt regelmatig voor. Zo moesten we op mijn eerste dag hier koeien, paarden en kippen terugjagen in hun wei/hok. Je zou toch denken dat er dan iets mis is met de omheining.
Zelf voert Christine geen bal uit. Ze komt het huis amper uit. Alleen als er iets misgaat steekt ze haar hoofd buiten de deur, zodat ook iedereen die buiten is haar goed hoort, als ze staat te krijsen. Niet dat het nodig is om daarvoor de deur te openen. Je hoort haar op tientallen meters afstand en dwars door alle muren heen. Ook zegt ze dat ze van dieren houdt, maar ondertussen kijkt ze er totaal niet naar om. De paarden worden bijvoorbeeld nooit bereden of getrimd, waardoor ze totaal verwilderd zijn. En alle honden zijn moddervet van al het voedsel dat bij ze wordt gedumpt.
Verder hangen door het hele huis briefjes met alle taken voor de helpers en allerlei andere stomme regeltjes. Net of we kleine kinderen zijn! Ze neemt ook totaal niet de moeite om je wegwijs te maken op de ranch, dit laat ze over aan de helpers die er al langer zijn.
Er zijn hier momenteel twee andere helpers, Eva uit Zwitserland en Yukari uit Japan. Ik deel mijn kamer met Eva. Ze is echt een heel lief/zachtaardig meisje. Ze is hier al drie weken en kan echt heel slecht tegen dat geschreeuw. Ze heeft me al heel wat verhalen over Christine verteld en ook dat veel helpers het hier niet lang uithouden en zonder enig bericht vertrekken. Af en toe konden we ook erg lachen om wat voor een belachelijke dingen Christine nu weer had uitgekraamd of om haar gedrag. Het is echt te bespottelijk voor woorden! Vandaag vertrekt Eva zelf richting Alberta.
Vanochtend waren er weer een paar koeien ontsnapt, dus Christine was weer totaal over de rooie. Zo erg, dat ze ook tegen ons begon te schreeuwen. Toen was de maat vol voor mij. Ik laat niet tegen me schreeuwen! Dus, ik heb mijn koffers gepakt en Christine (met lood in mijn schoenen) medegedeeld dat ik ook vertrek vandaag. Eva moest toch naar Dauphin worden gebracht om de bus te pakken, dus ik kon mooi gelijk mee. Ik had me voorbereid op een gigantische tirade toen ik het haar vertelde, maar ze reageerde opvallend kalm. Ik heb nog geen idee waar ik nu weer heen ga, maar alles is beter dan hier. Ik pak in ieder geval vandaag de pus richting Winnipeg en van daaruit zien we wel weer verder.
Tot schrijfs.
http://picasaweb.google.com/loesvanzijll
Ik heb mijn constatering dat alle Canadezen superaardig en gastvrij zijn, na de afgelopen drie dagen ernstig moeten bijstellen. Want wat is de host, die ik hier in Fork River heb, een verschrikkelijk mens!
Christine loopt de hele dag te krijsen. Als ik haar omschrijf als een mengeling van Ma Flodder en de moeder van Ciske de Rat, komt ik aardig in de richting. De ‘f*cken’ en ‘son of a …..-en’ vliegen de hele dag door het huis. Echt niet normaal hoe ze tekeer gaat tegen haar twee werknemers en haar man. Ik heb dingen gehoord die ik helemaal niet wil horen en die ook absoluut niet voor mijn oren bestemd zouden moeten zijn. Ik kreeg er echt zo’n plaatsvervangend schaamtegevoel van. Tegen de helpers schreeuwt ze over het algemeen niet. Maar om nou te zeggen dat ze vriendelijk is… nee, totaal niet. Met name als er een paar beesten ‘ontsnappen’ flipt ze totaal. En het komt regelmatig voor. Zo moesten we op mijn eerste dag hier koeien, paarden en kippen terugjagen in hun wei/hok. Je zou toch denken dat er dan iets mis is met de omheining.
Zelf voert Christine geen bal uit. Ze komt het huis amper uit. Alleen als er iets misgaat steekt ze haar hoofd buiten de deur, zodat ook iedereen die buiten is haar goed hoort, als ze staat te krijsen. Niet dat het nodig is om daarvoor de deur te openen. Je hoort haar op tientallen meters afstand en dwars door alle muren heen. Ook zegt ze dat ze van dieren houdt, maar ondertussen kijkt ze er totaal niet naar om. De paarden worden bijvoorbeeld nooit bereden of getrimd, waardoor ze totaal verwilderd zijn. En alle honden zijn moddervet van al het voedsel dat bij ze wordt gedumpt.
Verder hangen door het hele huis briefjes met alle taken voor de helpers en allerlei andere stomme regeltjes. Net of we kleine kinderen zijn! Ze neemt ook totaal niet de moeite om je wegwijs te maken op de ranch, dit laat ze over aan de helpers die er al langer zijn.
Er zijn hier momenteel twee andere helpers, Eva uit Zwitserland en Yukari uit Japan. Ik deel mijn kamer met Eva. Ze is echt een heel lief/zachtaardig meisje. Ze is hier al drie weken en kan echt heel slecht tegen dat geschreeuw. Ze heeft me al heel wat verhalen over Christine verteld en ook dat veel helpers het hier niet lang uithouden en zonder enig bericht vertrekken. Af en toe konden we ook erg lachen om wat voor een belachelijke dingen Christine nu weer had uitgekraamd of om haar gedrag. Het is echt te bespottelijk voor woorden! Vandaag vertrekt Eva zelf richting Alberta.
Vanochtend waren er weer een paar koeien ontsnapt, dus Christine was weer totaal over de rooie. Zo erg, dat ze ook tegen ons begon te schreeuwen. Toen was de maat vol voor mij. Ik laat niet tegen me schreeuwen! Dus, ik heb mijn koffers gepakt en Christine (met lood in mijn schoenen) medegedeeld dat ik ook vertrek vandaag. Eva moest toch naar Dauphin worden gebracht om de bus te pakken, dus ik kon mooi gelijk mee. Ik had me voorbereid op een gigantische tirade toen ik het haar vertelde, maar ze reageerde opvallend kalm. Ik heb nog geen idee waar ik nu weer heen ga, maar alles is beter dan hier. Ik pak in ieder geval vandaag de pus richting Winnipeg en van daaruit zien we wel weer verder.
Tot schrijfs.
http://picasaweb.google.com/loesvanzijll
-
26 September 2010 - 06:36
Sanne:
WHoehoe! Way to go! -
26 September 2010 - 15:19
Door:
Tjee Loes, wat een verhaal! Ik geef je groot gelijk dat je vertrokken bent, ik zou hetzelfde doen.... wat een k**wijf. Fijn dat je met Eva mee kan. Heel veel succes met het vinden van een nieuw adres. Een schrale troost... het kan er nooit slechter zijn hahaha.
Groetjes en een dikke kus,
Door -
26 September 2010 - 16:40
Mam:
Ha Loes,
Jammer dat je het nu zo slecht treft.
Hou moed. -
26 September 2010 - 21:29
Leon:
jeetje wat een ****** .Had je nu maar je trompetje bij je,kon je even flink terug tetteren :-))
Je vindt vast wel snel weer wat anders.Succes en wel blijven genieten hè! -
27 September 2010 - 07:25
Lidy:
Hoi Loes,
tjonge, tjonge wat een verhaal. Bij zo'n mens houd het niemand vol. Ik geef je groot gelijk dat je wat anders gaat zoeken dat lukt je vast wel. Loes veel succes met vinden van een nieuw adres -
27 September 2010 - 08:21
Lettie:
Tja Loes, je maakt nogal eens iets mee en dit keer niet leuk!
Maar je schrijft er boeiend over..... -
27 September 2010 - 08:52
Monique:
hoi Loes,
ja, dat was wel een heel andere ervaring dan je tot nu toe had opgedaan. Ik ben erg benieuwd wat je nu gaat doen, maar ben er van overtuigd dat jij weer snel je volgende verblijfsplaats gaat vinden,
succes! Groet Monique B. -
27 September 2010 - 11:19
Suus:
Niet alles gaat over rozen... Maar veel plezier op je volgende plekkie.
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
